Hoe moet ik ouders aanspreken
| Auteur | Bericht |
|---|---|
|
Geplaatst: woensdag 10 Oktober 2007 00:11
Beste begeleiders, Ik ben tweedejaars student pedagogiek/psychologie en ik werkt sinds korte tijd met een 11 jarig meisje die net naar de middelbare school is gegaan. In het verleden heeft zij begeleiding gekregen op het sociaal emotionele gebied maar dit is na haar 10 jaar niet meer voortgezet. Ik begeleid haar nu met haar huiswerk maar steeds meer valt me op dat ze onrustig is, onrustig praat, weinig concentratie heeft etc. Veel meer dan dat je dat bij kinderen van haar leeftijd zou verwachten. Ik ben zelf helemaal niet van het diagnoses etc en ben ook nog niet erg ver in mijn studie of ervaren om een oordeel te geven maar ik heb sterk het gevoel dat er meer achter haar gedrag schuil gaat. Zelf denk ik erg aan ADHD. Ik vind dit best lastig, aan de ene kant denk ik dat ze misschien gebaat is bij het feit dat dit onderzocht en behandeld wordt, aan de andere kant vind ik het moeilijk om hier naar de ouders toe over te beginnen omdat ik niet als 'de psycholoog' (die ik niet ben) over wil komen. Ik heb ook andere PGB kinderen met ADHD waarbij ik vaak helemaal niet merk maar dit meisje heb ik dat gevoel zo sterk... Hoe moet ik dit nu aanpakken... Iemand tips? |
|
|
Geplaatst: woensdag 10 Oktober 2007 15:16
als dit meisje 11 jaar is en al naar het hoger onderwijs gaat is het probleem waarschijnlijk niet dat ze niet kan leren! anders had ze al helemaal niet op haar 11e op hoger onderwijs gezeten! en daarnaast nog krijg je geen pgb voor huiswerk begeleiding, hooguit voor algemene begeleiding en dat waarschijnlijk juist voor adhd. het pgb is niet voor huiswerk bedoeld mar omdat ze beperking heeft om de normale dingen te doen. je zou dus kunnen vragen waar ze het pgb voor krijgt, mijn VERMOEDEN is dat adhd al de reden voor huiswerkbegeleiding... |
|
|
Geplaatst: donderdag 11 Oktober 2007 13:17
Ik heb wel gehoord van de ouders dat ze PGB gaan aanvragen omdat dit meisje eerder is behandeld voor de grote discrepantie tussen sociaal-emotionele en cognitieve ontwikkeling. Officieel werk ik daar nog niet op PGB basis dus (was ik zelf ook weer even vergeten mijn andere gezinnen namelijk wel). Ze is inderdaad wel intelligent maar maakt dit haar ook immuun voor/ minder als risicogroep voor ADHD? deze vraag speelt ook al een tijdje... De ouders hebben me voorgesteld dat ik de rapporten van het instituut waar ze is geweest wel eens mag lezen. Misschien ga ik dit eerst even doen voor ik verdere conclusies trek. In ieder geval bedankt voor de reactie! |
|
|
Geplaatst: donderdag 11 Oktober 2007 16:56
syndroom van asperger? |
|
|
Geplaatst: zaterdag 20 Oktober 2007 10:25
Mijn (pleeg)gezin bestaat uit vijf kinderen tussen de 6 en 13 jaar. Bij vier van hun zijn er vermoedens dat er een aandoening is waarmee hun gedrag te verklaren zou zijn. Maar waar leg je de grens, wanneer moet je gaan voor een diagnose? En dan? Eén van mijn jochies is licht/matig verstandelijk beperkt en heeft lichte autistische trekjes (met diagnose). Daar door kan hij niet de dingen doen/ondernemen die andere 11-jarige wel kunnen en heeft heel veel ondersteuning nodig bij activiteiten. Wanneer bepaal je dan dat hij voor deze "handicap" zorg nodig heeft? Bij één is er het vermoeden van odd/adhd/nld. Bij een ander dcd of dyspraxie. Bij de vierde al meer dan een vermoeden van pddnos/mcdd maar nog geen goede diagnose. Maar waar ligt de grens, wanneer moet je gaan voor de diagnose en wanneer kan je verder met alleen het vermoeden maar niet het stempel wat de rest van je leven met je zal meegaan? Waar ligt de grens, wat is onder extra belastend te verstaan en welk belang laat je voor gaan? Voor een diagnose gaan is ook nog extra belastend, zoveel onderzoeken, gesprekken enz. Ik denk dat ouders best wel weten dat er "meer" is. Maar een beetje hulp of tips (bevestiging?) kan heel zinnig zijn en net dat zetje zijn om in te zien dat gaan voor de juiste diagnose het verstandigst is of juist niet. Groet. |
|
|
Geplaatst: maandag 05 November 2007 14:38
Even een reactie als moeder. Wij hebben diagnose lang uitgesteld. Vonden ons kind gewoon heerlijk eigenzinnig. Maar hebben ons daarbij wel tekort gedaan, want met diagnose krijg je nu eenmaal veel financiele hulpbronnen (voor school, en PGB). Als je het hebt, heb je het en kan je maar beter goede hulp krijgen. De weerstand tegen de diagnose hangt vermoedelijk (bij mij ook gedeeltelijk) samen met ontkenning van het probleem. |
|
| Niesje |
Geplaatst: maandag 05 November 2007 20:08
Als je het puur over het praktische bespreekbaar maken hebt, heb je misschien wat aan tips van een coach. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: het is mij opgevallen dat..., herken je dat? Zo laat je heel subtiel de keus bij de aangesprokene en ben jij toch je ding kwijt. Schrijf precies op wat je allemaal opgevallen is en bespreek het anoniem op school/met je supervisor, nog een mogelijkheid. Wil je meer tips, dan kun je altijd contact opnemen via mijn profiel. <edited by moderator> |
|
Geplaatst: zaterdag 05 Januari 2008 02:23
Ik las je vraag: Hoe spreek ik ouders aan ? Misschien heb je wat aan mijn tip. Ga in eerste instantie uit van jezelf. Wat je ervaringen zijn, zonder hier een waarde oordeel / mening over te geven. Bijvoorbeeld: Ik zie / hoor / voel / ik heb gemerkt dat...etc. Hierbij ga je dus uit van jouw waarneming. Bij je waarneming geef je iets aan wat voor een ieder waarneembaar is. Vervolgens stel je een soort van controle vraag - Is u dit ook opgevallen / heeft u dit ook gemerkt ? Hierna krijg je uiteraard een reactie van de ouders en kan je een gesprek over het gedrag opgang brengen en uiteraard merk je meteen aan de reacties van de ouders hoe ze erop reageren. Het is tenslotte jouw ervaring die je uit. Het voordeel is dat jij in ieder geval je waarneming bespreekbaar hebt gemaakt en de ouders weten dat jij als hulpverlener ook actief bent met je observaties. Ik hoop dat je iets aan deze tip hebt. Misschien is het probleem al lang opgelost, maar in je verder praktijk kan je er misschien alsnog gebruik van maken. Succes, Ronald |
|
| Marianne |
Geplaatst: zondag 03 Februari 2008 14:54
Hallo Evelyneast' Wanneer ik een hulpvraag krijg van bv ouders met een kind met een ontwikkelingsstoornis of anderszins gedragsstoornis, wil ik eerst precies weten wat de hulpvraag is en of er een diagnose is gesteld. Anders ga ik niet met een kind aan de gang. Ik heb ook niet de ervaring, dat ouders mij niet vertellen wat er precies aan de hand is. Ik stel ook eerst een behandelplan op, alvorens ik begin. Wanneer de ouders hiermee akkoord gaan, begin ik pas met de hulpverlening. Je kan nl erg de mist in gaan, wanneer je niet zeker weet, wat de handicap van het kind is, maar er wel mee aan de gang gaat. Misschien een idee voor de volgende keer zo aan het werk te gaan. Succes ermee, Marianne |
|
Geplaatst: zaterdag 23 Februari 2008 08:29
Het lijkt mij prima om met de ouders dit te bespreken. Doe je dit niet dan hou je (misschien) belangrijke informatie achter die de kans op succes zouden kunnen vergroten. |
Hulpen in jouw buurt
Kortingen
PGB veel gedoe? Snel, makkelijk en veilig online uw Pgb-administratie doen!
Probeer nu gratis ePGB
Professionele facturen maken? Werk sneller en word professioneel met Factuurdesk!
Probeer 30 dagen gratis Factuurdesk
Probeer nu gratis ePGB
Professionele facturen maken? Werk sneller en word professioneel met Factuurdesk!
Probeer 30 dagen gratis Factuurdesk
