Blog: Oude Kleuter

Zo langzamerhand wordt mijn moeder weer een kleuter. Toen ze begon te dementeren was ze eerst “zo’n grappig gek mens”. Dat zei ze ook altijd: “Ach ja, ik spoor niet, ik ben toch zo’n gek mens.” Daarna werd ze weer een dwarse puber. Wij waren gek want we vertelden haar niets en als er iets was dan had ze het wel onthouden. Ze was toch niet achterlijk! Leugenaars waren we. Ik vooral. Vervolgens zag ik het kindje wat ze was geweest. Ze had een eigen vriendje in het zorgcentrum en ze zaten te smoezen en te roddelen. De rest sloten ze buiten. Mij vooral.

Langzaam werd ze steeds jonger en jonger en eindelijk snapte ik waarom mensen kinds heten te zijn. Mijn zes kleinkinderen en mijn oude moeder zijn één pot nat. Je moet er achteraanlopen. Ik met name.

Tegenwoordig herkent ze me nog wel. Ze komt naar me toe en ik krijg een kusje op mijn mond. Dat was even wennen. Ik kom niet uit een knuffelend of kussend gezin. Twee keer per jaar, op je verjaardag en een festiviteit naar keuze, kusten wij elkaar. En dan nu iedere keer een kusje zoals ik dat ook van mijn kleindochter krijg. Daarna krijg ik een handje en vraagt ze: “Waar gaan we naar toe dan?” Ze staat naast me als een klein wit vogeltje. Met grote blauwe ogen vol verbazing wacht ze af wat er gaat komen. Af en toe vraagt ze: “Vind ik dat leuk dan? Vroeger ook? ” Daarna komen: “Waar woon ik? "Hoe oud ben ik?” en “Breng je me zo wel terug?”

En net als alle kleuters is ze soms gemeen. Een nog ouder mannetje met nog minder geestelijke vermogens jaagt ze weg uit de gang. Ze moet hem niet en met een: “Daar hoef ik toch niet voor te zorgen!” slaat ze de voordeur achter hem dicht. De man rollatort zwalkend naar zijn eigen zorgwoning waar zijn zorghulp al hals rijkend op de uitkijk staat. “Kijk die totebel met d’r poppekop vangt hem wel op.” sist mijn moeder en ze draait zich om en is het hele mannetje vergeten. Gelukkig maar want het is niet erg netjes van haar.

Ook moet ze, zoals alle kleuters, bezig gehouden worden. Anders gaat ze jengelen en zeuren. Dat is niet altijd makkelijk. Zelf kan ze niets bedenken en als ik het bedenk vindt ze het niet leuk. Puzzelen is stom, handwerken achterlijk en zingen voor oude debielen. Vroeger deed ze dit allemaal met passie en overgave maar tegenwoordig haalt ze haar neus ervoor op. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat ik haar gewoon moet meenemen. Binnen 2 minuten zit ze te genieten en binnen 3 minuten weet ze niet meer waar het over ging. Ik wen daar maar moeilijk aan. Ineens bepaal ik voor mijn moeder wat ze gaat doen. Het voelt als de omgekeerde wereld en ik verwacht ieder moment een standje voor mijn brutaliteit. Doe ik het wel goed en mag ik dit wel? Ook in mij zit ergens nog een klein, klein kleutertje. Mee leren leven dan maar?

En wandelen dus, want het was vandaag heerlijk zonnig weer. Een beetje koud maar lekker zonnig. Een frisse neus halen. Ik ben toch vroeger echt met enige regelmaat op die manier naar buiten gebonjourd. Daar kon Ma zich niets van herinneren. Met meer kleding aan dan de Wehkamp in de distributie heeft liggen bleef ze het koud vinden. Ik ben echt van zonnige straat naar zonnige staat gelopen en het zweet gutste over mijn rug van het wandelen en het duwen aan de rolstoel maar volgens mijn moeder begeven alleen zeer gestoorde gekken zich met dit weer buiten. Gelukkig hadden ze daarna bij Zephyr (zorg-woon centrum) lekker warme thee. Terwijl ik haar rolstoel, jas en sjaal en deken wegbracht en weer naar haar toe liep dacht ze dat ik net op bezoek kwam. "Zo fijn dat je er bent. Ik zie je bijna nooit! Maar ja, met dit vreselijk mooie weer kan je natuurlijk ook best dat stukje naar mij toe fietsen. Hier gaat nooit iemand met me mee naar buiten. Terwijl een frisse neus toch zo belangrijk is. Zeker op mijn leeftijd."

Dementeren. Zet je maar schrap.

**Bekijk hieronder andere blogs door Hanny**