Etiketteren kind veel te gemakkelijk
Veel te gemakkelijk krijgt een kind een etiket opgeplakt, zo was vandaag weer te lezen in de Volkskrant. Het " bijzondere" gedrag van een kind wordt door ouders al heel gauw gezien als aandoening waar een expert naar moet kijken.
Het is bepaald niet de eerste keer dat er melding wordt gemaakt van de snelle etikettering van kindergedrag als ADHD of erger. Micha de Winter, hoogleraar pedagogiek is bepaald niet de eerste die vaststelt dat ouders veel te gauw een aandoening of afwijking bij hun kind contateren. Zodra gedrag niet aan algemene cliché's voldoet, slaat de paniek bij de ouders toe.
Directeur Kees Assmann van De Regenboog in Waalwijk wist in 2004 al te vertellen dat in de jaren zestig ineens veel leerlingen last bleken te hebben van minimal brain damage. Sindsdien zag hij de ene na de andere ’stoornis’ voorbijkomen. „En het lijken er steeds meer te worden“, stelde Assmann toen.
Bijval kreeg hij van Rennie Besselink, de toenmalige school-maatschappelijk werkster van De Regenboog. „Steeds weer krijgen kinderen etiketten opgeplakt. Er worden afwijkingen gezocht“, vond Besselink. Micha de Winter vindt nu ook dat ouders veel te gauw een expert consulteren omdat zij menen dat er sprake is van een structurele "weeffout". Dat is opmerkelijk omdat nog niet zolang geleden het boek " De expert in jezelf" verscheen dat ervan uitgaat dat ouders zelf hun kind het beste kennen.
De voorbarige inschakeling van experts heeft een aantal nadelige gevolgen voor kind en maatschappij. In de eerste plaats denkt het kind dat het zijn of haar afwijkende gedrag moet gaan verstoppen omdat het ongewenst is. Soms is dat gedrag juist wel gewenst om een bepaalde ontwikkeling op gang te brengen. Bovendien kan het kind in de knoop raken met zichzelf door de gedachte "niet te deugen". In de tweede plaats betekent het dat de experts minder tijd en dus minder aandacht hebben voor kinderen die inderdaad een aandoening hebben en in de derde plaats kost het betrekken van experts bij elke afwijkende handeling de samenleving heel veel geld.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Er is veel opvoedingsverlegenheid.
Eerst maar eens die insteek nemen en wanneer dat niet volstaat verder kijken.
Een kind labelen heeft tot gevolg, dat het gedrag van de ouders onvoldoende ter sprake komt, waarmee het kind gebrandmerkt is.
Bovendien hangt er tegenwoordig een aardige zak geld aan een label, waardoor het profijtelijk is geworden een kind te labelen.
Ik heb niets tegen een degelijke diagnose, maar neem wel de goede volgorde in acht.
Na 9 jaar aanmodderen kreeg onze zoon een diagnose (pdd-nos). Daarmee gingen een aantal deuren naar begeleiding open die we anders niet hadden gehad. Wij ontvangen voor hem nu een pgb die gebruikt wordt voor zijn begeleiding, en waarmee het leven binnen ons gezin zowel voor mijn zoon als voor de andere kinderen (zonder label) draaglijker wordt. Mensen die hun pgb als een zak met feestgeld zien komen bedrogen uit want je moet iedere uitgave verantwoorden.
Ik ben ook niet voor te snel labelen, maar ik vind wel dat ouders serieus moeten worden genomen wanneer ze instinctmatig aanvoelen dat er iets met hun kind aan de hand is. Dus ja, zorgvuldige diagnoses door professionals.
Hoi,
Zelf heb ik geregeld kinderen met een "etiket" en ik kijk niet met die ogen naar het kind, ik blijf neutraal. In alle eerlijkheid , de kids die ik tot nu toe met goed resultaat behandeld heb, heb ik behandeld door( meestal)de moeder te behandelen. Zo had ik bijvoorbeeld een tienerjongen met een stoornis ODD. Zelf heeft hij 3x een behandeling gehad en verder heb ik de moeder een aantal sessies gegeven, maar vriend en vijand staat versteld. van zijn "foute"gedrag is niets meer te bespeuren en het is nu een "normale" puber. Het is heel makkelijk een kind een "stempel"te geven, als geen ander weet ik hoe het werkt. Maar in plaats je kind direct te bestempelen als "niet normaal" kun je ook het bekijken als een staat van zijn. Wat dit onderwerp aangaat is de Nederlandse maatschappij wat mij betreft volkomen ontspoord. Zelf ga ik niet uit van wat de ouders zeggen, ik observeer zelf, de ouders en het kind. Pas daarna ga ik aan de slag. Vaak zijn enkele sessies al genoeg, mits de ouders werkelijk bereid zijn hun kind te helpen hierin en ook eerlijk naar zichzelf durven kijken. Medicijnen zijn dan helemalan iet aan de orde, en ook al het gedoe met allerlei begeleiding is dan vaak helemaal niet zo nodig.
Het is, denk ik, waar dat er te snel gelabeld wordt. Er wordt echter vervolgens ook weer te snel gelabeld door een groot deel van degenen die vinden dat er te snel gelabeld wordt. Deze mensen willen/kunnen niet meer zien dat sommige kinderen wel begeleiding nodig hebben en dat deze kinderen soms ook ouders hebben die hun kinderen heel bewust,uiterst verantwoord en met veel liefde en aandacht opvoeden.
Dat is jammer vind ik. Iedere situatie is anders. "Label" dus inderdaad niet meer zo snel!
Laat ik schetsen waarom er geetiketteerd moet worden;
- zonder etiket geen extra hulp in het onderwijs
- zonder etiket geen acceptatie van je kind zijn anders zijn
- zonde etiket geen aangepaste fiets
- zonder etiket geen begrip van je werkgever voor je bijzondere
thuissituatie
- zonder etiket geen geld voor een clubje waar je kind anders niet
aan mee kan doen
- zonder etiket geen aanpassing in je huis
- zonder etiket geen ..... (vul maar in)
Het is gewoon zo dat je in Nederland als je kind wat afwijkt bij de diverse partijen met bewijs van het anders zijn van je kind aan moet komen. Dat bewijs is het etiket. Dan is er nl geld voorradig en dan is er hulp en acceptatie dat je geen buitenissige zaken wil voor je kind.
Dolgraag had ik mijn kind zonder etiket het leven ingestuurd, echter had ik dan ws de kinderbescherming naar mij toe gehad wegens het onthouden van goede zorg voor hem. Die krijg ik nl niet zonder die etikettten. En als ik als ouder aangeef wat ik nodig heb ben ik die ouder weer die het zegt.
Vergeet ook niet dat behandelaars gek zijn op behandelen en hulp verlenen en ze na de ene consult wel weer een vervolgconsult voorhanden hebben bij een andere specialist. Er zit vanuit ook een enorme druk op het behandelen terwijl je als ouder gewoon soms wilt leven met je 'andere' kind.
Dus voordat we het weer bij de ouders leggen....
Etiketjes an sich zijn niet het probleem, maar kans naar meer kwaliteit van leven. Eens met de reactie van k.
Hoe tegen een diagnose aangekeken wordt is eerder hierboven het probleem. Als je dat er van wil maken.
Mijn zoon heeft het "etiketje" ADD.
Ik zie eigenlijk helemaal geen probleem dat hij dit etiketje heeft, sterker nog, het heeft hem en ons enorm geholpen.
We hebben een soort van gebruiksaanwijzing door het etiketje.
We begrijpen hem nu veel beter, waardoor we hem kunnen helpen op de punten waar hij dat nodig heeft.
We zien Nu ADD als een gift en een uitdaging, niet als een probleem.
Kinderen krijgen te snel een etiket Kinderen mogen niet meer anders zijn dan een ander kind we willen allemaal een rustig kind die doet wat je zegt en het goed op school doet sociaal is en naar de ouders luistert en braaf doet wat de leraar zegt. Maar helaas niet ieder kind is gelijk en de scholen willen geen energie steken in het kind. want daar zit vaak het probleem. De onderwijzers en dan met name op de basis school hebben een vak gekozen die vraagt om creativiteit en inleven van het kind dit is vaak te veel gevraagt{er zijn natuurlijk ook goede tussen} Naar mijn idee is de verhouding meesters en juffen niet goed er zijn niet genoeg meesters.Jongens zijn beter af met een meester die begrijpen het gedrag van de jongens beter dan de juf. voorbeelden te over. stoeien wil de juf niet hebben want dat is te agresief. Ik vraag me wel eens af of er een onderzoek is gedaan naar het gedrag van kinderen dan met name jongens die rond hun 8ste een meester hebben. En het gedrag onder een juf. Ik zou er niet raar van op kijken dat er een verschil is.
Neemt niet weg dat er kinderen zijn die baat hebben bij een etiketje.
Op de lagere school bij ons is 1 meester en zeker 10 juffen.
Meester werkt partime, een groep.
Ben het met u eens dat jongens te veel be-moederd worden:
-pas op dadelijk val je
-pas op je broek word vies
-voorzichtig!
Jongens moet uitegaagd/geprikkeld worden om hun grenzen op te zoeken.
Ze mogen vallen, kniëen openhalen.
Het is een bekent fenomeen, verwijfde jongens op school.
Voorbeeldrol is weggevallen.
Is al onderzoek naar gedaan.
Op het Roc is daar ook lesmateriaal over, jaren geleden al.