Gastblog: Mijn grote liefde en de dag dat hij vertrekt

“Meneer de agent, zij houdt mij gevangen!” Ik ben op vakantie bij mijn familie in Spanje en ben op het politiebureau aan het wachten om aangifte te doen van mijn gestolen IPad.

De stem achter mij vervolgt: “Zij heeft mijn paspoort laten verdwijnen zodat ik niet terug kan naar Mexico!” Ik draai me om en zie een keurig ouder paar. Hij (zoals later blijkt) 90 en zij 75 jaar oud. Meneer is een slanke statige man, keurig in pak en in dure camel kleurige mantel gehesen. Heeft een vilten hoed op en een zorgvuldig geknipt smal snorretje. Mevrouw is een klein gezet dametje, draagt een mooie kokerrok met bijpassend jasje in de stijl van Chanel. Heeft mooie lakschoenen met een hakje en haar kapsel is keurig geknipt en geverfd waardoor ze jonger lijkt dan 75 jaar. Ik vraag me direct af wat die mensen op het politiebureau doen. Je verwacht ze veel eerder bij de één of andere Rotary of privé golfclub.

“Meneer de agent, écht waar! Zij houdt mij gevangen!” De vrouw weet niet waar ze het zoeken moet, schaamt zich diep en ontkent alles wat hij zegt: “Ruben, dat is niet zo. Jij weet zelf niet meer waar jij je paspoort hebt neergelegd!” De politieagent, ook zichtbaar onder de indruk van deze mensen vraagt aan meneer: “Waar heeft u, u paspoort voor nodig?” Meneer beantwoordt: “Ik wil weer terug naar mijn geboorteland Mexico, maar dat mag niet van haar!” Mijn fantasie slaat meteen op hol. Ik zie het al gebeuren dat deze keurige dame hem inderdaad vasthoudt vanwege zijn geld of zo.

De politieagent vervolgt: “Wat is uw relatie tot deze vrouw?” Mevrouw die inmiddels rood aangelopen is en half op ontploffen staat roept: “Meneer de politieagent, dit is mijn man! Wij zijn 40 jaar getrouwd….” In een fractie van een seconde kijken de politieagent en ik elkaar even aan en denken waarschijnlijk hetzelfde, het gaat niet goed met deze meneer. De politieagent die inmiddels medelijden heeft met deze mensen vervolgt: “Meneer, u ziet er keurig uit. Ik kan zien dat uw vrouw u goed verzorgt. U realiseert zich toch wel dat wanneer u terug gaat naar Mexico u niet alleen kunt wonen? U heeft zorg nodig.” Meneer reageert hierop behoorlijk helder: “Dat weet ik! Ik ga naar een verzorgingshuis in de buurt van de kinderen. Dat is al uitgezocht.”

Op dat moment komt er een agente op me af die mij vraagt om eventjes in de wachtkamer plaats te nemen. Ik houd het niet meer uit van nieuwsgierigheid en baal dat ik dan het hele vervolg rond deze twee intrigerende mensen zal missen. 40 jaar getrouwd, hij weer terug naar Mexico naar een verpleeghuis? En zij dan? Wat is hier aan de hand? Ik loop naar de wachtkamer en heb net uitgezocht hoe de koffiemachine werkt wanneer ik het ouder echtpaar opnieuw achter mij hoor praten: “Ruben, hoe kun je dat zeggen! Ik ga met jou mee naar het politiebureau om aangifte te doen, zodat je de formulieren mee krijgt om zonder paspoort te reizen en je maakt mij uit voor ontvoerder!” Ruben staart voor zich uit en mompelt iets onverstaanbaars. Ik bied ze een beker koffie aan. Soms zijn er van die momenten dat een bak koffie verlichting biedt voor vele problemen. Ze knikken allebei dankbaar. Ik geef ze met een glimlach

de koffie en vraag: “Gaat het goed met u?” Mevrouw zegt: “Sorry, u stond er net ook bij. Ik schaam me dood. Ik houd hem écht niet gevangen hoor.” Ik knik en zeg: “Dat geloof ik ook niet. Het gaat me verder niks aan maar gaat u na 40 jaar uit elkaar? Gaat uw man écht naar Mexico? Gaat u niet mee? Meneer, gaat u écht weer terug naar Mexico?” Mevrouw glimlacht naar me en zegt: “Ruben zullen we ons verhaal vertellen, wat zal deze jongedame wel niet van ons denken.” Ik verzeker hun dat ze zich niet verplicht hoeven te voelen, want ik ben een vreemde en het gaat me verder niks aan. Ik leg uit dat mijn belangstelling gewekt werd omdat ik altijd mijn hulpverleners antennes op scherp heb staan, waar ik ook ben. We kletsen nog eventjes over mij, wat ik op het politiebureau doe, mijn leven in Nederland, mijn werk. Wat daarna volgt van hun kant, is één van de meest romantische liefdesstory met de minst Happy-End ooit.

Om een lang verhaal kort te maken: deze twee mensen, Ruben en Gina ontmoetten elkaar in Rotterdam in 1976. Zij, een Spaanse serveerster, woont in Rotterdam. Net als mijn ouders was zij één van de eerste immigranten uit de jaren 60 die naar Nederland kwam voor een beter bestaan. Hij, een Mexicaans scheepsingenieur, was voor de duur van twee jaar in Rotterdam om een schip te bouwen. Ze ontmoeten elkaar tijdens een feestje bij één van hun gezamenlijke kennissen. Verbonden door de Spaanse taal en het gegeven dat ze allebei buiten hun moederland verblijven is het liefde op het eerste gezicht. Ze trouwen na 6 maanden en na 1,5 jaar gaan ze terug naar Mexico. Ze leiden daar een luxe leventje geheel passend bij de Mexicaanse High Society; ze hebben personeel en nanny’s in huis, gaan regelmatig naar chique party’s, hij zorgt voor de meer dan ruime inkomsten en zij doet vrijwilligerswerk en is lid van serviceclubs. Ze adopteren 3 kinderen, reizen door de hele wereld voor zijn werk en gaan eens in de 5 jaar naar Spanje op bezoek bij haar familie. Ze spreken echter met elkaar af dat na zijn pensionering zij in Spanje gaan wonen, zodat ook zij een gedeelte van haar leven bij haar zussen en broers kan zijn. Hij, een vitale, intelligente meneer werkt door tot zijn 72ste en zoals afgesproken gaan zij daarna in Spanje wonen, inmiddels 18 jaar geleden. En nou komt het! Hij heeft geen Spaans paspoort, is hierdoor in Spanje niet verzekerd voor ziektekosten, in Mexico wel. Er is echter geen verdrag tussen beide landen, hierdoor worden de ziektekosten die hij in Spanje maakt niet door Mexico vergoed, dus moet hij die zelf betalen. Tot 2 jaar geleden reisde hij voor operaties en dergelijke in zijn eentje naar Mexico. Hun hele vermogen is in Mexicaanse Peso’s, hierdoor is het in Mexico wel veel waard maar uitgedrukt in Dollars of Euro’s valt dat erg tegen. Ze merkten 9 maanden geleden, dat hij dingen deed of zei die absoluut niet bij hem pasten, 5 weken later werd door de Geriater de diagnose Alzheimer vastgesteld. Uit liefde voor haar besloot hij op dat moment om zijn verdere ziekteverloop en de laatste jaren van zijn leven in Mexico door te brengen in een particulier verzorgings-/ verpleeghuis in de buurt van de kinderen en zij kon niet anders dan zijn keuze te respecteren. Alles werd kort daarna keurig afgehandeld en geregeld bij een notaris in de wetenschap dat de dag van vertrek zich vanzelf aan zou aandienen.

Hij zei tegen haar: “Ik blijf zolang mogelijk bij je, maar op een dag zal het niet meer goed voor ons zijn en dan moet je me laten gaan”. Hij wil pertinent niet dat zij in financiële problemen komt wanneer hij opgenomen zou moeten worden in het ziekenhuis of een verpleeghuis. Hij is immers 90 en de kans dat het ineens echt mis is, is te groot. In tegenstelling tot in Mexico is het in Spanje onbetaalbaar voor hun om binnen de particuliere ouderenzorg de oplossing te zoeken. Zijn pensioen is wederom in Mexico een behoorlijk bedrag maar in Spanje niet meer dan normaal. Voor gefinancierde ouderenzorg komt hij niet in aanmerking, gezien zijn niet Europese ziektekostenverzekering. Zij heeft astma waardoor zij de warme, benauwde klimaat van Mexico helaas niet kan verdragen. Ze zullen elkaar alleen nog via Skype zien…..deze mensen worden door de omstandigheden verplicht om na 40 jaar uit elkaar te gaan. Hij gaat ineens hard achteruit dus komt hun dochter uit Mexico hem over een week ophalen en zij? Zij blijft in Spanje in de buurt van haar zussen, zij is daar wel verzekerd en zal op onnatuurlijke wijze afscheid moeten nemen van haar grote liefde. Ze zegt met een trillende stem: “De dag dat ik hem ontmoette was de mooiste dag in mijn leven. Alles wat ik heb opgebouwd en geleerd heb ik aan hem te danken. De dag dat hij met onze dochter naar Mexico vertrekt wordt het zwartste blad in mijn leven. Ik moet voorgoed afscheid nemen van mijn lieve man, mijn grote liefde…. omdat er geen verdrag is tussen twee landen.”