Gastblog: Waanidee of realiteit?
Foto: Flickr/Horia Varlan (CC)
Tijdens mijn werk heb ik geleerd dat je veel in twijfel moet trekken, maar niet alles. Met dit gegeven in mijn achterhoofd luisterde ik naar het verhaal van een mevrouw die niet gespeend was van achterdocht, vaak ook de nodige betrekkingsideeën had, maar bovenal leed onder het horen van stemmen. De mevrouw in kwestie betreft een zeer keurige dame die ten alle tijde netjes en beschaafd blijft, soms tot het ergerlijke aan toe.
Op een dag vertelde ze mij over haar onderburen. Ze woonde destijds boven een bedrijf wat ’s nachts werkte en had last van geluiden die ze hoorde in haar appartement. Ze vertelde hoe de werknemers ’s nachts naar haar aan het schreeuwen waren. Zo zouden ze last hebben van haar voetstappen en dit veelal luidkeels verkondigen door richting het plafond allerlei scheldwoorden te roepen maar mijn lieve en beschaafde dame. Nu leek het mij onwaarschijnlijk dat een bedrijf dat ’s nachts aan het werk is met allerlei apparaten, last heeft van een alleenstaande dame op kousenvoetjes, maar ik gaf haar het voordeel van de twijfel, of is het in dit geval het nadeel?
Ietwat op mijn hoede want soms is ook een hulpverlener achterdochtig, vroeg ik toch maar door om erachter te komen wat het werkelijke probleem was. De medewerkers van het bewuste bedrijf zouden in mijn ogen toch behoorlijk asociaal moeten zijn, om ’s nachts lelijk te doen en zelfs, naar haar zeggen, flink te schelden tegen de bovenbuurvrouw die af en toe een plank laat kraken totdat ze zelf naar bed gaat, wat gezien haar medicatiedosis, niet al te laat zou zijn? Op mijn vraag wat ze dan zo al naar haar zouden roepen, slikte ze eerst een keer, gaf een zucht en antwoordde: “Nou, ze roepen dan naar me”…”Doe eens zachtjes jij, TUTMADAM”.
En daarmee had ik meteen mijn antwoord op de vraag die ik mijzelf in stilte had gesteld: of haar verhaal werkelijkheid of verbeelding betrof. Bij deze situatie had ik geluk en kwam ik er bij een simpele 'doorvraag' achter dat het probleem niet buíten de cliënte zelf lag. Maar helaas komt het voor dat zaken een raadsel blijven of erger, dat je een tijdje tegen beter weten in meegaat in het waanidee in plaats van met de realiteit. Zo was ‘samen een gesprek met de onderburen aangaan’, een andere mogelijke benadering geweest. Echter geen geschikte, want mijn cliënte zou extra opgevallen zijn in de buurt waardoor een en ander elkaar zou gaan versterken. Ik ben benieuwd naar de verrassingen die collega-hulpverleners al hebben doorstaan!
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Beste Nursje, hoe heeft u haar geholpen? Want dat is toch waar het om gaat?
Sorry hoor, maar ik vind het een beetje een vaag verhaal... wat is nou de boodschap/leerles die je ons mee wilt geven? En hoe ben je verder met het probleem omgegaan?
Hallo!
misschien was het handig geweest om een nachtje te posten, dan weet je waar ze het over had en is het gelijk duidelijk!
Leuk geschreven en herkenbaar in andere vorm. Soms hoef je geen antwoord op een verhaal, soms krijg je die ook niet....dat moet je in de psychiatrie ook niet perse willen. Je Facebook site is erg grappig.
leuke post.
denk even door en dan weet je waarom het de verbeelding is die hier spreekt...
Mijn blog is niet bedoeld als 'les' of als 'workshop' ;)
Ik wil gewoon op een leuke manier iets vertellen over mijn werk.
En om antwoord te geven op de vragen, in de hulpverlening, is signaleren vaak al een manier van helpen. Door mijn inzicht in de herkomst van haar ervaringen, weet ik in één 'klap' hoe het met haar gaat/hoe ze in haar vel zit en weet ik dat ik haar extra 'in de gaten' moet houden :)
Bedankt ook voor de positieve reacties!!!
Leuk, het doet me denken aan dat verhaal van Roald Dahl, over die passagiere die roept vanaf het schip dat er een drenkeling is. Ken je dat?
TUTMADAM! Nou, misschien zijn er wel werknemers die dat roepen hoor.
gevolgd door FOEI! Dus misschien toch waar gebeurd ;-)
Ik volg je al op Facebook en vind het erg leuk eens wat langers van je te lezen. Hopelijk in de toekomst meer.
Tijdens begeleiding ASS kwam ik een moeder tegen die aangaf dat haar kind niet meer naar scouting wilde, het escaleerde er toch allleen maar.
Toen ik aan haar kind vroeg waarom hij niet meer naar de scouting wilde gaan, kreeg ik te horen van een 12 jarige laag niveau dat het toch alleen maar escaleerde.
Mams huh??? Ik begrijp de boodschap niet goed,zal wel aan mijn niveau liggen. Bij alle gesprekken houd ik een soort achterdocht.Het zou ook kunnen dat ze boven een wietplantage woont en dan heb je ook rare geluiden s'nachts.Nursje buiten jouw verhaal natuurlijk. Soms lopen fictie en waarheid in een gesprek door elkaar,en dan wordt het moeilijk om de echte gebeurtenis boven water te krijgen.Een grappig voorbeeld van fictie.Ik kwam binnen Mevr zat aan tafel Greet maak jij eens koffie daar zijn we aan toe.Hoezo ik was net binnen.Omdat ik dacht dat er wat gebeurt eas maakte ik twee kopjes .Toen zei mevr Waarom maak je maar twee kopjes Als André Rieu bij mij aan tafel zit wordt er een pot gemaakt.en haal maar een vlaai ,want de jong moet goed eten hij moet ook veel optreden hè jong.Later bleek dat ze een fikse blaasontsteking had.Want de huisarts heb ik natuurlijk gewaarschuwd.Een mevr wat altijd bij de tijd is en dan ande ziet en dansende clowns op platte daken dat klopt van geen kant.Die huisarts meende eerst dat ze in de war was door de medicijnen.Nadat de dochter gesmeekt had voor een ziekenhuisopname werd ze opgenomen met uitdrogingsverschijnselen en blaasontsteking.Mevr bleek zeer weinig te drinken omdat ze anders weer dievermoeiende toiletgang moest maken.
Hoi Greetsche,
Een kenmerk van ASS(autisme) is uitgestelde echolalie. Ze herhalen uitspraken van anderen en dit vaker zonder verder begrig wegens contextblindheid. Daarbij is het gebruik van het woord escaleren niet normaal bij een 12 jarige. Het kind ging niet meer naar scouting wegens een opgelegde uitspraak vanuit de angst van moeder.
Vandaar mijn respect voor de mensen die willen werken met personen die een verkeerde beeldvorming kunnen hebben. Het is een gave om te kunnen denken achter denken en daarom een structuur te kunnen bieden om ook deze mensen een zelfredzaam leven te kunnen bieden.