GGZ en Jeugdzorg veel te afstandelijk
GGZ en Jeugdzorg zijn veel te afstandelijk ten opzichte van mensen met grote psychische problemen, zoals Tristan van der Vlis. Al eerder maakte het Alphense raadslid Anthony Polychronakis duidelijk dat bemoeizorg een te weinig ontwikkeld gebied is.
Uit het rapport van de onderzoekscommissie van de Raad voor de Veiligheid blijkt dat allerlei organisaties taken hebben als het gaat om iemand met psychische problemen, maar dat er nauwelijks op zo iemand wordt gelet. Mogelijk heeft dat vooral te maken met het feit dat medewerkers nog een dik pak dossiers op hun bureau hebben liggen en ook nog administratief werk moeten doen. Overbelasting en geen werkelijk persoonlijke betrokkenheid bij de cliënt lijken belangrijke oorzaken van het drama. Tristan kon teveel zijn gang gaan bij het doorvoeren van zelfbedachte plannetjes. Daarbij bleek dat niet iedereen even alert en mogelijk ook niet altijd even capabel was om hem daarbij tegen te houden. Dat geldt onder meer voor het bestuur van de schietvereniging.
Bemoeizorg...een lastig pakket omdat een goede bemoeienis alleen mogelijk is als de professional kans ziet een persoonlijke band op te bouwen met de cliënt(en) die aan hem of haar zijn toevertrouwd. Daarbij behoort ook frequent persoonlijk contact. Techniek is geen goede vervanger voor de mens als contactpunt. Of het mogelijk zal zijn alle kritische probleemgevallen, waartoe Tristan zonder twijfel behoorde. persoonlijk te begeleiden, is de vraag. Dat het een voorwaarde is voor het voorkomen van drama's zoals dat op 9 april in het Alphense winkelcentrum De Ridderhof , is zeker. Daarbij blijft overduidelijk dat het nooit en te nimmer mogelijk zal zijn dit soort excessen volledig uit te bannen. De samenleving moet accepteren dat de mogelijkheid altijd blijft bestaan.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Ik herken het geschetste beeld als moeder van een inmiddels 26-jarige dochter, lijdend aan schizofrenie en ADD met verslavingsproblematiek.
Vanaf 2004 heeft mijn dochter al een aantal psychiaters, sociaal psychiatrisch verpleegkundigen en casemanagers versleten. Voor met name psychiaters was zij een interessant onderzoeksobject. Alles valt of staat met een betrokken casemanager die niet loslaat en een doorbraak weet te bewerkstelligen in de zin van een (vrijwillige) opname. Hulde voor de casemanager van mijn dochter die eind 2010 dit voor elkaar kreeg. Daarna volgde in het voorjaar 2011 een gedwongen opname. Inmiddels gaat het stukken beter met haar. Zelfs zo goed dat zij verhuist naar een Beschermde Woonvorm. Van daaruit heeft ze op termijn zicht op een zelfstandige woonvorm. Een 1-persoons appartementje met toezicht op loopafstand. Pakweg 20 appartementen komen hiervoor in een nieuwbouwproject beschikbaar. Ik ben voor zo'n woonvorm een warm voorstander. Maar de stap daarna naar echt zelfstandig wonen in een woonwijk waar zij opgaat in de massa en zich kan melden bij de GGZ als zij moeilijkheden ervaart, daar moet ik niet aan denken! Dat is (wederom) vragen om moeilijkheden. Escalaties in de buurt vanwege overlast en verloedering die weer toeslaat.
Mijn dochter leeft nog dankzij het ingrijpen van haar casemanager. Dus weg met tijdschrijverij. Geef deze professionals tijd en gelegenheid voor hun patiënten. Dat vertaalt zich terug in een zienderogen betere gezondheid met hun chronisch zieke patiënt. Gaat het met hem/haar goed, dan vaart onze samenleving er ook wel bij.
Op 10 oktober verschijnt mijn manuscript 'Volg de blauwe lijn, voetstappen van de liefde' op de site van Ten Pages. De kernvraag is: bestaat onvoorwaardelijke ouderliefde als jouw kind een psychiatrisch ziektebeeld blijkt te hebben, jou verkettert en naar de afgrond brengt.
De Wmo-raad in onze gemeente heeft de gemeente al een jaar geleden geadviseerd niet te bezuinigen op bemoeizorg.
Wie volgt?
Hallo, Ik ben gelijkwaardig gezagdragend ouder en heb zelfs een bezoekregeling. Mijn ex doet er alles aan om mij weg te houden bij de kinderen. BJZ houdt alle deuren dicht voor mij en ik bel hun regelmatig want mijn kinderen hebben gewoon recht op hun bezoekregeling en volgens Internationaal verdrag rechten van het kind, wet op de jeugdzorg en de beschrijving in de wet vwb kindermishandeling ben ik gewoon bij BJZ op het goede adres, dat zegt ook de kinderrechter, RvdK directie, mijn advocaat en zelfs politie maakt meldingen bij AMK/BJZ. Ondertussen krijg ik geen enkele kans om de zaak überhaupt uit te leggen bij BJZ. Waarom wil ik de zaak oplossen via BJZ? Omdat mijn ex rechtelijke uitspraken gewoon aan haar laars lapt en ontzettend veel onrust veroorzaakt bij de kinderen en mij daar vervolgens de zogenaamde schuld van in de schoenen weet te schuiven. Ik denk dat mijn ex-partner hulp nodig heeft in plaats van een rechtzaak die ze geautomatiseerd in hoger beroep nogmaals in een wachtlijst laat doen. Ze verliest alles. Maar blijft creatief proberen om e bezoekregeling via rechtelijk procedures te saboteren. Heeft altijd wel een mooi verhaal waarom ze denkt dat ze niet mee moet werken en rechtszittingen zijn gewoon te kort voor een degelijke onderzoek tbv de uitspraak. Ik de Rechten van het Kind staat gewoon duidelijk dat kinderen recht hebben op contact met beide ouders, een eigen identiteit (hun naam is illegaal door haar afgenomen) en recht op familiebanden, ook mijn ouders de opa en oma van mijn kids hebben geen enkel contact. Als de school mij meer zou betrekken dreigt ze de kinderen van school te halen etc etc. U ziet hopelijk dat haar trukendoos eindeloos is. en ze blijft omgang weigeren. Dit is pure kindermishandeling, dat staat namelijk zo in de wet en BJZ Groningen houden zich niet aan hun eigen taak, de rechten van het kind, rechtelijke uitspraken laat staan wet gelijke behandeling. Mijn ex heeft zelfs geprobeerd civiel een straat verbod te krijgen maar ook dat is mislukt, simpel weg omdat er niets is voorgevallen wat deze zware maatregel zou kunnen toestaan. En dan lijkt het natuurlijk dat ik een groot probleem ben... Nou dat ben ik ECHT helemaal niet. Ik heb al 8 jaar mijn kinderen niet gezien, niet gesproken en niet gehoord. dat zelfde geldt voor mijn ex-partner. Ik heb namelijk helemaal geen behoefte om stress te veroorzaken,ik heb slechts behoefte om mijn kinderen te zien en hun omgangte late hebben met hun familie van mijn kant. Ja, BJZ Groningen vind mij lastig, maar dat komt omdat ze zelf weigeren om de zaak op het bureau te behandelen. Bovendien zeggen ze dat ze zogenaamd geen macht hebben... Ik wordt er boos van. OTS hoort in dit geval gewoon door de Staat op gelegd te worden. Want mijn kinderen hun rechten worden ernstig bedreigd of beter gezegd ze worden gewoon keihard moedwillig ontnomen. Door een mishandelende ex. En BJZ Groningen vindt dat prima. Het is een schandaal, want het is algemeen bekend dat een verstoorde ouder/kind relatie problemen veroorzaakt nu maar ook zeker in de toekomst... en dat noemt de wet gewoon kindermishandeling. Maar BJZ zegt hier in geen taak te hebben! Terwijl BJZ Overijssel ouders op hun website uitnodigt om bij dat soort problemen langs te komen en voor oplossingen te willen zorgen en over die zaken graag wil praten. Nu ben ik een jaar lang bezig geweest bij Artikel 1 (anti-discriminatie orgaan van de overheid) De senior discriminatie deskundige zegt dat het hier over duidelijk gaat om discriminatie omtrent mijn geslacht en ziet ook in dat mijn kinderen gediscrimineerd worden doordat ze niet de hulp krijgen die ze behoren te krijgen. Ook Politie en Justitie ziet dat in, maar die weigeren simpel weg om een aangifte op te maken... Het is werkelijk schandalig en mijn kinderen lopen rond met een illegale identiteit, zonder contact met hun vader, zonder contact met hun grootouders of andere familie van mij kant. Meteen mooi woord noemen we dat onvrij houden van kinderen en geestelijke mishandeling want het veroorzaakt schade. Wie gaat er helpen... ps. nergens staat in de rechten van het kind advocaat maar de Staat staat er wel 100x in vermeld.
Met vriendelijke groet,
Philip Winkelhorst
de ggz is veel te afstandelijk en onpersoonlijk.in een kantoorpand wordenmensen ontvangen de casemanager neemt tegenwoordig niet meer de moeite om bij je thuis te komen.de uren voor zijn baas zijn belangrijker dan het welzijn van de patient.althans zo gaat het in Eindhoven.hebben mensen positievere ervaringen dan lees ik it graag
Ik ben zelf hulpverlener - maatschappelijk werker. En sedert vijf jaar zelfstandig. Ik heb vaak meer problemen met de traagheid en ongeïnteresseerdheid bij instellingen dan dat ik zie dat klanten niet willen. Alles moet tussen 9 en 5, en dan weer afhankelijk van of iemand wel of niet fulltime werkt. En je merkt het opgelegd stramien vanuit de instellingen. Zeker bij Jeugdzorg is dat merkbaar. Ben zelf afkomstig van de reclassering, waar je hetzelfde ziet. De processen zijn geautomatiseerd, en dat betekent dat de werkers volgend worden. Voor mij is de klant de baas, wat betekent dat hij niet alleen bepaald, maar wel dat ik uitga van dat wat mogelijk is. En van daaruit pas ga kijken wat iemand wil, en wat iemand kan. Voor mij is een klant een mens, en niet een product waar je op afrekent of afgerekend wordt. M.i. is het hele probleem dat alles alleen nog gezien kan worden als geld, of een middel om geld te verkrijgen. Ik wil zelf ook niet zo gezien en/of behandeld worden. Uiteindelijk komt het er op neer dat we de ander moeten vasthouden. Ook als dat tijd kost, of dat er op die weg teleurstellingen zijn.