Lezersblog: Is mijn stille/makkelijke kind echt gelukkig?
Na een lezing op een school kwam ik op het idee dit met jullie te delen... Een paar weken geleden gaf ik een lezing op een basisschool, voor de onderbouw. De lezing ging over wat kinderen hun ouders met gedrag, spel en ontwikkeling duidelijk proberen te maken. Een moeder in de zaal begreep na afloop van de lezing totaal niet wat ze daar deed. Ze heeft namelijk geen ‘probleem’ kind en ze dacht dat het over algemene dingen zou gaan. Ze heeft juist een heel makkelijk kind!
Een stil en rustig kind is ook makkelijk (?)
Veel ouders vinden het inderdaad erg makkelijk als je kind rustig en/of stil is. Vaak wordt bij baby’s de vraag al gesteld: En is het een makkelijke baby? Heerlijk zo’n baby die bijna nooit een kick geeft toch!? Je kunt je dan als ouder namelijk makkelijk focussen op andere dingen zoals het doen van het huishouden of het vermaken van de visite.
Ik hoop dat iedereen begrijpt dat ik de hierboven genoemde dingen sarcastisch heb geschreven... dit zijn naar mijn mening namelijk de grootste valkuilen voor ouders met makkelijke of stille kinderen. Want geef jij als ouder je voorbeeldige makkelijke en stille kind net zoveel aandacht als het broertje of zusje dat soms wel van zich laat horen?
Een andere klassieker: Op school is het een voorbeeldig kind!
Ouders leggen vaak de deskundigheid bij de leerkracht neer, dat is heel logisch want je zou toch verwachten dat er iemand voor de klas staat die er verstand van heeft... Meestal (niet in alle gevallen natuurlijk) hoor je bij stille kinderen dan dat het heel goed gaat op school! Dat vind ik niet zo heel gek; deze kinderen verstoren namelijk geen lessen en doen meestal gewoon wat er van hen gevraagd wordt. Natuurlijk is dit voor de leerkracht een ‘voorbeeldig kind’.
Ik weet dat mijn kind gelukkig is!
Hoe weet je dat als ouder? Is het een gevoel of praat je hier ook regelmatig over met je kind? Of probeer je er op andere manieren achter te komen? Hoe komt hij/zij bijvoorbeeld over op andere kinderen... heeft hij of zij veel vriendjes en vriendinnetjes? Of is hij of zij naast dat stille ook nog een beetje verlegen... Soms gaat dit hand in hand.
Zou het niet kunnen zijn dat je kind zo makkelijk is omdat het denkt
‘Mijn mama of papa heeft al genoeg aan zijn hoofd?’
‘Ze zijn zo druk op het werk en mijn broertje maakt het ze ook niet makkelijker.’
Zouden niet JUIST al je alarmbellen als ouder moeten gaan rinkelen wanneer je kind zich op de achtergrond stelt? Wat wil je kind hiermee duidelijk maken...
Een tip zou kunnen zijn je kind elke dag persoonlijk naar bed te brengen. Ook al zeggen sommige kinderen (vooral oudere kids) dat het van hen niet hoeft. Neem de tijd hiervoor en bespreek de dag even; wat heb je allemaal gedaan? Hoe was dit? Heb het bijvoorbeeld even over sport of hobby wanneer deze voorbij is gekomen. Zo is er elke dag een privé momentje voor je kind; onverdeelde aandacht! Je schept een nog betere band, meer verbinding en vertrouwen. Kinderen vinden het bovendien heerlijk, die quality time van jou als lieve mama of papa.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Beste Hanneke,
Goed artikel en heel hard nodig dat dat ook eens goed onder de aandacht komt.
Ik ben kinder en jongerenbegeleider en maak het regelmatig mee dat kinderen (ook op latere leeftijd) helemaal zich op de achtergrond plaatsen omdat ze dat zo van kleins af gewend zijn ..
Heel lastig om dan je leven vorm te kunnen geven.
Ook al lijkt het eerst gemakkelijk voor de ouders, later heeft het kind hier heel veel last van, en dat moeten we niet willen.
Bedankt voor je stuk , voel me geïnspireerd erdoor.
Mvr.Gr. Friso van der Heijden
Mijn jongste zoon heeft vorig jaar de diagnose ADHD met ODD gekregen, nadat ik overal aan de bel heb lopen trekken omdat zijn gedrag nogal bijzonder veel nadruk legde op zijn aanwezigheid.Sinds 2005 speelde dit traject al.
Wat ik wel merkte was dat mijn oudste zoon zich erg behulpzaam opstelde en zich eigenlijk altijd wel wat op de achtergond hield. Hij was idd makkelijk, ik kon mij dus vollop bezig houden met de problematiek van de jongste en ook nog ergens aan ontspanning komen.
Na al die tijd komt bij hem een giga probelmatiek explosief naar buiten.
Hij kreeg toen wel zijn eigen tijd met naar bed brengen en kon da even met hem 'praten' al werd dat vrijwel altijd ook weer gestoord door zijn broertje waardoor dat moment was 'verpest' en het van hem ook niet meer hoefde. Dus ik denk wel dat als een kind erg makkelijk en rustig is dat er net als bij een heel druk kind aan de bel moet worden getrokken omdat er misschien problemen zijn.
Zeer herkenbaar uit persoonlijke ervaring!
Onze zoon trok op school totaal geen aandacht en zat stilletjes de dagen uit. De juffen hadden de indruk dat het prima met hem ging. Wij hadden dat idee niet. Om een lang verhaal kort te maken: na jaren 'aankijken' hebben wij hem in groep 5 laten testen, omdat hij regelmatig last kreeg van hoofd- en buikpijn en daar door de kinderarts geen oorzaak voor gevonden werd.
Hij bleek hoogbegaafd te zijn en verveelde zich stierlijk op school. Door zijn aangepaste, stille gedrag was dit op school niet opgevallen.
Inderdaad een valkuil, kinderen die stilletjes in het gareel lopen...
Hallo Hanneke,
Mooi dat je een artikel schrijft en hierdoor aandacht schenkt voor juist diegene die het ook zo nodig hebben om gehoord en gezien te worden.
Mvg Famke Meerhoff
Spelend leren en logeren
Ik lees dit en mijn gedachten gaan meteen naar mijn oudste zoon. Nu twintig en pas vorig jaar -toen hij helemaal stuk liep binnen het MBO- gediagnosticeerd met ADD.
Hij is altijd een lieve stille en wat dromerige en sociale jongen geweest die nooit voor problemen zorgde in de klas. Is letterlijk over het hoofd gezien en heeft denk ik niet de aandacht gekregen die hij eigenlijk nodig had. Heeft daardoor ook niet geleerd wat leren is. Hadden we dit anders opgepakt dan had hij misschien ipv een vmbo-kb diploma een havo-diploma op zak gehad. Testen hebben inmiddels uitgewezen dat hij een onderpresteerder is. Na een jaartje werken en persoonlijk groeien pakt hij nu zijn nieuwe studie gelukkig wel goed op. Ik kan de tijd niet terug draaien, maar heb goede hoop dat het wel goed komt met hem.
Mooi dat je dit onderwerp onder de aandacht brengt!
Sterker nog als kinderen helemaal geen kick geven dan is er wat aan de hand. Er zou zelfs sprake kunnen zijn van hechtingsproblematiek. Er is vanuit de ouders is het echt heel belangrijk naar je kind te luisteren ook al lijkt het makkelijk gedrag. Makkelijk gedrag hoeft niets te zeggen over het WEL-ZIJN van je kind. Mag het kind er WEL-ZIJN!
Kunstzinnig therapeut
Aldura Venema
Gemakkelijk vind ik een heel raar begrip, als het om kinderen gaat. Alsof een kind ergens op de schaal tussen lastig en gemakkelijk zit en alleen recht op aandacht heeft als het aandacht trekt. Hoezo? Aandacht is een essentiële levensbehoefte. Aandacht is contact maken. Aandacht is liefde. Dat hoef je als kind toch niet te vragen/claimen of het te krijgen?
Of je kind nu druk is of rustig, waarom zou je niet willen weten wat er in zijn/haar hoofd omgaat en wie hij/zij is? Ik denk dat veel ouders de taak van de opvoeding te zwaar opnemen, het te veel zien als een last en er niet genoeg van genieten. Het is een voorrecht om zo dicht bij de eerste levensfase van je eigen kind betrokken te mogen zijn. In het persoonlijke contact met je kind kun je zo veel leren, zoals bijvoorbeeld wat authenticiteit is.
Help je kind om te praten over wat het beleeft. En ook als docent op school, maak persoonlijk contact met elk kind. Het is geen plicht maar een voorrecht.
Stef van Beek
authenticiteitscoach
Ha,
Een informatief en goed blog. Ik ben zelf SPW`r en herken hier mijn kennis zeker in.
Ik wil jou aanraden vaker een blog te schrijven. Veel MBO`rs zoals ik zitten door de
bezuinigingen op dit moment zonder werk, op deze manier houden wij/ik in ieder geval mijn kennis bij.
Super bedankt!
@ Stef van Beek
Gemakkelijk is natuurlijk maar een woord. De interpretatie ervan zal voor verschillende mensen verschillende betkenissen hebben.
Waarschijnlijk (naar ik aanneem) wordt hier met makkelijk bedoeld een kind dat niet opvallend aanwezig is, een kind dat 'gepast' gedrag vertoont.
Het staat als een paal boven water dat ieder kind recht heeft op aandacht. naar ik aanneem zal iedere ouder graag weten wat er zich afspeeld in het hoofd van het kind.
Wat ik heel hard in praktijk heb geleerd is dat er situaties zijn waar je geen grip meer hebt op hoe de dingen lopen.
Wat er binnen een gezin speelt zal individueel moeten worden bekeken en wat er binnen dat gezin mogelijk is.
Volgens mij draait het er in het eerste bericht vooral om dat een kind dat geen 'extra' aaandacht nodig lijkt te hebben omdat het kind lijkt te functioneren zoals zou moeten soms zelf met zeer ernstige problemen kampt die weldegelijk extra aandacht behoeven.
Hallo Allemaal,
Goed dat er aandacht wordt geschonken!!! Onze dochter was vroeger ook zo'n braaf rustig kind.
Achteraf blijkt ze vaak gepest te zijn op alle scholen waar ze onderwijs heeft "genoten". Maar daar vertelde zij nooit over toen.
Zelf wilde ze nooit geen speciale hulp. Het liefst wilde ze GEWOON zijn!!!
Toen ze 26 jaar was zei haar rij-instrukteur: Jij zou wel eens ADD kunnen hebben. Zelf is ze via internet naar informatie gaan zoeken.
Inmiddels heeft ze medicijnen, en heeft ze een WAJONG baan bij AH.
Waar ze heel gelukkig mee is.
@ meerdere mensen
Ik kwam er laatst achter dat ik ook ADD heb. Het is echter geen ziekte of afwijking. Eerder een anders-functionerend brein dan waar onze maatschappij op gebaseerd en voor gemaakt is.
Op de website hieronder ontdekte ik dat oorspronkelijke jagers-verzamelaars-culturen allemaal AD(H)D hebben (creatief, origineel, vindingrijk en minder geordend) en dat zij de AD(H)D-talenten hard nodig hebben voor hun manier van leven. Terwijl onze maatschappij ingericht is voor agrarische breinen, die sterk geordend en regelmatig zijn.
Kijk maar eens op: http://creatievechaoot.wordpress.com/