Lastig en dus...weg ermee?
Klanten kunnen zich soms totaal onacceptabel gedragen. Afhankelijk van de ziekte of aandoening waaraan ze lijden, kan dat hinderlijk zijn of gewelddadig. Onder dat laatste kan ook verbaal geweld vallen.
Verbaal of zelfs lichamelijk geweld is op zich natuurlijk niet aanvaardbaar. De vraag is in veel gevallen wel wat het alternatief is. Niet alle thuiszorgers zijn voldoende getraind in het omgaan met agressie. Tegelijkertijd is te bedenken dat de agressie voortkomt uit een aandoening of ziekte. Het heeft dus niet zoveel zin om iemand "uit" het systeem te zetten.
De vraag is dus wat je dan moet doen. Wisseling van de wacht bij de zorg is maar één oplossing. Soms helpt dat doordat de nieuwe zorgverlener beter klikt met de cliënt. Niet altijd, dan valt er iets te bespreken in het team en eventueel met de WMO-consulent. Er zijn tal van oplossingen denkbaar, mogelijk ook in heel verschillende situaties. We horen er graag iets over.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
leijden?
Wat heeft de WMO consulent hiermee van doen ? Wat dacht je van scholing ? daar hoort dit toch onder ?
Wat valt onder 'betere klik met de cliënt'?
Vaak heeft men een voorkeur voor een bepaalde persoon/personen en verschuilt men zich onder een "betere klik". Dit geldt zowel voor de cliënt als de zorgverlener.
Vaak stuurt de cliënten goede zorgverleners weg omdat hun uiterlijk de cliënt niet aanstaat, dat heet dan ''geen klik' met elkaar hebben. Ken cliënten die al heel wat zorgverleners weggestuurd hebben, wegens de zogenaamde 'slechte klik'...
Gelukkig is niet iedereen hetzelfde, moeilijke mensen zijn moeilijk tevreden te stellen, ook in de Zorg!
Thuiszorg is primair bedoeld voor mensen die in eigen woonomgeving verzorg kunnen worden.
Onhandelbare cliënten worden bijna altijd overgeplaatst naar een zorginstelling, want 'klik' of geen 'klik' het werk kan niet door 1 persoon alleen, gedaan worden.
Zorgverleners moeten voldoende tijd krijgen om bij te tanken. Gebeurt dit niet dan worden deze zorgverleners zelf een cliënt.
Er zijn zelfs cliënten die niet verzorgd willen worden door zwaar gebouwde zorgverleners. Ze verzinnen allerlei smoesjes om zo'n zorgverlener zwart te maken bij het bureau die hem/haar gestuurd heeft.
Nee Hanny, dat word helemaal niet zo bedoeld met dit artikel.
De benadering van een "moeilijk" persoon.
Neem ADHD, autisme, hoe ga je daar als zorgverlener mee om.
Lees onderstaand maar eens.
En schuif het niet op clienten af, dat is te gemakkelijk en te kort door de bocht.
Zorgvragers mogen professionaliteit verwachten van hun zorgverleners.
De blog gaat eigenlijk over het afschaffen van hetPGB, maar de manier waarop deze zorgverleenster het kind helpt is geweldig!!!!! Hoe ze het kind in zijn waarde laat, accepteerd.
Zie:
http://goudenappelboom.blogspot.com/2011/08/begeleiding-op-maat.html?spref=tw
X is een jongetje met ADHD, een angststoornis en agressieproblemen. X wordt heel snel heel boos. Eigenlijk wordt X heel snel heel bang en vervolgens doet hij heel boos. Zijn ouders zijn via bureau jeugdzorg terecht gekomen bij een oudertraining, video home training, ouderbegeleiding en X is voor een paar sessies bij een kinderpsychologe geweest. Er veranderde niets. Natuurlijk leerden de ouders van X veel over wat ze zouden moeten doen, wat ze zouden moeten weten en vooral ook wat ze niet goed deden. Maar eenmaal thuis leken al die adviezen opeens niet meer bij X te passen. En wat had die mevrouw nou ook alweer gezegd over omgaan met zijn weigering om te eten...?
De ouders van X besluiten een PGB aan te vragen en op zoek te gaan naar een andere vorm van begeleiding. Na alle papieren rompslomp en de zoektocht naar een begeleider is het dan eindelijk gelukt, er staat een nog onbekende vrouw voor de deur.
Als ik binnenkom rent er een klein jongetje naar de achtertuin. Hij blijft daar zo lang als ik in de huiskamer zit. De week daarna kom ik weer langs en er gebeurt precies hetzelfde. Dit gaat zo een tijdje door totdat hij op een dag niet de tuin inrent maar onder de eettafel gaat zitten.
Terwijl hij daar zit, doe ik de voor hem bedoelde spelletjes met zijn moeder, ik vertel haar de verhalen die ik hem zou vertellen en ik praat met haar over het verschil tussen boos en bang.
Dit gaat maanden zo door. Bijna een half jaar later kruipt X opeens, middenin mijn bezoek, onder de tafel vandaan. Hij loopt recht op me af, haalt diep adem en zegt, op een wat bozige toon: 'Ik wordt heel snel boos en dan ga ik slaan en schelden. Jij kan dat toch oplossen? Doe dan..!!'
Twee maanden later, we hebben samen hard gewerkt aan zijn vraag, zegt hij opgewekt dat hij veel minder boos wordt. Eigenlijk was het heel makkelijk. 'ik moet gewoon eerst zeggen wat ik eng vindt of dat ik denk dat ik het niet alleen kan. Dan wordt ik ook niet meer zo vaak boos.'
Nee, ik had geen briljante, revolutionaire methode. de enige reden dat X nu wel vooruit ging was dat de hulpverlening aangepast werd aan zijn tempo en zijn manier van omgaan met nieuwe informatie en bovendien plaatsvond in een voor hem veilige omgeving.
Welke zorginstelling heeft zo veel tijd en is zo gericht op de wensen van de cliënt?
Natuurlijk, het was een beetje duur, in eerste instantie. Maar achteraf gezien hebben we ook veel geld bespaard. X hoeft voorlopig niet meer naar een volgende training of therapie. Er is geen extra begeleiding meer nodig in de klas.
Binnenkort ga ik voor het laatst naar de familie van X. We spreken elkaar nog maar eens per maand. Ik zal nog een tijdje per mail en telefoon bereikbaar blijven voor vragen en eventueel meedenken maar ik verwacht dat er niet veel meer nodig is.
De ouders van X zijn heel blij dat ze voor het volgende jaar geen PGB meer hoeven aanvragen. Dat is namelijk geen pretje en iedereen wil er zo snel mogelijk vanaf, als dat kan.
X boft maar. Een volgend jongetje met dezelfde problemen gaat 10 sessies SoVatraining doen, gesprekken hebben bij de kinderpsychologe en dan maar eens proberen of een andere training misschien nog helpt. Of er komt video home training. Misschien moet het volgende jongetje na een tijdje wel naar een dagbehandeling omdat het angstige en agressieve gedrag uit de hand is gaan lopen. Want voor het volgende jongetje is er geen PGB meer maar een standaard pakket via de gemeente. Daar mag je niet van onder de tafel vandaan leren. Daar moet je je aanpassen want zo hoort dat met hulpverlening; daar moet je maar net in passen.
Roos,
Zorgvragers mogen professionaliteit (eeuwige hulp) verwachten van hun zorgverleners; indien ze in een instelling verblijven. In de thuiszorg is eeuwige bijstand van 1 persoon, niet mogelijk zelfs niet van familieleden.
In een instelling werk je dagelijks op een andere afdeling of verzorg je dagelijks andere cliënten, dit maakt de zwaarte wat minder.
Zorgverleners zijn altijd professioneel bezig, wat probeer je te suggereren? Mogen ze van jou nooit ziek en moe worden? Zijn ze dan niet goed genoeg voor jou? Zijn ze dan onprofessioneel voor jou? Weet je wel wat professioneel betekent?
Zorgverleners in de thuiszorg, (daar had ik het over), dit forum gaat over thuiszorgnieuws.
Geen mens kan in zijn eentje een onhandelbare persoon, dag in dag uit jaar in jaar verzorgen, zonder er zelf onderuit te gaan, ouders ook niet!
Professioneel of niet professioneel, je voor het vergeet voor het gemak dat de zorgverlener ook een MENS van vlees en bloed is, net als jij. Het is niet voor niets dat de meeste mensen die in de WAO zitten uit de zorg komen, dit snap je zeker ook niet, he. Ziek worden is niet ''professioneel.''
De zorgverlener is geen robot!
Hannie, het gaat mij om de aanpak van een probleem.
Zie:
"Als ik binnenkom rent er een klein jongetje naar de achtertuin. Hij blijft daar zo lang als ik in de huiskamer zit. De week daarna kom ik weer langs en er gebeurt precies hetzelfde. Dit gaat zo een tijdje door totdat hij op een dag niet de tuin inrent maar onder de eettafel gaat zitten.
Terwijl hij daar zit, doe ik de voor hem bedoelde spelletjes met zijn moeder, ik vertel haar de verhalen die ik hem zou vertellen en ik praat met haar over het verschil tussen boos en bang.
Dit gaat maanden zo door"
Door haar manier van aanpakken komt het niet tot een escaltie.
Gaat het kind vooruit.
De volgende methode koste het gezin heel veel energie en het doel, kind helpen, werd niet bereikt.
Zie:
" Zijn ouders zijn via bureau jeugdzorg terecht gekomen bij een oudertraining, video home training, ouderbegeleiding en X is voor een paar sessies bij een kinderpsychologe geweest. Er veranderde niets. Natuurlijk leerden de ouders van X veel over wat ze zouden moeten doen, wat ze zouden moeten weten en vooral ook wat ze niet goed deden. Maar eenmaal thuis leken al die adviezen opeens niet meer bij X te passen. En wat had die mevrouw nou ook alweer gezegd over omgaan met zijn weigering om te eten…?"
Dat is wat ik wil zeggen.
De methode aanpassen aan de "moeilijke cient"
Dus ik ik suggereer niets, naar mijn mening kan je ook met moeilijke clienten heel veel bereiken, mits je in staat bent om in te spelen, te luisteren, naar oorzaken van het gedrag, zie:
"Zorgverleners zijn altijd professioneel bezig, wat probeer je te suggereren? Mogen ze van jou nooit ziek en moe worden? Zijn ze dan niet goed genoeg voor jou? Zijn ze dan onprofessioneel voor jou? Weet je wel wat professioneel betekent?"
Roos,
En het gaat mij erom, om werkwillige zorgverleners (zwaar beroep) niet een schop onder de kont te geven, door hun ''niet professioneel'' te noemen. Geen dag is hetzelfde, voor jou ook niet.
Beste Hannie,
Ik heb net al mijn tekesten nagekeken en het bevreemd mij dat u verondersteld dat ik zorgverleners een schop onder de kont geef door ze niet profecioneel te noemen.......Ik citeer mijn tekst:
Zorgvragers mogen professionaliteit verwachten van hun zorgverleners.
Echter uit uw tekst spreekt verachting naar zorgvragers.....
Citaat:
"Er zijn zelfs cliënten die niet verzorgd willen worden door zwaar gebouwde zorgverleners. Ze verzinnen allerlei smoesjes om zo’n zorgverlener zwart te maken bij het bureau die hem/haar gestuurd heeft."
Daarom hebben mijn man en kinderen PGB, er word hier niemand naar toe gestuurd!
Wij zoeken mensen die ons helpen, begrijpen, handvaten bieden.
Al onze zorgverleners, en dat zijn er heel wat, komen met heel veel plezier en begrip.
Want ookal doet mijn zoon open met de mededeling: "Jij bent te vroeg" en laat hij ze buiten staan. Ze weten dat het zijn autisme is, en niet dat hij ze niet mag. Wat zodra het de afgesproken tijd is, doe hij blij en vrolijk de deur voor ze open.
Hierbij wil ik het verder graag laten wat betreft de reactie op het artikel.
Ik, en ook anderen hebben er niets aan als teksten uit hun verband worden gehaald en het "op de man" gespeeld gaat worden.
Inhoudelijk sta ik achter dat wat ik in de vorige stukken heb geprobeerd duidelijk te maken, hoe om te gaan met moeilijk gedrag.
@Roos,
Het lijkt me verstandiger om dit soort zaken met jouw zorgverleners te bespreken.
Hier, hebben ze niets aan. Je zit achter hun rug om van alles te roepen, geeft dit jou soms voldoening?
Beste Ger,
Een laatste poging van mij om duidelijk te maken wat ik bedoel met de omgang van lastige clienten.
Vaak komt lastig gedrag voor uit een beperking, ja toch?
Door goed in te spelen op het "lastige gedrag" is dit lastige gedrag ook weer te voor komen zoals ik in mijn eerste reactie reeds aangaf.
Citaat:
Als ik binnenkom rent er een klein jongetje naar de achtertuin. Hij blijft daar zo lang als ik in de huiskamer zit. De week daarna kom ik weer langs en er gebeurt precies hetzelfde. Dit gaat zo een tijdje door totdat hij op een dag niet de tuin inrent maar onder de eettafel gaat zitten.
Terwijl hij daar zit, doe ik de voor hem bedoelde spelletjes met zijn moeder, ik vertel haar de verhalen die ik hem zou vertellen en ik praat met haar over het verschil tussen boos en bang.
Dit gaat maanden zo door. Bijna een half jaar later kruipt X opeens, middenin mijn bezoek, onder de tafel vandaan.
Dit vind ik nu gepaste zorg.
Geniaal gevonden!
Spelletjes die voor het kind bedoeld zijn, met de moeder spelen.
Net zolang dat het kind uit zichzelf komt........" Hij loopt recht op me af, haalt diep adem en zegt, op een wat bozige toon: ‘Ik wordt heel snel boos en dan ga ik slaan en schelden. Jij kan dat toch oplossen? Doe dan..!"
Ger, ik begrijp ook niet wat u bedoeld met uw reactie.
Wat moet ik met onze zorgverleners bespreken?
Ik geef geen informatie over onze zorgverleners.
Wel kan ik vermelden dat ze allemaal echt geweldig zijn.
Ik ben trots op mijn kinderen, heel erg.
Dat ze zover gekomen zijn, mede door hun zorgverleners en hun nooit aflatende energie, vindingrijkheid.
Tja, meer kan ik niet schrijven.
Ik begrijp dat in een gesprek bedoelingen gemakkelijker zijn uit te leggen. Toch had ik verwacht het hier schriftelijk duidelijk weer te geven.
Roos, Het zou je sieren indien je een wachtkamer had voor jouw goede zorgverleners. Hoeven ze niet meer tot het laatste minuut buiten te wachten...
@Roos en de anderen,
ik begrijp niet zo goed de commotie die er gemaakt wordt over hetgeen jij schreef. Ik ben zelf zorgverlener, en ik ben het helemaal met je eens! Van een zorgverlener mag professionaliteit verwacht worden, al heb je natuurlijk je grenzen (van het aanvaardbare, maar ook van wat je aankunt). Toch kun je door bijscholing, praten met collega's, en door je in te leven in de zorgvrager veel aan jezelf bijschaven. Als wij niet om kunnen gaan met gedrag van een zorgvrager, hebben wíj een probleem, en niet zij.
Misschien zouden we ook iets milder worden als we bedenken hoe wij zouden reageren als ons zoiets zou overkomen...Hoe zouden wij zijn als zorgvrager? Wij zijn niet beter, ook al hebben we een diploma, wij kunnen van het ene op het andere moment in hetzelfde schuitje terecht komen!
Beste Jos, verdiep u eens in autisme.
U begrijpt er helaas niets van en dat kwetst mij.
Deze domme uitspraken horen wij ouders en partners met autisme geregeld.Onnodig kwetsend. Echt heel erg triest om dit te vernemen op een site als deze.
Maar het zegt wel alles over u....."Lastig" gedrag is te voorkomen door een goede aanpak!!!!!!!!!!
Begrip!!! En die is hier ver te zoeken.........
Info over autisme is te verkrijgen op het Auti-Centrum Grote Beek Eindhoven.
Kijk, en daarom heeft iemand die hetzelfde meemaakt dit prachtige gedicht gemaakt.
Neem de moeite het eens te lezen:
Toen God de moeders van kinderen met autisme schiep
was Hij al 6 dagen aan het overwerken.
Een engel verscheen en zei:
"U steekt wel heel veel tijd en werk in deze exemplaren"
"Heb je de specificaties van deze bestelling al eens gelezen?", vroeg God vermoeid.
"De moeder van zo'n kind moet buitengewoon goede ogen hebben,
zodat ze kan zien hoe bijzonder haar kind is,
wanneer allen verblind zijn door het syndroom.
Ze heeft ook veel meer energie dan normaal nodig
zodat ze het nooit opgeeft,
ook niet wanneer anderen dat wel doen.
Haar huid moet extra dik zijn om alle onrecht te kunnen verdragen
en alle kritiek op haar opvoedingscapaciteiten.
Ik heb haar zelfs een sterker hart gegeven
met een groter vermogen om lief te hebben en te begrijpen.
“God “,zei de engel terwijl ze Zijn mouw aanraakte,
“U kunt beter wat rusten en er morgen aan verder werken.
“Dat kan ik niet”, sprak God, “er zijn meer kinderen met autisme dan de wereld weet.
De engel vloog langzaam rond het schepsel en bestudeerde het nauwkeurig.
Opeens stopte ze en boog zich voorover.
Haar vinger gleed over de wang van de vrouw.
“Ze lekt”, zei de engel, “ik denk dat U er te lang aan heeft doorgewerkt
“Dat is geen lek” zei God, “dat is een traan.
“Waar is die voor?” vroeg de engel,
“Ik neem aan voor opgekropte emoties,
voor teveel onrechtvaardigheid,
voor gebrek aan begrip.” zei God.
“U bent werkelijk geniaal “zei de engel
God keek somber en leunde achterover in zijn stoel.
“Die traan heb ik niet gemaakt”, zei Hij
Scholing dus ! Wat ik van de week al schreef.
Weet je wat ik zo triets vind aan sommige reacties dat opmerkingen zo verkeerd schieten : Roos geeft hier duidelijk een voorbeeld van hoe het wel kan !! en ik zie dat duidelijk als een voorbeeld van scholing.. deze laatste hulpverleenster heeft dus hele goeie kwaliteiten en weet hoe ze om moet gaan met autisme!!!
De zorgverleners die hier zo'n moeite mee hebben hebben volgens mij ook moeite met feedback , een andere verklaring heb ik niet hiervoor.
alle zorgvragers die zo fel reageren : elke zorgvrager is uniek !! net zoals elke zorgverlener. De ene zorgvrager is de andere niet, het gaat hier niet om een keer douchen en op tijd klaar willen zijn, elke beperking van elk ziektebeeld is verschillend. Er is geen standaard ziektebeeld !!
I rest my case in deze, oh ja.. ik ben zorgverlener..
Tja ook hier ervaringen met zorgverleners waarmee het 'niet klikte' in veel gevallen had het vooral te maken met onervarenheid en onbekendheid met o.a. autisme en PTSS. Als iemand moeilijk te verstaan gedrag heeft zie ik het persoonlijk juist als een uitdaging en een leerpunt voor mijzelf om daarmee om te leren gaan. (voor de duidelijkheid ik heb een zoon met autisme en ben daarnaast zelf zorgverlener voor cliënten met diverse problematiek). Ik werk o.a. met mensen met NAH, die hebben ook vaak moeilijk te verstaan gedrag, kunnen soms zomaar ineens heel erg veranderen van heel vriendelijk naar heftig agressief. Dat geldt natuurlijk niet voor ieder mens met NAH, ik wil niet generaliseren, net zoals niet ieder mens met autisme agressief is, maar het komt wel vaker voor. Het is de kunst om zelf als hulpverlener heel erg rustig te blijven, zaken je niet persoonlijk aan te trekken (want zo zijn ze vaak ook niet bedoeld) de achterliggende problematiek te zien (heftig gedrag kan bijv. voortkomen uit paniek, angst, onmacht, de situatie niet meer overzien etc). Ik geloof ook echt dat hulpverlenen een vak is waarin je je altijd blijft ontwikkelen. Dus voor mij zeker NIET 'lastig en dus... weg ermee' maar: 'lastig en dus zal ik je zeker niet laten vallen!'
Carolien,
Dit topic gaat niet eens over autisme, dat heeft Roos van gemaakt.
Dit topic gaat over zorg problemen IN HET ALGEMEEN.
Beste allemaal,
Ik heb geen topic over autisme gemaakt, ik heb een het als een voorbeeld genomen omdat ik daar mee bekent ben.
Lieve mensen lees wat er staat.
Er staat een gewelig stukje blog van een zorgverleenster, hoe zij de dingen oppakt. Ik ken deze zorgverleenster niet, maar vind het een geweldig voorbeeld. Maar dan moet je wel de moeite nemen om het te lezen. In de blog begeleid deze zorgverleenster kind X met ADHA.
Ook ik rest my case......
Ik heb buitengewoon mijn best gedaan om duidelijk te maken HOE er met lastig gedrag KAN worden omgegaan. Lezen, en laat de vooroordelen eens achterwege.
Het lijkt alsof zorgverleners zich hier aangevallen voelen worden.
In ieder geval maak ik dat wel uit de reactie's op. En dat bevreemd mij zeer.
Dit topic gaat over LASTIG GEDRAG.
Ander onderwerp.
@Roos, jij hebt je best gedaan om dmv een voorbeeld het allemaal wat duidelijker te maken. Als er dan bepaalde lezers dit niet goed oppikken, dan is dit hun probleem en niet die van jou.
Trek het je niet aan.
Cliënten/patiënten met lastig gedrag zullen er altijd blijven bestaan. Er zou veel meer aandacht voor "lastig of onacceptabel gedrag" tijdens de opleidingen besteedt moeten worden. Maar ook na de opleiding zou hier aandacht aan geschonken moeten worden.
Dan komen er misschien meer zorgverleners zoals in het voorbeeld van Roos die met engelen geduld op een bijzondere manier de patienten/cliënten weten te bereiken.
beste roos ik vind jouw spreuk geweldig ik kan er veel me er in plaatsen ik ben het helemaal met je eens en mij dochter heeft dan een andere ziekte maar zoals wij ook al mee gemaakt hebben is met geen pen te beschrijven je loopt waar dan ook over al tegen de muur aan en ik zelf ben ook vaak depresief durf ik rustig toe te geven en ik heb mij leven zelf in de hand maar dat ik een gehandicapte dochter heb en een lieve man stop ik nog niet met mij medicatie want dan is het gedaan met mij maar dat weten de instantie,s ook al en ik typ wat ik wil daar hoeft niemand cometaar op te geven en ook niet wat jij typt ik begrijp jouw zouw zeggen.beste roos je moet vechten en strijden voor je rechten.die er nog maar weinig zijn hier in nederland.roos ik wens jouw ook veel sterkte kracht licht en liefde toe.
Aan beide kanten ( hulpvrager en hulpverlener) spelen veel intense emoties. Gelukkig is hulpverlening emotioneel en een zeer persoonlijk iets dat maakt het zo speciaal en vooral menselijk. In mijn ogen is de grens van acceptabel en niet acceptabel heel moeilijk te trekken.
Een voorbeeld uit de heel oude doos:
Ik deed vakantiewerk bij de thuiszorg ( over pgb werd in die tijd nog niet gedacht!) 1 van mijn cliënten was een oudere weduwnaar die ieder keer als hij achter mij kon komen mij bij borsten en billen greep.
Objectief gezien is dit natuurlijk onbespreekbaar. Ik kon er toen nog niet mee omgaan, ik was 22 en was nog bezig met mijn opleiding aan de HBO-v.
Tijdens mijn opleiding hadden we een module "sexualiteit in de hulpverlening" en tijdens het lezen van de lesstof is deze meneer steeds weer in mijn gedachten terug gekomen. Had ik meer kennis gehad en meer levenservaring dan had ik de zaak bespreekbaar kunnen maken en had dit mogelijk tot een goede oplossing kunnen leiden.
Omdat ik niet beter wist heb ik het op het thuiszorgkantoor aan gegeven. Daar is besloten dat er een wisseling van hulpverleners zou plaats vinden. Bij het toewijzen van de hulp was men vergeten dat deze problemen bestonden. Als dhr. een hulpverlenster kreeg die vriendelijk was en een uiterlijk dat met zijn overleden vrouw vergelijkbaar was werd zijn eenzaamheid en verdriet zo groot dat het zijn zelfbeheersing liet verdwijnen. Volgens mij heeft de coördinator in tweede instantie een goede keuze gemaakt maar was ik beter toegerust op het werkt geweest dan had het niet zo'n groot ding hoeven worden.
En als ik nu terug kijk dan roept de liefde die dhr. na jaren nog steeds voor zijn vrouw voelde vertedering op en zijn ondraagelijke verdriet mededogen.
Verder betekend profesionaliteit voor mij: het op zijn tijd kunnen nemen van afstand t.o.v. de situaties op je werk zodat je deze van meerdere kanten kan bekijken en hierdoor meer begrip krijgt voor je cliënten en beter in staat bent om, op een bij de cliënt passende manier,met de hulpvraag kan omgaan. Daarnaast kan dit ook helpen om problemen die onoplosbaar lijken op te lossen en ben je beter instaat om je handelen te verantwoorden indien nodig.
En natuurlijk neem je in je werken ook je eigen persoonlijkheid mee met je emoties, je talenten en je onvermogen. Jammer is het wel dat bij iets dat zo mooi is en waarin zoveel gegeven wordt er zo vaak "de maat genomen wordt". De hulpvrager maar ook de hulpverlener stellen zich tijdens het hulpverleningsproces heel kwetsbaar op dit verdient waardering volgens mij.
Jolanda