Mantelzorger uitgeblust
Het is vijf uur 's middags, woensdagmiddag en de kinderen zijn thuis maar Mariëlle van Buiten komt thuis van haar werk. Om haar gezin te onderhouden werkt ze 22 uur in de week op de administratie van een waterschap.
Haar drie kinderen zijn tien, twaalf en 15 jaar en meestal brengen ze hun vrije uurtjes bij de buren door. Daar is moeder altijd thuis. Mariëlle werkt niet alleen veel uren maar ze zorgt ook nog voor tante Mies. Deze 57 jarige vrouw is sinds enkele jaren aan het dementeren maar. Haar PGB biedt haar onvoldoende soelaas, ze kan er gewoon niet genoeg zorg voor inkopen en daarom helpt Mariëlle haar elke week 12 uur, inclusief de financiële administratie. Maar...wie weet hoelang dat nog gaat duren?
Mariëlle voelt zich de laatste tijd bijna permanent moe en ze slaapt slecht. Soms denkt ze eraan om met de zorg voor haar tante te stoppen maar ze weet dan niet goed hoe het verder moet. Van een PGB kan tante waarschijnlijk onvoldoende zorg inkopen terwijl ze alsmaar méér zorg nodig heeft. Aan de andere kant vindt Mariëlle dat ze te weinig tijd heeft voor haar kinderen. Eén keer heeft ze gebruik kunnen maken van respijtzorg, daarna is dat niet meer gelukt en speciale voorzieningen op het werk zijn niet mogelijk.
Moe is ze, heel moe en als ze in haar woonkamer om zich heen kijkt wordt ze nog moeier van de rotzooi. Rotzooi van de kinderen en rotzooi die ze zelf maakt omdat ze geen zin heeft op te ruimen. O, wat is ze moe en intens verdrietig over haar tante, haar kinderen en uiteindelijk ook zichzelf.
Welke mantelzorger laat Mariëlle door haar persoonlijk verhaal in elk geval zien dat ze niet de enige is? Verhalen zijn welkom, misschien dat er via de media iets te bereiken is...
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Waar ik als mantelzorger heel erg moe van word is dit soort verhalen.
Waar is deze mevrouw moe van? Is dat van de zorg voor haar tante, haar werk, haar kinderen, haar slechte eetpatroon, haar perfectionistische levenshouding, gevecht tegen instanties, financiele kopzorgen, of weet ik wat.
Als mantelzorger put ik meer energie en inspiratie uit mensen die vertellen hoe ze het wel allemaal bolwerken. Waar ze kracht uit putten om zich niet te verliezen in doemdenken en frustraties.
Een mooi voorbeeld daarvan vind ik Marjo Brouns. Volg haar eens op twitter. @marjobrouns
En om te zien waar je nu echt zo moe van wordt, raad ik de balansmeter van priorities aan. Met een specifiek onderdeel voor mantelzorg. http://www.priorities.nu/balans/home.do
En voor 10 euro per jaar kunnen mantelzorgers lid worden van Mezzo, belangenbehartiger voor mantelzorgers.
Huilen brengt je niet verder, lach er ook eens om!
Relativerende groet met glimlach,
Cora Postema
En dan te bedenken dat "Den Haag" in het kader van de bezuinigingen de mantelzorgers en het vrijwilligerswerk wil gaan "promoten" door via een bestuursakkoord deze (ver)zorgtaken in handen (of liever gezegd: door de strot) van de gemeenten te stellen die dan de problemen mogen gaan oplossen. Wanneer dit kabinet dit voor elkaar krijgt zijn "ze" in Den Haag van een hoop soris af. Voor hen kan het niet mooier zijn dan: Wel aan de (financiele)touwtjes trekken en een ander (de gemeenten)de rotzooi laten opruimen, om vervolgen zelf met de "eer" van het bezuinigingsresultaat te gaan strijken.
Gevolg: vele mantelzorgers en vrijwilligers ziek en de ziektewet in, waarna de budgethouders hen volgen, met als resultaat een nog groter beroep op de zorginstellingen en ziekenhuizen.
Hoezo, schieten in eigen voet. Dit kan allemaal in dit land.
Ik ben benieuwd naar de toekomst....
@Cora,
Ik vind jou opmerking erg kort door de bocht.
Het is heel fijn dat jij(als mantelzorger) inspiratie put uit positieve verhalen. En dat jij er nog om kunt lachen is heel fijn voor jou, maar heel velen is het lachen naar jaren wel vergaan.
Iemand die 40 uur per week werkt, daarnaast een heel huishouden moet runnen. En niet inplanbare zorg moet leveren (jaar in jaar uit), die is moe. Doodmoe.
Dit heeft niets te maken met doemdenken en frustraties. Een mantelzorger wilt ook wel eens een gewone week hebben. En als hij/zij terug komt van het werk ook eens even gewoon lekker aan tafel aanschuiven, een wijntje drinken of weet ik veel wat. Zonder buiten het "normale werk" om ook nog een heel veel uren andere zorg te leveren.
En dan te verwijzen naar Mezzo, kunnen die het mantelzorg werk minder maken?? Dacht het niet.
Je lijkt wel iemand van het CIZ, die zegt je moet prioriteiten stellen en niet iemand die op komt voor de mantelzorgers. Sorry hoor.
Welke prioriteit zet jij dan op 1? Je werk, je partner, je kinderen, je schoonvader/schoonmoeder? Bij de laatste 3 wordt mantelzorg geleverd. Vrije tijd mag je die ook nog hebben??
@keramiekje
Ja, ik ben even heel kort door de bocht geweest. Ik zag het laatst ook even helemaal niet meer zitten. En dat je van jaar in jaar uit niet inplanbare zorg helemaal moe bent begrijp ik helemaal.
Waar het mij om gaat is dat ik de andere kant van het mantelzorgverhaal onderbelicht vind in de aandacht. Want mensen die het allemaal wel rooien die hoor je niet, of ze noemen zich helemaal geen mantelzorger, want dat is alleen maar 'hoe zwaar het is'.
Maar dat betekent helemaal niet dat je er af en toe niet helemaal bekaf van raakt. Het is voor mij de vraag waar haal je je energie uit?
Ik ben jaren aan het vechten geweest tegen de onrechtvaardigheid van 'systemen'. Ik merkte hoe zuur en negatief ik daar van werd.
Toen werd ik mantelzorger. En weer zag ik hoe ik me kon verliezen in het vechten tegen... totdat een vriendin me de ogen opende en me duidelijk maakte dat ik me kon blijven verzetten tegen de situatie, het systeem, de gemeente, alles wat niet deugde, of dat ik kon kijken naar wat ik wél zelf kon. Dat begon met acceptatie van de situatie.
Helemaal niet gemakkelijk, maar het biedt wel veel meer ruimte in mijn denken en het verzinnen van mogelijkheden. En dat geeft mij energie.
Daarom vraag ik ook in de publiciteit aandacht voor deze andere manier van kijken. En ik moet toegeven dat me dat af en toe ook niet lukt. Maar als het me wel weer lukt, heb ik echt veel meer energie.
Daarom heb ik nu misschien wat kort door de bocht gereageerd, maar ik wil daarmee niet de andere(vermoeiende)kant van de medaille ontkennen.
En je hebt gelijk...ook Mezzo kan het werk van een mantelzorger niet minder maken, maar ik zie het wel als hun rol om ons te helpen het gemakkelijker te maken. Of dat ook voldoende lukt...ze doen hun best.
En ik probeer op mijn manier ook mijn best te doen. Net als ik dat jou ook zie doen op meerdere plekken.
Hartelijke groet,
Cora
@Cora,
Dank je wel voor je uiteenzetting. Ik weet net zo goed als jij dat de andere kant heel erg onderbelicht is en dat er velen zich niet eens mantelzorger noemen.
Maar het blijft een feit, dat er steeds meer van mantelzorgers verwacht wordt. En heel veel mantelzorgers kunnen dit gewoon niet meer opbrengen.
Voor alle duidelijkheid ik ben mantelzorger voor mijn dochter, maar heb tevens ook zelf mantelzorg nodig. Ben lichamelijk gehandicapt en zit in een rolstoel.
Daarnaast krijg ik heel veel meldingen binnen, waar het helemaal niet meer goed gaat.
Ik maak mij daarom ook grote zorgen wat er in de toekomst gaat gebeuren. Artsen geven aan bij keuringen dat de mantelzorger echt niet verder belast mag worden en daar wordt dan door gemeente of CIZ overheen gewalst. En worden er weer meer uren gekort. Dit kan gewoon niet door blijven gaan. Niet voor de mantelzorgers die het niet meer zien zitten, maar ook niet voor de mantelzorgers die het nu nog positief kunnen bekijken.
Ik lees al jou berichten en had daarom in eerste instantie ook moeite met jou bericht. Want ik weet nu eenmaal hoe jij voor de mantelzorger opkomt.
Cora succes met alles.
groetjes keramiekje
Keramiekje,
Dank je wel voor je reactie.
Mooi dat we elkaar op deze wijze kunnen begrijpen en versterken!
Jij ook veel succes,
Cora
Ik ben ook best wel moe, zorg voor 3 personen in mijn eigen gezin.
Enkele maanden geleden had (zoon) nog TV. Dat gaf mij verlichting.
Een weekeind bijtanken en extra aan tijd voor de andere.
Maar nu niet meer, geen kortdurend verblijf ivm bezuinigen niet meer door het CIZ toegekent....
Maakte niet uit hoe moe ik was, dat ik voor nog 3 personen zorg.
Hoe dom kan je zijn.
Cora, ergens heb jij zeker gelijk, het vechten is mij zeker aan te zien...
Maar ik kan niet anders.
Vandaag de ombudsman ingeschakeld om leerlingenvervoer passerder te krijgen.
Dit artikel is vooral bedoeld als oproep aan mantelzorgers om hun concrete verhaal naar voren te brengen en duidelijk te maken wat voor gevolgen de bezuinigingen voor hen hebben (door verschuiving naar de mantelzorg)
Ik ben helemaal voor een volwaardige rol voor mantelzorgers. Vind dat het zeer onterecht is hoe daar nu mee wordt omgegaan. Ik zoek de oplossing meer in de sfeer van : hoe kunnen we als maatschappij anders met zorg om gaan en mantelzorg zien én betalen als volwaardige partner. Daarmee help je in mijn ogen mantelzorgers niet door het neer te zetten als op voorhand iets waar je uitgeblust van raakt. Je helpt het door de waarde te laten zien. Wat gebeurt er als alle mantelzorgers morgen gaan staken? Dan lopen alle instellingen vol, de thuiszorg kan het niet meer aan, mensen sterven, er gaat een heleboel fout. Daar wil ik waardering voor en niet voor de teneur van: Nog meer mensen overspannen, want daar krijg je geen waardering en geen (financiele) beloning voor!
@ Roos,
Tuurlijk ben je moe. Dit kan ook niet anders. En dat is nu ook net wat er bedoelt wordt. Wat gebeurt er met de mantelzorger als er nog meer verplichtingen op zijn/haar schouders gelegd gaan worden.
Mijn man doet alsof er niets aan de hand is. Doet alles, klaagt nooit. Maar je ziet het aan de personen. De moeheid, (geen enkele nacht door kunne slapen, omdat ik hulp nodig heb) totaal niet meer aan zichzelf toekomen en zich zelf wegcijferen. En dan ook nog eens niet alleen bij mij mantelzorg verlenen, maar ook bij zijn 83 jarige vader. Onze dochter waar wij allebei mantelzorger voor zijn.
Als zorgvrager, ga je dan zelfs bepaalde dingen niet meer vragen, als je merkt dat even de ogen dicht gaan. Je blijft zitten/liggen wachten. Je vraagt niet meer de zorg die je eigenlijk zo hard nodig hebt, omdat je ziet hoe de mantelzorger er aan toe is.
En dit is waar ik o zo bang voor ben. Als er nog meer "lasten" op de schouders van de mantelzorger gelegd gaan worden. Hoe gaat de zorgvrager er dan mee om, gaan zij zich zelf verwaarlozen (dit zie ik zeker gebeuren, want het gebeurd al) Hoe gaat de verhouding zich ontwikkelen tussen de mantelzorger en zorgvrager, hoe gaat het verder met persoonlijke intimidatie, het agressief zijn, slaan, knijpen van de mantelzorger omdat de zorgvrager niet meewerkt. En dit allemaal omdat ze zelf niet meer weten hoe ze moeten reageren. Ze overbelast zijn en ja ook heel erg moe zijn. Zo kun je nog even doorgaan.
Een blijk van waardering van de zorgvrager naar de mantelzorger toe, vind ik persoonlijk iets normaals. Alhoewel ik ook heel goed weet dat dit echt niet normaal is. Maar de overheid moet ook eindelijk eens de waarde van de mantelzorger gaan inzien, precies wat Cora hierboven schrijft.
De verhalen en vragen die van zorgvragers en mantelzorgers bij mij binnen komen, doen mij soms de rillingen over de rug lopen.
Hallo, als iemand een oordeel wil fellen betreffende een mantelverzorgster, dan moet zij eerst zelf mantelverzorgster zijn geweest, anders mond houden.
Mijn ervaring is na 15 jaar mantelzorg, het pgb is te weinig, een baan erbij, dan lukt het misschien financieel, maar je hebt geen vrije tijd, thuiszorgbureaux vechten om je weg te werken, want je hebt patienten waar zij geld aan kunnen verdienen. En daar zit em de kneep de thuiszorgbureaux en manager en directie, die zulke hoge salarissen verdienen, wat zegt u ze werken ervoor, mooi niet, ze hebben een luize baantje kan ze bij naam opnoemen, de personen, na 15 jaar getreiterd te zijn, door dat soort personen, terwijl ik me te pletter heb gewerkt. Ik waarschuw alle mantelzorgers, ik kreeg toen mijn man Parkinson en moeder 101 jaar oud was en overleden, baarmoeder kanker, eierstok kanker twee versleten heupen, versleten rug, nierkanker en ik ben nog niet geeindigd met ziektes, berooid en versleten achtergebleven, dank zij de thuisbureaux en de dure managers in de zorg, zoals de taxigilde zegt Het is big business in de zorg, graaien maar, over de rug van de patient en de mantelverzorgers, want die zijn de dupe.
@ewmgaard,
De bovenstaande mensen zijn allemaal mantelzorgers
Ik wil best geloven dat bovenstaande alleen mantelverzorgsters zijn, maar praat me niet van zeuren want dat heeft een mantelverzorgster die toch al door het systeem van de maatschappij in het nadeel zit, echt niet verdiend.
Ik vraag me alleen nu nog af, wanneer eindigt de ellende voor de patient??
Het geld wat de minister beschikbaar stelt is weggegooid aan de managers en directieleden van thuiszorginstellingen oftewel zorginstellingen die mooi weer spelen.
De hulp voor de patient is al lang niet meer een gediplomeerde, maar een ongediplomeerde, de veropleegsters aan bed bestaan niet meer.
Velen zijn geroepen, maar het geld is er niet. De minister van gezondheid
betaald alleen nog maar aan directie en managers, de verpleegster aan bed bestaant niet meer want er is geen geld.
Zou die man nu nooit eens de praktijk echt willen zien???
Er zijn nu al bureaux die patienten bij moeten staan, anders krijgen die patienten helemaal niets meer.
Ik weet dat de zorg in Duitsland en Belgie beter is. ERVARING
Emmy,
Precies wat jij aangeeft is wat er niet klopt.
Ik vind dus ook dat het moet veranderen dat het vanzelfsprekend wordt geacht dat jij als mantelzorger gewoon maar je werk doet, zonder daarvoor de maatschappelijke waardering te krijgen die je verdient.
Wat ik bepleit is dat je die waardering niet gaat krijgen als je wordt neergezet (of je jezelf neerzet) als 'uitgeblust' of 'lastig en zeurend', maar dat je de mantelzorger moet laten zien als 'waardevolle werker in de gezondheidszorg'.
Dus laat vooral met trots zien wat je allemaal presteert, hoe je je te pletter werkt en waarom het zo bijzonder is dat je dat al 15 jaar volhoudt.
De opmerking van Cora was mij uit het hart gegrepen, dat heb ik ook op Twitter gemeld. Ik herkende me ook niet in het verhaal.
Ik ben zelf zo'n 20 jaar mantelzorger van mijn man die ernstig gehandicapt is en ook regelmatig moe, misschien wel meer moedeloos van alles waar je mee geconfronteerd word. Maar het verhaal van de mantelzorger zoals het geschetst wordt, hoe reeel het ook kan zijn, helpt mij niet. Wat mij verder helpt, zijn oplossingen, ideeen, kracht die andere gevonden hebben.
Laten we vooral niet alleen de moeilijke, sombere kant naar voren brengen maar vooral de handen in elkaar slaan (degenen die dat willen en kunnen!) om op te komen voor onze belangen en elkaar verder te helpen.
Hartelijke groet,
Juliette van Zuijlen
@Juliette,
Voor iedereen is het anders. En het gaat er niet om of het je helpt of niet. Het gaat er om dat er iets moet gaan gebeuren, dat de mantelzorger niet constant meer belasting krijgt. En wat gebeurt er als er steeds meer aan de mantelzorger gevraagd gaat worden.
Er is ook nog een groot verschil of je volledig werkt of niet en dat je de mantelzorg naast je 40 urige werkweek moet doen. En hoeveel uren er in je mantelzorg nu al zitten en in de toekomst nog bij gaan komen met de plannen van het kabinet.
Tuurlijk helpen de verhalen niet, maar het schept wel het beeld hoe het nu met de meeste mantelzorgers gesteld is.
Dan geef mij maar TV weer terug! Sinds die weg is is het veel zwaarder geworden.....
En rust, dat zou ik graag hebben, een prikkelarme omgeving om in te wonen!!! Gelijkvloers.
Een financieele bijdrage zou ook zeer welkom zijn.
Dat is namelijk ook een grote zorg, hoe betalen wij alles wat nodig is of wenselijk.
Of de eigenbijdrage's de deur uit.
Deze maand bijna 500,00€ kwijt aan het verplichte eigen risico.
Of dat verspreid laten betalen.
Maar financieel is het ook zwaar.
Het grote probleem is begonnen toen al die managers en directeuren/bobo.s op ons zijn afgestuurd, door de overheid, sindsdien is het parool
GRAAICULTUUR van de zorg. De directie een vrouw van de zorginstelling in Breda, kantoor in Breda vanbinnen rose marmer en peperdure bureaux, bijna doorzichtig, kwam bij mij op bezoek om me te vertellen dat ik geen recht had op pgb voor 2 patienten die 24 uurs zorg nodig hadden. \Ze hebben dat ook NOOIT gekregen de financien/pgb van dat kantoor. Ze kwam binnen hoge hakken, een peperdure japon, of wat het was, parfum, met een slee van een wagen voor de deur.
En die ging uitmaken dat ik teveel kreeg, ik heb er dik bijgelegd.
Gekker kan het niet worden.
Geen wonder dat er niets over blijft voor de patient, ik denk als deze vrouw dit leest dat ze weet wie ik ben, ook weet dat dit waar is.
Het is werkelijk TE ZOT om te geloven, dat hele systeem van de gezondheidszorg. En dan de specialisten nergens verdienen ze zoveel als in nederland. En de minister van gezondheid kunnen ze beter naar huis sturen.
Maarja de bankfraude aan 7 miljoen gezinnen, hebben ze ook legaal gemaakt. Wij zouden daarvoor de gevangenis in gaan
Ik heb er ondertussen een paar nachtjes over geslapen en de nodige discussies en gesprekken over gevoerd.
Vandaag een blog geschreven over de uitkomst van die gedachtengangen.
Over de emancipatie van mantelzorg.
Iets als zorg voor kinderen, buren en ouders, wat ooit vanzelfsprekend was, omdat getrouwde vrouwen huisvrouwen werden, is nu niet vanzelfsprekend meer omdat we als maatschappij vinden dat alle mensen maatschappelijk economisch atief moeten zijn, dus geld moeten verdienen. Het is dus 'onbeschaafd' als diezelfde maatschappij vraagt dat we dat er nu maar onbegrent gratis zomaar bijdoen.
Ik vraag dus om een economische opwaardering van mantelzorg zodat mensen kunnen kiezen uit werk, mantelzorg, uitbesteden van zorg etc.
In mijn ogen kun je daarmee uitputting voorkomen en het personeelstekort in de gezondheidszorg oplossen.
http://corapostema.blogspot.com/2011/05/de-emancipatie-van-mantelzorg.html
Hartelijke groet.
Wat ik als mantelzorger moeilijk vind is om overal op te letten.
Alert te zijn op signalen van kind en moeder.Afspraken bijhouden
Ik ben mantelzorger voor zoon (24 u per dag) en voor mijn moeder.
Gelukkig leeft mijn vader nog, maar die is doodop van het nachtbraken dat mijn (dementerende ) moeder doet.
Ik ga dus mee naar doktersafspraken, pedicure en ben 2 ochtenden per week paraat om bij haar te blijven als mijn vader er met een vriend op uit gaat.(Dit kan alleen als mijn zoon naar school is of mijn man thuis is)
Ik ben blij dat ik dat kan doen, ze hebben mij vroeger veel geholpen toen mijn zoon nog klein was.
Mijn man en ik zorgen samen voor de kinderen.
Hij werkt met diensten, ik werk als de kinderen op school zijn.
Mijn baan heb ik moeten opzeggen omdat mijn baas het wel erg moeilijk vond om rekening te houden met mijn mantelzorgactiviteiten.
mijn carriere kan ik vaarwel zeggen, ik werkte in de zorg, diensten zijn daar doodnormaal.
Weekenden werken, feestdagen,ochtenddiensten om 7 uur beginnen, terwijl mijn zoon pas om 8 uur naar school ging het was een gepuzzel om te zorgen dat er een van ons tweetjes thuis was.
Financieel moeten we het ook met een stuk minder doen, maar daar staat tegenover dat de stress in ons gezin een stuk minder is.
Het feit dat logeren na aanvraag van het nieuwe pgb niet meer mag is voor ons een grote zorg.
Een weekend per maand bijtanken en extra aandacht aan je andere kind kunnen geven was ons heel wat waard.Het is financieel niet mogelijk om dit zelf te betalen .
Dus waar loop je als mantelzorger tegenaan: teveel om op te noemen
hallo allemaal, ik heb al eerder gereageerd op een ander artikel, maar dit i mijn ervaring: mijn vrouw was 25 jaar zwaar longpatient.
ik had een eigen bedrijfje al van voor ons trouwen en werkte 70 uur per week. Toen mijn vrouw ziek werd, ging ik minder werken, want thuiszorg was voor een zelfstandige gewoon niet te betalen. ik verzorgde mijn vrouw toen nog gedeeltelijk, onze 2 kinderen en deed de was, boodschappen schoonmaak etc. uiteindelijk heb ik mijn bedrijf weggedaan en in loondienst gaan werken. toen konden we hulp in de huishouding krijgen. deze hield meer van koffie en kletsen maar deed wel wat. het kabinet besloot om de eigen bijdrage met een paar honderd euro te verhogen, WEG THUISHULP. Ik moest het weer alleen doen, mijn vrouw werd steeds zieker en heeft 2 keer op sterven gelegen. inmiddels had ik een meervoudige reumatische vorm gekregen, een lumbaal stenose en een hartkwaal dus kwam er uiteindelijk
iemand vanuit Tilburg die de thuiszorgmakelaar heet. Nou ik had eerder een rekening van 1600,- euro voor het invullen als hulp, die ik zelf vua een vriend heb gevonden. 5 maanden geleden werd mijn vrouw ernstig ziek met onvoortelbare pijn in haar onderrug, ze werd incontinent en ik moest haar elke dag wassen,aankleden en voeden.
Kijk, inderdaad ik ben in voor en tegenspoed haar man geweest. En geloof me maar; als ik meer had moeten doen had ik dat gedaan. meer zorg inkopen was er niet bij!!! Toen ze uiteindelijk op 7 maart werd opgenomen in het ziekenhuis, kwam binnen 4 dagen de diagnose; kanker in het terminale stadium dor het gehele lichaam. We konden uitgaan van nog 2 maanden, niks meer aan te doen. ik heb haar toen mee naar huis genomen om te sterven, ze wilde uit huis gedragen worden zij ze altijd, nou ook dat heb ik geregeld. ik heb 24/7 wachtdiensten gehad, slapen deed ik 3 uur per dag. haar zelf gewassen verschoond en te drinken gegeven, want eten ging niet meer.
we hadden wel een geweldige verpleegster die ook door die vriend was gevraagd en zij gaf de injecties en verzorgde de wonden. je krijgt dan wel PGB voor terminale zor maar daarvoor moet je echt zelf het meeste doen. het was een voorrecht om tot het einde voor mijn vrouw te mogen zorgen, maar nu ben ik inderdaad zelf helemaal kapot, mijn rug, mijn gewrichten en nek zijn erg versleten, ik heb inmiddels een hartaanval overleeft en diverse tropenjarenklachten. ik kan mij volledig vinden in de stelling dat ht gedrag van frauduleuze zakkenvullers in e gedaante van bemiddelingbureau's aangepakt moet worden. mantelzorger zijn is aan de ene kant heel zwaar, maar kan voldoening geven ook al ga je er zelf aan kapot.
Mijn man is mijn mantelzorger. Hij werkt via WVG 4 uur per dag, en zorgt de rest van de tijd voor mij.We voelen ons gelukkig dat we voor elkaar kunnen zorgen: hij voor mijn lichamelijk welzijn, en ik kan hem op het emotionele en intelligente vlak bijstaan. Gelukkig hebben wij hele fijne vrienden, die waar nodig bijspringen: Als mijn man er even uit wil is er altijd wel iemand die een weekendje "op mij wil komen passen". Maar de belasting voor mijn mantelzorger wordt steeds groter, naarmate mijn lichaam mij verder in de steek laat. En de aanpassing van de indicatie is op zich niet het grootste probleem, maar wel het kunnen inhuren van hulp: Je kunt gewoonweg niet iemand voor 5 tot 10 minuten inhuren om je even van het toilet terug naar bed of rolstoel te helpen ( ik kan nog wel zelf heen, maar terug wil dan niet meer...), of om even iets aan te geven, of te helpen om beter in bed te liggen....of om even te helpen met drinken of.... er zijn zoveel "evenmomenten"op een dag!!!! Die zorg is gewoon niet in te plannen, maar daar heb ik wel de hele dag iemand voor in de buurt nodig. Met het steeds maar opnieuw mantelzorgers aanwijzen als opvulling voor niet leverbare zorg, en ze bovendien ook nog eens als boksbal te gebruiken voor allerlei bezuinigingsvoorstellen wordt een hele grote groep mensen net zo slecht en minderwaardig behandelt als wij die de zorg nodig hebben.Het lijkt erop dat iedereen die zorg verleent zonder dat als beroep uit te oefenen maatschappelijk gezien op de gelijke trede staat als de mindervalide zorgvrager: Ze kunnen geen kant op, want stoppen met zorgen is geen optie. Dus zijn het ideale slachtoffers voor een op bezuinigingsdrift geslagen regering. Ik maak me ernstig zorgen!!