Moeilijke cliënten als uitdaging
Wij kregen laatst een interessante vraag van een thuiszorgwerkster. Zij merkte dat het niet erg klikte tussen haar en de cliënt en wilde het liefste overgeplaatst worden naar een andere locatie.
Op de opmerking van deze thuiszorgster kwamen heel gemengde reacties. Een aantal van de collega's meende dat het niet goed was te blijven hangen bij een cliënt waarmee het niet boteren wil. Aan de andere kant meenden sommigen dat een thuiszorgmedewerker de professionaliteit moet hebben om gewoon het vereiste werk te doen, ongeacht de relatie met de klant. Een afwisseling van "leuke" en "minder leuke cliënten" is één van de oplossingen. Zo bleek dat sommige cliënten bij geen van de hulpen in goede aarde vallen. Die laat men dan soms rouleren. Dat heeft overigens wel het nadeel dat zij niet steeds een vertrouwd gezicht in huis krijgen, een veel gehoorde klacht van cliënten.
Daarbij komt dat vrijwel elke cliënt wel iemand vindt waarmee het wel kan klikken. De oorzaken van het gedrag van de cliënt zouden dan ook zo snel mogelijk duidelijk moeten zijn, zo vonden sommige collega's. Professionaliteit is een belangrijke invalshoek, zo blijkt. Wie met een moeilijke cliënt niet overweg kan, zal zich op een goed moment moeten afvragen of zij het goede werk wel heeft gevonden. Even zo goed is het een enorme overwinning als het lukt om met een moeilijke cliënt toch in het reine te komen.
Aan de andere kant kwamen enkele mensen met de suggestie om in heel moeilijke gevallen het maatschappelijk werk in te schakelen. Niet ieder probleem kan door de thuiszorg zelf worden opgelost. In het uiterste geval kan er gekeken worden naar de regels die de thuiszorgorganisatie stelt voor de uitvoering van thuiszorgwerkzaamheden. Als een cliënt buiten de perken gaat, dan kan er een einde aan de samenwerking worden gemaakt.
Lastiger is het natuurlijk ook als je als ZZP-er aan het werk bent, wat doen je dan. De zorg opzeggen of een ander inschakelen?
Wat vinden jullie? Hoe kun je hier het beste mee omgaan? Laat je ideeën achter in de reacties.
Beste allemaal,
Een herkenbaar verhaal. Voor mij is de zorgvraag van de client van belang en daarmee leidend. Komt de indicatie overeen met de zorgvraag van de client?
Is er bijvoorbeeld alleen thuiszorg voor lichamelijke beperkingen? Of zijn er ook psychische of psychiatrische beperkingen die ook opgenomen zijn in de indicatie?
Dit is een aandachtspunt voor de client en diens betrokkenen, de zorgverlener en de betrokken organisaite/leidinggevende/opdrachtgever.
Bij de WMO wordt meestal 'Gewone' Begeleiding indiceert, ook als het gaat over complex gedrag van clienten. Dit is financieel voor de WMO het goedkoopst en daarmee het veiligst gezien de budgetten.
Als zzp'er in de Zorg (KIWA niveau 5) heb ik regelmatig clienten die eigenlijke Gespecialisserde Begeleiding van mij krijgen terwijl er basis begeleiding geindiceerd is.
Er kan natuurlijk een herziening van de indicatie aangevaagd worden waardoor er een meer gespecialiseerde zorgverlener ingezet kan worden bij deze client in deze situatie. ZORG OP MAAT.
Maar wie vraagt dan een herziening van de indicaite aan?
In eerste instantie zal de client dit moeten doen. Afhankelijk van eigen ziekte- en gedrag- inzicht kan dit gebeuren.
Als er direct betrokkenen (partner/familie) door de client bij de indicatie betrokken zijn kan dit met hen besproken worden door de zorgverlener en later de contactpersoon van de zorgverlenende instelling.
De zorgverlenende instelling kan hier vaak niet veel mee want zij willen graag opdrachten van de WMO blijven krijgen en dus niet de indicaties ter discussie stellen...Een belangenverstrengeling.
Als derde kan ik als ZZP'er de zwaarte van de indicatie (met instemming van de client en mijn opdrachtgever!) bij het buurtteam bespreken en beargumenteren. Ik moet dan terecht oppassen dat dit ik integer en in het belang van de client doe. Anders kan dit terecht ook voor preken voor eigen parocichie worden opgevat.
Mooie cases voor intervisie! Van groot belang voor ons mooie vak.
Graag jullie aanvullingen?
Ik sta graag open voor dat wat ik misschien vergeet of verkeerd zie.
Marlies Oudijk, Supervisor en Professional organizer
Lastige klanten bestaan niet. Een specieke hulpvraag bestaat wel. Sta stil bij de comunicatie en ontdek wat echt contact is. Er is altijd een reden voor gedrag. Wellicht juist het rouleren van hulpverlening.
Ik werk met dementerende clienten, Het is belangrijk iemand in zijn waarde te laten.
Het is soms moeilijk hier mee om te gaan.
Na een dag werken, ben ik dan ook best wel moe niet allen lichamelijk ,maar ook geestelijk.
Werken in de Zorg is een mooi beroep, maar ook zwaar.
Ik hoop dat als imk zelf 80 jaar ben, er ook voor mij gezorgd wordt.
Daarom mag er niet bezuinigd worden in de zorg.
Die handen aan het bed en op de werkvloer zijn hard nodig.
Een moeilijke cliënt, wat word daar onder verstaan? Belangrijk denk ik is dat de hulpvraag word beantwoord....hoe moeilijk of ingewikkelt de situatie ook kan zijn. Dat vergt veel van je als hulpverlener, omdat je soms word gefronteerd met extreem gedrag. En er bestaan zeker lastige cliënten! Kijk zelf als hulpverlener waar voor jou de grens ligt in een moeilijke zorgbegeleiding. In mijn ervaring staat de hulpvraag bovenaan en probeer ik er toch wat positiefs uit te halen, al ben ik een ochtend genegeerd en gekleineerd. Ik besef me vaker hoe mooi het leven kan zijn!
@ada van haaster,
Iedereen moet de ander in zijn waarde laten.
Het is niet zo dat dit alleen voor de zorgverlener geldt. Als ik zorg krijg van een nieuwe zorgverlener of een invaller zeg ik altijd, bedankt dat je bereid bent om mij te helpen ik waardeer het.
Maar er zijn patiënten die gewoon vragen; wat kom jij hier doen en waar is mijn vaste verzorgster, ik moet jou niet etc. etc. Alsof de vaste zorgverlener niet ziek mag zijn of vakantie mag nemen om tot rust te komen..
En het zijn vaak mensen die eigen familie niet wenst te verzorgen. Maar de familie klaagt even hard mee over zorgverleners..
Het bovenste bericht heeft niet te maken met dementerenden. Maar met patienten die goed bij hun verstand zijn!