Nagelbijten hoort bij perfectionistisch karakter
Foto: Flickr/Photo by Thomas (CC)
Je weet het, ze onderzoeken tegenwoordig de gekste dingen. En als het even kan promoveert iemand ook nog op zo’n te gek onderwerp. We worden wijzer, komen meer te weten over dingen die je zelf nooit zou bedenken. Zo ook nagelbijten... Alle nagelbijters opgelet! Kijk eens of je in dit profiel past:
Je staat vaak onder druk, als kind al. Druk die nergens vandaan komt, maar je ervaart het wel als druk. Logisch ook, je legt jezelf die druk op. Je kluift je nagels tot bloedens toe, een tik op je vingers van vader of moeder is dagelijkse routine. Je wordt geplaagd met je nagelbijten, op school, op een clubje, maar je kunt het niet laten. Je bent er trots op als de nagels weer terugkomen, maar net zo snel zijn ze weer verdwenen.
Je ouders zijn ten einde raad; je krijgt op je kop, je wordt geholpen met smerige goedjes als Bitex op je nagels, er staat je zelfs een beloning te wachten als je tien nette nagels kunt laten zien. Helpt soms, het helpt niet, het helpt wel… Je wordt heen en weer geslingerd tussen nagelbijten en nette handen waarmee je voor de dag kunt komen. Je bent inmiddels ouder en ziet echt wel in dat afgekloven vingers geen visitekaartje zijn.
Tot zover de rampzalige jonge en puberteitsjaren van de nagelbijter. Maar bijtertjes onder ons, er is een reden waarom er zo wordt gekloven en gebeten. Behalve de veronderstelde zenuwen en eventuele trauma’s en wat dies meer zij… Nagelbijters zijn perfectionisten! Althans, tot die conclusie komen onderzoekers van de universiteit van Montréal (Canada) naar “dwangmatigheid die lichaamsgericht is”. Dus iedereen die altijd alles tot in de perfectie uitvoert of wil uitvoeren, is een potentiële nagelbijter. Of andersom natuurlijk. Enige zelfreflectie is hierbij natuurlijk op zijn plaats.
We hebben het niet over eens een keertje een ingescheurde nagel met je tanden verwijderen. Of de gebroken nagel met de tanden “bijvijlen”. Gebeurt allemaal, maar is niet dwangmatig. En daar hebben we het hier over, dwangmatig gekauw op de nagels, gepluk aan het haar of gepulk aan de huid.
Oké, zal allemaal wel… wat hebben wij hier aan? Dit soort perfectionisten komt er nooit toe hun taken of werk in een ‘normaal’ tempo uit te voeren, ze kunnen niet ontspannen en lopen het risico snel gefrustreerd, ongeduldig of ontevreden te zijn als ze hun doel of target niet bereiken. Ze lopen ook eerder kans zich te vervelen. De zelfreflectie… komt dit gedrag jou in je werk of op de sportclub bekend voor? Betrap je jezelf wel eens op die frustratie of verveling? Ben je…uh…nagelbijter (geweest)? Tijd voor een wake up call! Je kunt dit zelf aanpakken en in gunstige zin veranderen. Je collega’s en vrienden zullen er blij mee zijn!
Geloof me – zegt de ervaringsdeskundige…
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Ik zou raag wel willen weten wat deze auteur hier nu eigenlijk allemaal mee bedoeld?
Wie moet ik geloven, en wie is die ervaringsdeskundige?
Quote uit bovenstaand artikel...... Tijd voor een wake up call! Je kunt dit zelf aanpakken en in gunstige zin veranderen. Je collega’s en vrienden zullen er blij mee zijn! Geloof me – zegt de ervaringsdeskundige…
Welnu, wat wordt hier precies mee bedoeld? Voor wie is de wake-up call dan bedoeld, en is er dan een wakeup call nodig voor die mensen die zich in bovenstaand artikel kunnen herkennen. Zouden die mensen dit niet al heel stiekem hun hele leven lang WETEN. En zou het niet zo zijn dat de meeste ouders van kinderen die nagelbijten, dit ook niet al lang weten, dat beide samen (kunnen) gaan.
En hoe denk je dit zelf te kunnen aanpakken als er nu juist een studie is gedaan waaruit blijkt DAT en in mindere mate waarom (sommige) perfectionisten hun vingers kaal eten of aan hun haren trekken.
Of is de schrijver van dit artikel gewoon enorm naief en een grote voorstander van een roze bril en de maakbare wereld? Hoe realistisch is dat? Wie schrijft dit? Welke autoriteit?
Want wie is de persoon of zgn. deze ervaringsdeskundige die die inhoudsloze eind-zin heeft gefabriceerd en wat wordt er dan bedoeld met "in een gunstige zin veranderen" ? Wordt er dan bedoeld:
1)dat je gewoon (na dit onderzoek) niet meer perfectionistisch hoeft te willen zijn? whaha.
2) of vanwege deze so called wake up call, kan je jezelf gaan realiseren (voor de 1e keer?) dat je daarom een nagelbijter bent of daarom juiste een perfectionist bent.
(dé, wederom alsof je dat nog niet wist. Als je oud genoeg bent om dit artikel te lezen, dan is er niets nieuws onder de zon)
3) niet meer nagelbijten hoor, want nu weet je dat je een perfectionist bent! Wow wat een vondst.
4) door dit onderzoek wordt je er vanaf nu niet meer op aangekeken, dat je perfectionist bent, of door deze uitingen (bv nagelbijter) kan je zien dat je met een perfectionist te maken hebt. Be aware !!!
5) perfectionisten zijn is eigenlijk een afschuwelijke diagnose? En nu weet iedereen het? Want je ziet er gewoon afgekloven uit. A ja, dat is handig. pfff.
wat wat wat, wordt met dit alles bedoeld? Zeg ik, als perfectionistische mede-ervarings-deskundige.
Het is een onderzoek dat beide kenmerken (misschien) van toepassing kunnen zijn; dat er een relatie is, maar je kan toch niet serieus menen dat dit onderzoek nu PLOTSELING een wake-up-call is?
Iedereen die moet samen leven of werken met een perfectionist weet dat het zijn van een perfectionist (hooguit) enkele voordelen heeft, maar meestal over het geheel genomen juist niet.
Voor de persoon zelf is het soms een regelrechte ramp (vooral als je jezelf niet als dusdanig wil laten diagnosticeren of zielig wil zijn, wat overigens de meeste perfectionisten ook niet zijn), juist omdat er nooit een wake-up call zal zijn bij de zovele mensen die juist (ook) de voordelen KRIJGEN van dat perfectionisme (bv in werk), maar slecht omgaan met perfectionisten en ze vaak toch wegzetten in een hoek vanwege het bijbehorende (irritante of overdreven) gedrag, waardoor deze perfectionisten, dus juist vaak nog perfecttionistischer worden, en na hun nagels, het liefst nog hun hele vingers er af willen bijten of hun hoofd kaal plukken. Niet omdat ze ziek zijn of zo, maar omdat de maatschappij niet altijd even goed is ingesteld op het wild laten rondlopen van perfectionisten.
Als ergens dan toch nog een winwin situation is wat uit dit onderzoek naar boven is gekomen, die er nu plotseling is ontdekt waar de schrijver van dit artikel op doelt dan zou ik die insights toch echt heel graag willen weten. Vaagheid is overigens ook iets waar de meeste perfectionisten namelijk bar slecht mee om kunnen gaan. En v.w.b. de onderliggende stigma's , dat maakt dat er nog rustig wat wordt doorgekanbbeld door die perfectionistische lezers van uw artikel.
Vandaar mijn enigszins felle reactie.
Hallo Elisabeth,
Ik herken me in het beeld van de nagelbijter en zou er graag vanaf willen en het onderliggende gedrag van perfectionisme aanpakken, maar tot nu toe is het nog niet gelukt. Jij zegt ervaringsdeskundige te zijn. Ben jij er vanaf gekomen? Wat heeft je geholpen dan?
Vriendelijke groeten,
Marlies
Ik ben opgehouden met bedenken hoe ik van nagelbijten afkom. Dat kost te veel energie. En dat schijn ik dan weer nodig te hebben voor mijn hoge leeftempo :) Toch ben ik het liefst lui. Na een week fulltime werken in het onderwijs (waar je die energie heel goed kwijt kan), zit ik het liefst heel de zaterdag lui op de bank te lezen, vakanties uit te zoeken of te tekenen. Ik ben niet ambitieus en zie mezelf zeker niet als perfectionistisch. Goed is goed (meestal dan). Wel is het zo dat er veel in mijn hoofd zit en dat ik snel kan schakelen. Ik wordt gezien als zeer flexibel en ik verveel me snel.
Volgens mij was het onderzoek uitgevoerd onder 48 mensen, waarvan de helft nagelbeet. Niet echt een groepsgrootte waarvan ik onder de indruk ben....