Ouderenzorg is veranderd in estafette-training
Er was eens… een jonge meid van 16 jaar, mijn jongste zus. Vijf jaar jonger dan ik en de benjamin in de familie. Op school ging het niet bijster goed, dus studeren zat er niet in. Maar zij wist al vroeg: ik wil de zorg in! Via het toenmalige vmbo en veel praktijkervaring schopte ze het van helpende in de bejaardenzorg tot bejaardenverzorgster.
Ze begint in haar woonplaats in een zorginstelling en heeft het daar reuze naar haar zin. Geen wonder, we schrijven jaren zeventig van de vorige eeuw. De bewoners van het huis dragen haar op handen, ze doet jarenlang praktijkervaring op en leert alle ins en outs van de ouderenzorg. Er is tijd voor de bewoners, ze heeft op haar vrije dagen nog de energie om te sporten of naar een naaiclubje te gaan, met vrienden of familie iets te doen, kortom, ze leidt een normaal leven.
Haar toekomstige man woont in het midden van het land, dus zij trekt die kant op. Er was in die tijd, jaren tachtig, genoeg werk in de zorg en met haar ervaring en lieve aandacht voor ouderen had ze zó een andere baan. Daar werkt ze nu al bijna 30 jaar.
In die andere baan gaat het van meet af aan anders dan ze was gewend. Dat is even aanpassen, maar zij slaat zich daar doorheen en stort zich opnieuw met meer overgave dan ik voor mogelijk hield op haar werk. Net als jij en al je andere collega’s, het is bij jullie all or nothing, lijkt het wel.
Dan breken de slechte tijden aan. Er wordt bezuinigd op het personeel, op de handelingen die nog ‘mogen’ worden verricht en “een gesprekje met de bewoners als je ze helpt bij het aankleden is er niet meer bij. Alles moet vlugvlug”, vertelt ze. Herken je dit? Zeker weten!
Ze breekt tijdens een fietstocht haar sleutelbeen; haar leidinggevende vindt dat ze na anderhalve week ziekteverlof wel weer kan werken. In die tijd liet mijn zusje nog wel eens over haar lopen, dus zij ging weer aan de slag. Tot de dag van vandaag heeft zij een rare knobbel naast haar hals zitten van een slecht geheelde botbreuk…
Moet ik doorgaan? Ze staat alleen in de nachtdienst, met “ergens” in het gebouw een verpleegkundige die ze moet oppiepen als er iets aan de hand zou zijn. Er werken meer stagiairs op haar afdeling dan opgeleid personeel, haar coördinator vindt dat ze een “brutale mond” heeft gekregen (omdat ze nu eindelijk wel voor zichzelf opkomt). Als iemand vertrekt, wordt de vacature niet meer ingevuld. De verzorgenden hollen door de gangen alsof ze in training zijn voor een estafetteloop.
Mijn zusje is nu 57 (ze blijft zus-je). Ze klaagt al jaren over vermoeidheid waarvan ze nooit uitrust, wordt tijdens haar vrije dagen teruggeroepen om in te vallen als er zieken zijn, is zelf regelmatig ziek omdat ze niet goed voor zichzelf kan zorgen en wordt dan voortijdig opgetrommeld om weer aan de slag te gaan. Ze ‘moet’ nog 10 jaar, maar ik weet zeker dat ze dat niet gaat redden.
Intussen klooit de politiek maar aan in de zorg. Soms, als iemand zelf een ouder in een instelling heeft, lijkt er even aandacht voor de werkenden in de zorg. Voor de rest… hollen jullie door de gangen, klaar voor de estafette.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Hoe kunnen we dit tij keren?
Wel geld voor banken maar niet voor Zorg!!
Goed verwoord Elisabeth. Het is zo herkenbaar. Dit was o.a. voor mij een aanleiding om als zzp-er in de thuiszorg te gaan werken. Maar door alle veranderingen/bezuinigingen gaat het ook hier een estafetteloop worden.
Leentje
Ja, ook ik heb in de zorg gewerkt. Dat was nog in de goede tijd. Nu heb ik zelf thuiszorg nodig. Dus ben ik zelf werkgever. Maar niks slavernij! Samen brengen we het huis op orde. De zwaardere klussen doet mijn hulp, want klauterpartijen durf ik niet meer uit te voeren na mijn heupbreuk. En we maken het ook nog gezellig samen.
Er zijn ook hulpbehoevende die te veel verwachten van hun hulp. Zij hebben dit werk kennelijk nooit gedaan.
Maar ook vele organisaties zetten druk op hun medewerksters en met name in de zorg. Inderdaad, snel snel snel.
Wat de regels/toelaatbaarheid is weet geen enkele hulpbehoevende. En tja, onze hulpen zijn mondiger geworden, maar niet altijd even diplomatiek.
Wat de regelgeving betreft, dit zou anders moeten! Ik vrees echter dat de slavernij weer terug komt en wel op vele fronten.
Vreemd is ook dat wij allemaal belasting betalen voor een sociaal stelsel. Komt dat geld weer terug in onze beurs, of verdwijnt het ook in de zak bij het kwartje van KOK?
Het is of ik mijn eigen verhaal zit te lezen.we gaan weer terug naar vroeger toen we alleen nog de wijkverpleging hadden. En daarna moesten de bejaarden zolang mogelijk in hun eigen omgeving blijven met aanvullende zorg het kon niet op .zelfs begeleiding en wandelen enz ..arme mensen
Hallo allemaal
Ik ben 4 jaar geleden ook met de opleiding verpleegkundige begonnen. Na 3.5 jaar heb ik deze opleiding ff op hold gezet vanwege prive omstandigheden. Daarom was ik mijn BBL plek kwijt. Nadat ik ergens anders mijn stage wilde afmaken stond ik te kijken hoe het er na een jaar aan toe ging. Ik kwam doodmoe thuis van de het geren. Maar ik kwam er al snel achter dat je als stagiaire meer als opvulling wordt gebruikt dan dat je de kans krijgt om een diploma te halen. De manager van de afdeling was daarbij ook geen grote steun. mijn collega`s en ik werkten ons kapot maar hij had voortduren kritiek. en op wat van manier of wij zijn slaven waren. Ik heb ondanks dit nog een grote passie voor de zorg maar weet niet of ik op dit moment nog op deze manier mijn diploma wil halen. Ik ben bang dat dit allemaal niet meer terug gedraaid kan worden.
Zeer herkenbaar verhaal wat ik van veel collegaas in de zorg terug hoor. Daarom kwamen er steeds meer zzpers in de zorg, want ja de bemiddelings bureaus beloofden gouden bergen. Alles op je eigen manier en veel tijd en aandacht voor de zorgvrager.
Dat er een enorm bedrag door deze bureaus werden en worden verdiend bleef buiten beschouwing, evenals de hierarchische structuur die steeds verder in opmars kwam. Dus nee ook dit is geen oplossing om betaalbare, goede zorg te leveren als onafhankelijke zorgverlener.
Ik ben het er helemaal mee eens!!
Zelf werk in ook al ruim 10 jaar in de thuiszorg en het is idd een race tegen de klok.
IK vind het juist zo belangrijk dat ik tijd heb voor de mensen, maar dat is bijna niet meer mogelijk.
In 5 minuten moeten wij de steunkousen uit doen en dan ook nog rapporteren, maar juist even vragen hoe het allemaal gaat is zo belangrijk, maar dat red je niet meer in 5 minuten.
Dit is zo maar een voorbeeld en zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Ik ga nu zelf wat opstarten in de "dienstverlening in en om huis" en hoop op deze manier veel voor de mensen te kunnen betekenen.
Waarschijnlijk komt men er na 2 jaar wel weer achter dat het op deze manier niet gaat werken en dat men toch liever goedkopere krachten heeft, maar dat gaat nu dan eerst héél veel banen kosten...waar is men mee bezig??
Werk al 40 jaar in de zorg en zie het steeds meer afglijden. Steeds minder tijd voor de mensen. De mensen die aan het bed staan willen goede zorg geven en niet steeds maar weer een vergadering of een hopeloze cursus volgen. Heb 7 jaar geleden de diagnose reuma en artrose gekregen en heb moeten vechten voor een aangepaste baan die ik nu maar 10 uur in de week mag doen van mijn werkgever.
Mijn hart ligt nog steeds bij de zorg en heb gelukkig via het PGB iemand gevonden waar ik nu regelmatig kom en waar ik iemand heel gelukkig maak.
Zo herkenbaar! Mijn oplossing is dat ik ZZP'er ben geworden, particulier bij mensen thuis, blokken van 2-8 uur. En ook de terminale nachtzorg bevalt me heel goed. Dan is er ineens tijd en geld, tijd om te waken en de familie bij te staan. Op de manier waarom ik bijna 40 jaar geleden het vak in ging. Met heel veel liefde en aandacht dus, zonder tijdsdruk en idiote toestanden waar je heel wanhopig van wordt. Verder zoeken hoor, er zijn betere plekken en er kan pas iets veranderen als wij zeggen STOP: Dit is onmenselijk voor mij en voor mijn patiënten. (Ik ben 55, versleten onderste rugwervels, werk gemiddeld 20 uur per week)
Dit,lijkt erg veel op mijn verleden in het werk van,
(begeleidende ouderenzorg aan huis).
en maar door lopen,de nodige aandacht proberen te geven aan de ouderen die haast geen bezoek van familie meer krijgen. maar daar is nu ook haast geen werk meer in te vinden,(geen pgb) dus ook geen werken alles gaat via de gemeente.
dus minder uren beschikbaar.
ik ben ook 57 jaar. en lichamelijke klachten.
Toch verlangt UWV datje blijft solliciteren.
maar waar? met al deze bezuinigingen.
Ook ik begon op 15 jarige leeftijd in de zorg. Wilde graag mijn A en B Diploma halen. Daar ik door verkeerd advies geen MAVO had, kon je via het B diploma toch doorstromen naar het A diploma.
Ik werkte het eerste jaar in een kinderkliniek in Rotterdam Zuid, omdat ik nog te jong was voor de B opleiding,heel zwaar en met weinig middelen,maar dankbaar werk. Als leerling begon je in de keuken mocht helpen met baden en verschonen en de minder prettige karweitjes.
Maar dat was overal zo.
Ik kon daar beginnen met het Z Diploma, maar omdat het toen nog niet erkend was, ben ik mijn B Diploma gaan halen in het Delta Ziekenhuis.
De onstandigheden werden in die jaren langzamerhand beter, ook op financieel gebied. Maar als er iemand getild moest worden en er was niemand in de buurt, dan deed je dat alleen.Ook toen was er niet altijd genoeg personeel.
Ik werkte 4 1/2 jaar alleen bij de mannen, dat ging ook niet vanzelf, want er gebeurde van alles maar je pepte elkaar meestal weer op en dan ging je weer.
Toen ik 21 jaar was had ik mijn diploma, en kon dus verder met het A Diploma in het Algemene Ziekenhuis.
Ik kreeg toen de tip, dat er een plaatsvervangster werd gezocht op mijn vorige werkadres in Rotterdam. Ik begon toen als waarnemend hoofd en later als paviljoenshoofd. Dat heb ik 8 jaar gedaan met veel plezier, maar het kwam er niet meer van om verder te gaan met leren.
Ik heb tussendoor wel wat nuttige opleidingen gevolgd.
Tegenwoordig zijn er veel meer hulpmiddelen en dat is geweldig, maar op andere gebieden is er veel meer naar de verpleging afgeschoven, rapporteren, verschillende handelingen die de dokter meestal zelf nog deed,aan de ene kant werd het makkelijker,maar aan de andere kant werd er weer meer verwacht.
We hadden vroeger te weinig tijd om de juiste aandacht te geven i.v.m. het zware lichamelijke werk.
Daarom is het van de Gekke dat in deze tijd het eigenlijk nog precies hetzelfde is. Juist de aandacht voor patienten is van onbeschrijfelijk belang voor het genezingsproces, en vooral bij ouderen die naar aandacht smachten. Na een lang en werkzaam leven is dit toch niet teveel gevraagd?
Ik weet dat alles veel beter is geworden,en dat de onderzoeken heel kostbaar en nodig zijn, dat is te merken aan de leeftijd die we tegenwoordig kunnen bereiken.
Door een beter balans in werkdruk te krijgen, denk ik dat het voor de verpleging ook minder zwaar wordt en er ook minder uitval zal zijn,en dat scheelt ook weer een hoop geld.
Er wordt ontzettend veel vrijwilligerswerk verricht. Vroeger bestond dit niet, dit gaat helemaal belangeloos, dat zou toch een hoop geld moeten opleveren?
Ik zelf heb inmiddels een nieuwe heup en wacht op een nieuwe knie, dit zou toch eigenlijk niet moeten? tegen de tijd dat je kan gaan genieten
ga je van alles mankeren omdat je lichamelijk versleten bent!
Ik zou bijna zeggen "werken in de zorg is onbetaalbaar"waarom wordt het dan niet beter gewaardeerd? Wat moeten we zonder ze?
Ze MOET nog 10 jaar. Als ze het kan bekostigen dan moet ze niets.
Dan kan ze er ook voor kiezen om minder uren te gaan werken/deeltijdpensioen of misschien zelfs helemaal te stoppen.
Pensioenfonds Zorg en Welzijn.
Bent u geboren voor 1965? U kunt nog steeds met pensioen vanaf 55 jaar.
Bent u geboren in of na 1965? Dan kunt u vanaf 5 jaar voordat uw AOW-ingaat pensioen opnemen. Bouwde u al pensioen op bij PFZW vóór 1 januari 2006? Dan kunt u mogelijk ook nog eerder stoppen door gebruik te maken van uw Flexpensioen (vanaf uw 60e).
Ze kan het allemaal uitrekenen.
Was afgelopen jaren als zzp- er aan de slag in de thuiszorg, als VIG3-er. Zo kon ik ook zelf mijn belastbaarheid bepalen, heb nlzelf een darmaandoening en sinds 2012 een colo stoma. In combinatie met de bezuinigingen (geen zzp-ers meer inzetten)en omdat het werk steeds zwaarder wordt, ( mensen blijven langer thuis wonen, ook bij ziekte) heb ik besloten met dit werk te stoppen. Verwacht een operatie dit jaar en heb nauwelijks nog droog brood te eten wegens mijn zogenaamde verdiencapacitiets- dus fikse korting op mijn WIA uitkering. Ik vecht wel voor een menswaardig bestaan, maar met ziekte en armoede onder bijstandsniveau vraag ik me soms af of ik nog wel een toekomst heb als 51ste jarige.
Ik wil even mededelen dat men wel onderscheid moet maken tussen thuiszorg schoonmaak en thuiszorg verzorging/verpleging in dit verhaal. Vaak als het over bezuinigingen gaat op de thuiszorg, denkt men aan de schoonmaakkant. Het verhaal van Elisabeth gaat over thuiszorg verzorging/verpleging. Die tak van thuiszorg mag ecth niet meehelpen met huishoudelijke klusjes hoor.
Heel herkenbaar, en wat erg dat er in onze maatschappij geen geld is voor zorg van ouderen en onze kinderen.
Terwijl er nog steeds zoveel geld wordt uitgedeeld aan de top.
Ik heb het zelf verkeerd zien gaan door de hiërarchie van functiewaardering.
Het werk deden we met zijn allen, wetende dat iedereen de verantwoording aan kan!!
Wat doen we verkeerd dat dit nog steeds kan!
Zorgelijke zorg! Kan niet en respectloos. Oud worden en afhankelijk zijn van zorg? Liever niet.
So true!
Net als in veel bedrijven: Méér met Minder!
Triest dat ook WMO hulpen nu moeten rennen van 70 min. op de ene plek naar 80 min. op de andere plek en dan nog gauw 60 min. elders om überhaupt een ochtend poetswerk gevuld te krijgen. Eten doe je maar in de auto (als je die al hebt) en verder.
Maar ook in de (zwaar) gehandicaptenzorg is het zeer triest: al jaren op zoek naar een geschikte plaats voor onze emcg-zoon, maar in instellingen waar ze
's avonds om 22.00 uur de deur dicht trekken en 's ochtends om 7.00 uur maar weer eens komen kijken, laat ik hem echt niet achter. Een concierge luistert ":in"en roept zo nodig een verpleegkundige bij epileptische aanvallen op, die met haar fietsje een heel terrein met 150 bewoners moet behapstukken?!!
Tegen de tijd dat die op zijn kamer arriveert, is-ie al dood!
Dan zelf ook de komende 25 jaar nog maar zorgen voor hem...dat is nog de enige vorm van ZORG op MAAT.
Wil eenieder die deze bezuinigingen van achter zijn bureau beslist misschien eens even 24 uur ruilen met mij als ouder?
Ging laatst als helpende een dienst van 17 tot 20 uur doen in een verzorgingsflat. Het eerste wat de "collega" daar tegen mij zei was:'denk erom hoor dat je geen praatjes aanknoopt bij de bewoners anders kom je tijd tekort".
Typerend of niet?"
Ander voorval: liep stage op een pg afdeling. daar zaten mensen die al in geen maanden buiten waren geweest! Na mijn dienst stond er buiten aan de stoeprand een busje met het opschrift: "HONDENUITLAATSERVICE" !
Bij zorg voor partner en andere zorg,is werken voor geld belangrijk.
Dus leven van het geld en de liefde die je aan je naasten kan geven is van belang.
Maar jizelf bent het belangrijkst.
Want als jezelf ben opgebrand,kan je andere niet meer helpen,en soms ook jezelf niet meer.
Dat leer je na 40 jaar werk en zorg.
Dus weet wat je doet.
Hallo allemaal
Ik werk nu 9 jaar in de thuiszorg als huishoudelijke hulp met veel plezier. Het is met de tijd behoorlijk verandert en de werktijden zijn erg ingekort.
Het is nu de bedoeling dat je in 1,5 of 2 uur een huishouden doet!!!Waar heb je dan tijd voor ? Een was draaien gaat al niet en de rest ja met de franse slag.
Jammer en dan te bedenken dat de mensen zo uitkijken naar je komst om een luisterend oor voor hun te zijn en even een praatje te maken maar er is eigenlijk geen tijd.
Ik vraag me echt af waar het heen gaat! Triest.
Werk 20 jaar in de zorg. Heb de veranderingen meegemaakt: resultaat: Geld naar managers en managers van managers etc.
Ik werk nu in een kleine zorginstelling: 6 mensen op ene afdeling (PG) . Ongekende luxe: tijd, aandacht voor de mensen.
Recept: Niet teveel bemoeials ( managers dus ) maar gewoon met zijn allen er tegenaan gaan.
Zo hou ik het hopelijk wel vol tot mijn 67e.
Ons beroep wordt niet als zwaar beroep aangezien zoals een die van een militair of brandweerman die eerder met pensioen mogen.
Soms denk ik weleens: ik ga tweede kamer-lid worden: lekker met mijn billen in het pluche en je collega's met politieke spelletjes de tent uitlokken. Schijnt goed te verdienen.
Hiarchie houdt vaak werken vanuit het Hart tegen. Sterker nog; die kan het om zeep helpen. Bezield werken is overal een issue, zeker niet alleen in de zorg. Daarentegen zitten we in een tijd dat we weer eigen verantwoordelijkheid gaan opnemen. Steeds meer mensen stappen uit de maatschappij daar ze het niet meer volhouden...harteloos. Alles kon. Er zijn schrijnende gevallen. Er zijn ook gevallen waarbij duidelijkheid is van onwetendheid en/of onwil. Stap in de mogelijkheden en onderzoek die. Hoe lastig dat ook kan zijn. Ik weet waar ik het over heb.
Reactie op Ruud.
Dat begrijp ik dus niet.
Dan zou het toch zo moeten zijn , dat mensen in de zorg niet meer dan 20 uur mogen werken?, ze zijn dan gezonder en hebben minder klachten en bovendien hebben ze nog een prettig leven als ze ouder worden.
De betaling in de zorg zal dan beter moeten worden en niet minder, maar dat wordt dan weer gecompenseerd door minder uitval.
bovendien wordt er ook al veel meer gevraagd wat mantelzorg betreft en dat komt dan even bovenop je normale werkzaamheden.
Meestal worden al deze beslissingen genomen door mensen die nooit zelf in deze situatie hebben gewerkt en als ze met pensioen gaan, kunnen zij lekker genieten met minder lichamelijke klachten. Ze weten niet hoe zwaar het is.
Groet, Cora
Er schijn hier nog een Cora te zijn ineens maar dat terzijde.Mensen in de zorg mogen maar 20 uur werken, hoe stel je je dat voor???? Dat zouden wel veel meer mensen willen maar het probleem is dat je van 20 uur werken natuurlijk niet kunt rondkomen.
Zorg met aandacht, tijd en respect is geen luxe. Idd het management, de bemoeials er uit. Zorg in het primaire proces, bij de mensen thuis kunnen uitstekend zelfsturend zijn. Werk 30 jaar in de zorg en mijn " managers" zijn mijn klanten.
In 2006 constateerde ik dat er voor mij (nadat ik mij ziek heb gemeld) ineens andere regels gingen gelden. Voorheen werkte ik op contractbasis 16 uur per week en altijd meer. 2 tot 4 nachten per week terminale zorg. Ineens was ik nog maar 16 uur nodig. Natuurlijk snapte ik dit wel, als ik weer ziek zou worden dan moest de uitkering over het laatste half jaar en een gemiddelde daarvan als uitkering dienen. Uiteindelijk ben ik om die reden voor mezelf als ZZPer in de thuiszorg begonnen. Er is werk zat, maar als ondernemer moet je daar een goede weg in vinden. Het is me gelukt om met de forse Reuma nog steeds arbeidsproductief te zijn. Ik geniet van mijn werk. Met alle veranderingen en steeds weer nieuwe regeltjes, heeft niet alleen onze zorgvrager het moeilijk en gaat een onzekere tijd tegemoet. Ook ik als ZZPer moet steeds weer met een andere PET op en uiteraard positief te werk blijven gaan.
Nu mijn Schoonouders ziek zijn geworden en ook mijn ma op een wankele basis is, zie ik pas hoe vreselijk het met de thuiszorg (in natura) gesteld is. Als 4x per dag zorg wordt afgesproken. Om 9.45u wordt mijn schoonpa gewassen. Om 10.30u leest de zorgverlener het dossier en ziet dat dhr. ook nog medicatie moet. Van 8.00u en 9.00u wordt direct gegeven. Om 11.30 komt er de volgende zorgverlener en geeft de medicatie van 12.00/13.00u. Om 18.00u zit dhr.in zijn pyjama en wordt de medicatie klaargezet voor de nacht. Want in de avond was er geen tijd meer voor hem. Dhr is ook inc. van, zal ik nog even verder gaan. Ik kan hier om janken. Maar de meiden doen echt hun best, echt waar.
Lieve collega's dit is maar een voorbeeld.
Ik blijf er voor gaan en slik zelf wel een paar pilletjes meer, met de hoop dat als ik niet meer kan jullie mij wel kunnen helpen.
Een lieve groet voor allen die wel zorgen.
Sjanie
Werkdruk in zorg is inderdaad veel te hoog, tijd voor cliënten wordt steeds minder. Maar er is hoop: emigreren naar Zweden of Noorwegen, waar de huizen goedkoop zijn en veel waarde wordt gehecht aan welzijn van ouderen en werknemers. Van het weekend op de emigratiebeurs geweest en in afwachting wanneer ik Nederland vaarwel mag zeggen:)