Ritalin bij minderjarige ADHD’ers
Het medicijn Ritalin is onder andere bedoeld om kinderen en volwassenen met ADHD te helpen zich beter te kunnen concentreren en minder beweeglijk, impulsief en actief te worden. Critici vragen zich echter af of kinderen en volwassenen die druk zijn niet veel te snel het etiket ADHD opgeplakt krijgen. Door dit etiket worden kinderen vaak op jonge leeftijd al aan heftige medicatie gezet. Volgens de Gezondheidsraad is het gebruik van Ritalin onder kinderen de afgelopen jaren verviervoudigd en dat baart haar zorgen.
Om te beginnen zijn de mogelijke bijwerkingen van Ritalin niet te zuinig: bloedaandoeningen, hartaandoeningen en leveraandoeningen zijn mogelijke verschijnselen bij het gebruik van dit medicijn. Afkickverschijnselen zoals uitputting, vervreemding en depressie worden ook vaak in verband gebracht met Ritalin.
Critici vinden dat Ritalin niet per se een slecht middel is, maar dat het niet te makkelijk ingezet moet worden. Volgens hen worden kinderen met lichte verschijnselen te snel aan de Ritalin gezet. Daarnaast zouden de ouders zich eerst moet inzetten voor andere oplossingen, voordat zij hun kinderen ‘lekker makkelijk’ aan de Ritalin zetten. Eén van die oplossingen is het trainen van de ouders. Zij leren dan om te gaan met de eventuele aandoening van de kinderen. De perceptie van hoe druk een kind is, heeft namelijk ook te maken met hoe de ouders daar zelf tegenaan kijken en hoe zij daarmee omgaan. Naast de ouders kunnen ook de kinderen leren om beter met de aandoening om te gaan. Zij kunnen gedragstherapie volgen waarin zij leren om met alledaagse problemen om te gaan.
Ook de Gezondheidsraad vindt dat we eerst het probleem zelf moeten aanpakken zonder te makkelijk naar medicijnen te grijpen: ''Er moet veel meer gekeken worden naar wat zorgverleners, scholen en werkgevers kunnen doen om de problemen van jongeren het hoofd te bieden", schrijft de Gezondheidsraad in twee adviezen aan de staatssecretarissen van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
Staatssecretaris Martin van Rijn van Volksgezondheid maakt zich ook zorgen over het toegenomen gebruik van Ritalin onder kinderen, maar vindt wel dat ADHD, wanneer juist vastgesteld, serieus aangepakt moet worden en dat we moeten waken voor onderbehandeling: ''We moeten heel alert zijn op die trend. Tenslotte weten we niet alles over de effecten van medicatie, zeker op lange termijn. Tegelijkertijd waak ik nadrukkelijk ook voor onderbehandeling. ADHD is gebaat bij professionele behandeling, zo nodig met medicijnen", aldus Van Rijn tegen Metronieuws.
De professionals zijn het eens: Ritalin mag alleen gebruikt worden als het echt niet anders kan, en mag niet als eerste aanpak gelden. Wat vindt u? Moet Ritalin direct, alleen als het niet anders kan, of helemaal niet meer gebruikt worden?
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Ritalin en Concerta zijn geweldige hulpmiddelen. Ik durf te zeggen dat Concerta mijn zoon uiteindelijk heeft gered op 15 jarige leeftijd. Daarvoor hebben we vanaf zijn vierde gezocht naar hulp en oplossingen voor zijn problemen. Hij had de 'pech' dat hij een erg hoog IQ heeft waardoor hij het op school makkelijk redde, totdat hij naar het voortgezet onderwijs ging, toen zakte hij snel af richting het criminele circuit en raakte game en wiet verslaafd. Gelukkig was er toen Concerta...
Maar de Concerta kan het niet alleen! Daarnaast is de inzet van ouders en hulpverleners onmisbaar om het kind te laten inzien dat hij moet werken aan zijn gedragsproblemen.
De gezondheidsraad kan wel zeggen dat het Ritalingebruik omlaag moet, maar dan moet het budget voor hulpverlening eerst omhoog en de kennis bij hulpverleners over ADHD verbeterd worden!
Helemaal mee eens! Ritalin is namelijk NOOIT getest op kinderen de effecten zijn dus niet duidelijk op de kinderbrein. Ritalin is een psychofarmaceutica, je weet nooit hoe daar op celniveau op gereageerd wordt. Stoppen met deze hype en kinderen anders gaan benaderen. Met méér nadruk op voeding ( en niet op vulling!)
Helaas wordt er te weinig aandacht gegeven aan voeding en wat dat met ons lichaam ( lees: chemisch fabriekje) doet.
Zo blijven we altijd de discussie houden. Maar waarom gaat de discussie nooit over bijvoorbeeld chemotherapie. Was er vroeger ook nauwelijks. En die bijwerkingen zijn misschien nog wel veel heftiger dan bij Ritalin. Maar chemo wordt daarom ook niet minder voorgeschreven.
Heb je eigenlijk al eens in de medicijnkast van een hartpatient gekeken. Veel medicatie waarbij het ook vaak voorkomt dat er een of meerdere medicijnen zijn die de bijwerkingen van de medicatie tegengaan. Maar wordt dit daarom ook minder voorgeschreven. Nee, want dan komt het dagelijks functioneren in de knoei. Eh....is dat niet precies waarvoor Ritalin wordt voorgeschreven? Om het voor een adhd-er etc. het functioneren makkelijker te maken. Je geneest het er inderdaad niet mee. Maar reuma geneest ook niet van de medicatie. Leven wordt wel wat draaglijker.
Ieder kind heeft te maken met omgevingsfactoren en met aanlegfactoren. Steeds meer onderzoek toont aan dat probleemgedrag niet altijd zijn oorzaak vindt in de omgeving, maar dat de aansturing en de 'bekabeling' van de hersenen (zelfs met onderliggende DNA'afwijkingen') zorgt voor een afwijkende 'structuur' van het kind, waardoor je in de omgeving ALLE hulpbronnnen, aanpakken, benaderingen enz kunt 'trainen', maar het kind nog steeds ten dele geholpen is.
Mijn kinderen hebben aantoonbare verhoging van levenskwaliteit door gebruik van methylfenidaat-achtige medicatie! Hierdoor kunnen ze op jonge leeftijd een goede ontwikkeling doormaken die ingeslepen kan worden in hun gedragspatronen en gezond is.
Dit is zo'n belangrijke basis!
Hierdoor kunnen ze een ontwikkeling doormaken die ze anders niet kunnen doormaken. En die essentieel is om op jonge leeftijd te hebben aangeleerd/ingeslepen!
Alle medicatie heeft bijwerkingen!
En dat is een ongelofelijk moelijke keus!
Wie ben ik als ouder om te beslissen dat mijn kind mogelijk een kortere levensverwachting heeft maar wel een verhoging van de kwaliteit van leven? En wie bepaalt wat kwaliteit van leven is?
We doen allemaal wat ons het beste dunkt. En soms is dat kiezen uit twee kwaden.
En ongelofelijk moeilijk!
Maar als ik zie hoe goed mijn kind nu in zijn vel zit en welke goede eigenschappen nu ook naar boven kunnen komen, en hoe de reactie uit de omgeving (van anderen) nu positiever is en niet meer zo negatief met een enorm verlaagd zelfbeeld tot gevolg, dan zie ik dat ik voor NU de best mogelijke keus heb gemaakt.
En... het is een dag en een nacht verschil!
Anderen die mijn kinderen mee maken ervaren het ook. De kinderen die hun medicatie nog niet hebben ingenomen en wanneer dat wel het geval is.
Het is bij mijn gezin een verschil tussen
agressie/geweld/overleven enerzijds, waarbij kinderen ook nog eens op elkaar reageren
en
positief gedrag, verhoging zelfbeeld, betere interactie en levenskwaliteit
anderzijds.
Ik sluit mij helemaal aan bij wat E. Heeft geschreven!!
Ik weet dat er heel veel zeer hoogbegaafde kinderen door een veel te laag aanbod op school en thuis het etiket ADHD opgeplakt krijgen daaraan kapot gaan, want ritalin is slecht voor hersenen.
En houd me ten goede, maar hoogbegaafd is nooit pech! Het is een zegen!! Pech is dat mensen met minder begaafdheden er niet mee kunnen omgaan en het niet accepteren. Pech is dat kinderen niet de mogelijkheid krijgen zich te ontwikkelen, maar zich te pletter vervelen op school en soms ook thuis. Heel logisch gevolg is dan , denk ik, dat ze een verkeerde, wel spannende kant opgaan.
En ja, ik weet waarover ik het heb.
Mijn ervaring als integratieve kindertherapeut is dat ik kinderen in de praktijk zie met soortgelijke klachten die lijken op ADHD, ASS, noem maar op. En wat ik steeds weer merk is dat, wanneer ouders bereid zijn in zichzelf te werken aan traumaverwerking, diep naar binnen durven kijken en het gedrag van hun kinderen als een gevolg van een dieperliggend, systemisch probleem kunnen gaan zien, de problemen met en tussen de kinderen hanteerbaar worden of verdwijnen. En dat zonder medicatie.
Ik zal niet ontkennen Joke dat kinderen trauma's van ouders aanvoelen en dat daar een stuk disfunctionaliteit uit voort vloeit!
Maar er is ook een onderbelichte zijde.
In hulpverleningsland ligt de focus vaak op gedrag en omgang. De gedragsgerichte benadering.
Vaak wordt er gewezen naar moeders als kinderen gedragsproblemen hebben.
Het verwarrende van het woord gedragsprobleem is, dat het lijkt of het om opvoeding gaat. TErwijl er neurologisch bij kinderen ook iets aan de hand kan zijn.
Autisme is bijv. steeds meer gekoppeld aan een defect op gen 9 en 11 en andere genen.
We gaan te snel voorbij aan de aanleg, aan de neuro-biologische factoren. Er wordt te snel naar de moeders gewezen.
Mijn ervaring ishet als ex-partner van iemand met narcisme (en onderliggend vast ook een stuk autisme, maar dat is niet gediagnosticeerd) dat ik jaren bezig ben geweest te zoeken waar ik verantwoordelijkheid kan nemen. Waar de ander de spiegel is van mijzelf Ik heb mijzelf 3 keer binnenste buiten gekeerd. Steeds weer de verantwoordelijkheid bij mijzelf gezocht.
Tot er een punt kwam dat het mij duidelijk werd.
Soms is iemand gewoon ziek.
punt.
dan gaat het helemaal niet om over welk trauma de partner nog te verwerken heeft. Of hoe de partner dat veroorzaakt heeft bij de ander.
Niet de hele wereld draait om jouw/mijn eigen invloeden.
Soms bestaat er ziekte.
Of gewoon pech.
Het gekke is. Als iemand een nierziekte heeft, gaan we ook niet met zijn allen wijzen naar moeders of partners. Maar bij een ziekte die zich uit in gedragsproblemen (dus kenbaar gemaakt wordt in het gedrag dat onhanteerbaar wordt) gaan we ineens in opvoeding, omgeving, partners, moeders zoeken.
Alsof iemand met een nierziekte soms niet stront-chagrijnig is.
Of neem iemand met een hormoonziekte. Hoe beinvloeden die hormonen niet iemands gedrag? Ongewild?
gaan we dan naar omgeving kijken?
Nee met gedragsproblemen of psychische problemen gaan we ineens heel spastisch doen.
Alsof een hersenziekte of neurologische-afwijking niet ook gewoon een mogelijkheid kan zijn.
Steeds weer krijgen moeders de trappen van hulpverleningsland.
Er wordt structureel niet gekeken wat de belasting van een kind met een neurologische afwijking als ADHD of autisme voor appel doet op de omgeving, op de moeder en welke interactiepatronen van daar uit kunnen ontstaan.
Hulpverleningsland denkt dan de interactieproblemen aan te pakken... en klaar is kees...
maar dat is symptoombestrijding.
de interactieproblemen kwamen ergens vandaan...
namelijk door een verstoorde informatieverwerking bij het kind dat dien ten gevolge zijn woede en frustratie op de enig veilige plek (namelijk in het gezin of bij de moeder) durft te uiten. Waar er hopelijk een plek is waar het kind zijn onveiligheid en frustraties kan ventileren omdat moederliefde zo ver reikt dat ze hoe driftig het kind ook is, nog steeds zielsveel van haar kind houdt!
medicatie inzetten is dus niet om dat het kind zo druk is voor de moeder...
het is omdat het kind dan wat minder prikkels heeft en daardoor de informatie beter kan verwerken. Daardoor nemen frustratie, boosheid, woede, teleurstelling, laag zelfbeeld af.
Wat weer rustgevend werkt op het kind.
Dat daarna zijn zo nodige ontwikkeling als kind kan oppakken.
geen symptoombestrijding maar de drukte in het hoofd van het kind en ongefocustheid ondersteunen met medicatie, waardoor het kind minder frustratie ervaart en het leven een positievere wending kan nemen.
VOOR HET KIND!
en dus niet primair voor de moeder...(die het door haar 'trauma's' niet aan zou kunnen)
ze kunnen dit artikel beter naar de scholen sturen die vinden het wel goed dat een kind stil in een hoekje zit jaren gevochten omdat ik geen medicatie voor mijn zoon wilde tot ik het opgaf en zei dat ik het netjes gebruikte wat natuurlijk niet was en toen was het goed kreeg eens per week te horen is hij zijn medicatie mischien vergeten eens in de week? moest ik daarvoor volgens hun mijn kind zijn levenlang volstoppen gekken zijn het
toen onze dochter van 14, jaar in een instelling verbleef,kreeg ze medicatie voor haar hypergedrag,thuis was het net een zombie veel te hoog gedoseerd.bij navraag bleek dat dit niet zoveel was bij haar leeftijdgenoten,zij kregen verviervoudigd!!! Wij hebben aan de bel getrokken bij een andere specialist de medicatie die onze dochter kreeg mocht niet eens gebruikt worden bij minderjarige personen.Hoe ernstig is dit !! Allerlei instantie,s aangeschreven hierover maar tot de dag vandaag nooit meer iets vernomenDus er moet een controlerende deskundige comissie komen die instellingen van jeugdige personen checkt of alles wel loopt op medicatiegebied zoals het hoort te zijn!m.v.g.angelien
Onze dochter heeft ADD, Dyscalculie en een winterdepressie. Wij ouders geven een op één begeleiding aan haar.
In de eerste plaats als ouders op de lagere scholen aangeven dat er iets is met hun kind moet er naar hun geluisterd worden, ook bij de huisartsen hoor je meer gehoor te krijgen. Doordat dit in vele gevallen niet gebeurt, krijgt je kind niet de rugzak die het nodig heeft. Onze dochter heeft het met veel structuur en planning gered, ook dankzij haar eigen doorzettingsvermogen.De problemen blijven, op elke school loop je hier weer tegen aan, nu op het MBO weer het geval. De leerkrachten zijn nog steeds niet in staat dat als een jong volwassene vraagt om iets wat noodzaak is zoals een schriftelijke toets in plaats van op de computer je continue als ouder hier achter aan moet om te zorgen dat het kind het zo krijgt als in haar dossier vermeldt staat.Voor een bepaald aantal onderzoeken hebben wij namelijk zelf moeten betalen.
Op het Vmbo heeft ze LWOO lessen gevolgd, met alle respect voor haar mentoren, ze hebben ons geholpen en onze dochter een heerlijke school periode bezorgt, door samenwerking met ouders en leerkrachten en de zorg zou je voor kinderen met een bepaalde handicap veel meer kunnen doen, en positieve benadering, complimenten, structuur en kinderen duidelijk maken dat er niets mis is met hun is het aller belangrijkste wat er is. Vaak zijn ze onzeker omdat anderen dat van hun vinden. Mijn kind lijkt op mijn papa, ze is lief sociaal en staat maatschappelijk goed in deze maatschappij net als mijn vader, ik ben trots dat er nog zulke mensen zijn als zij die met hun handicap andere mensen helpen.
Ouders geven aan dat ze van de hel in de hemel zijn gekomen sinds hun kind Ritalin gebruikt.
Toch ervaar ik in de praktijk dat het is alsof je het deksel op de pan doet en het vuur hoog laat staan.
In onze praktijken komen ouders die de moed hebben om de Ritalin te laten staan en waarvan de kinderen smeken: 'Pap, mag ik alsjeblieft stoppen met de Ritalin want ik ben niet wie ik wezen wou'.
Op orthomoleculair en biofysisch gebied zijn er gezonde alternatieven.
Rian Bruijne
Prevent Care
In het boek 'The ultramind solution` van een arts wordt gesteld dat veel zaken als 'ADHD` volgens hem voornamelijk door een verkeerde voeding komen en dat medicijnen niet nodig zijn als men 'gezond' zou eten.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen als ik als docent alleen al zie wat de jeugd tegenwoordig allemaal standaard voor ongezonde snacks, chips en frisdrank mee naar school neemt...
Ik ben er van overtuigd dat voeding wel degelijk een invloed kan hebben op kinderen/volwassenen met ADHD. Aan den lijve ondervonden bij kinderen met een verstandelijke beperking met ADHD. Als ze een drankje met suiker en kleurstof op hadden stuiterde ze door het pand heen.
Medicatie wordt wel erg snel gegeven tegenwoordig. Ik ben tegen zomaar pillen voorschrijven omdat een kind druk is, in sommige gevallen is het echt nodig. Je kan beter op zoek gaan naar alternatieven. Lukt dat niet dan kan je altijd nog besluiten medicatie te gaan gebruiken. Vroeger had je heel drukke kinderen, die liet je dan hun energie kwijt raken door flink te laten bewegen of te sporten. Tegenwoordig hoor je standaard zeggen als een kind druk is, het is ADHD! Ik ken kinderen die heel druk zijn, doordat ze gewoon ontzettend veel energie hebben.
Wat zijn de gevolgen van de medicatie op de lange termijn voor kinderen?
Er is al hel veel geschreven over het gebruik van medicatie bij ADHD en andere,en andere door genetische oorzaak doorgegeven ziektes bij onze jeugd. Verbazingwekkend is echter dat binnen èèn enkele generatie het aantal patiënten met gigantisch grote sprongen toeneemt. ?.
Ik ben van mening dat er onder druk van de bezuinigingen in de gezondheidszorg te veel en te snel medicatie wordt voorgeschreven. Medicijnen voorschrijven is de meest goedkope oplossing om je patiënten onder de duim te houden, dit soort wijsheid kun je in bijna elk modern handboek over psychofarmaca te weten komen. Bovendien is er ook nog eens de miljardenindustrie die deze "drugs" maakt een verkoopt met belachelijk hoge winsten. Deze gigantische industrie is ook de hoofdsponsor van onderzoeken naar het effect van hun eigen producten. De producenten van vaak twijfelachtig te noemen medicijnen zijn dus ,vreemd genoeg, in de positie om zeer veel invloed uit te oefenen op de mensen die onderzoek doen naar het effect van medicatie. Hierdoor is er ook een enorme invloed op de publieke opinie want gewone mensen lezen populaire varianten van de publicaties van gerenommeerde onderzoekers.
Kortom de farmaceutische industrie zorgt voor een grote groep klanten terwijl er heel veel betere maar duurder lijkende alternatieven zijn.
De nieuwste ontwikkelingen lijken er op te wijzen dat het effect wat met medicijnen zoals methylfenidaat bereikt kan worden. Namelijk het beïnvloeden van hormonen en neurotransmitters in het brein, net zo goed of zelfs beter werkt door mensen te leren om te gaan met hun emoties en gedrag. De samenwerking tussen brein en lichaam dus beter te laten verlopen. Simpelweg door mensen beter gebruik te leren maken van de kracht van hun eigen gedachtes en hierdoor nieuwe en betere neurologische structuren aan te (leren) leggen. Ook kinderen en jongeren reageren goed op mindfulness, meditatie, en hypnose. Soms zijn een aantal eenvoudige oefeningen al genoeg om een kind te leren hoe het moet omgaan met zijn eigen brein. En het allermooiste is dat iedere opvoeder dit kan leren toepassen. De enige bijwerking die ik heb kunnen ontdekken is dat zowel de "patiënt" als de behandelaar er een goed gevoel aan over houden.