Verstandelijk gehandicapten in de woonwijk
Afgelopen week kwam in het nieuws dat er geluidsoverlast is van verstandelijk gehandicapten in woonwijken. Sinds de jaren negentig worden zij steeds vaker in woonwijken geplaatst. Grote woonterreinen worden gesloten en gehandicapten worden in kleinere samenstellingen geplaatst onder het mom van ‘community care’.
Hierbij ontstaat er een discussie met twee kampen. Aan de ene kant staan daar de mensen die vinden dat verstandelijk gehandicapten ook het recht hebben om mee te doen in de maatschappij. Er wordt gezegd dat huisvesting in de wijk tot een betere integratie leidt. Zo zegt Bart Janssen van Stichting Dichterbij dat zij staan voor een “ongedeelde samenleving” (Volkskrant, 29 juli). De stichting heeft 2.300 cliënten die voor het grootste deel geplaatst zijn in dichtbevolkte gebieden.
In het andere kamp zitten de buren met klachten. Zij geven aan dat zij dag en nacht harde geluiden horen. Schreeuwen, huilen, krijsen, en dat niet op kinderdagverblijfniveau. De geluiden schijnen niet te negeren te zijn. Zelfs zo erg, dat zij liever niet meer in de tuin gaan zitten en zelfs een keer de politie hebben gebeld omdat zij dachten dat er iemand in levensgevaar was. Maar naast de klagers, bevinden ook mensen uit een andere hoek zich in dit kamp. Namelijk de mensen die het niet eens zijn met het motto van Stichting Dichterbij. Bijvoorbeeld het Landelijk Netwerk Kritische Ouders (LNKO), die op de bres staat voor de beschermde woongemeenschappen.
Het LNKO is zeker niet tegen de tendens van ‘community care’, de vermaatschappelijking en het verspreid wonen in de samenleving, maar vindt dat alleen een beperkte groep daar baat bij heeft. Niet alle verstandelijk gehandicapten kunnen over één kam geschoren worden. Voornamelijk licht verstandelijk gehandicapten wat hebben aan het leven in een woonwijk. Zij kunnen (onder begeleiding) de straat op, werken en op andere manieren deelnemen aan de maatschappij. Maar het is waarschijnlijk ook niet deze groep die dagelijks de kreten uitstoot waar de klagers het over hebben. Dan hebben we het over zwaardere gehandicapten, die vaak niet eens de behoefte hebben om mee te doen aan het maatschappelijke leven. Zij leven in een eigen wereld.
Zal deze groep zwaar gehandicapten opleven van een woonwijk waar zij de kleine tuin niet uit mogen, een tuin waar, als het aan sommige buren ligt, een dikke geluidswal omheen wordt gebouwd? Of moeten de buren niet klagen en moeten mensen, gehandicapt of niet, overal hun gang kunnen gaan? Zijn er mogelijkheden om de integratie te verbeteren, zodat buurtbewoners meer sympathie krijgen? Belangrijke vragen, want veel landelijk gelegen woongemeenschappen zijn inmiddels gesloten en de ‘community care’ zet door.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Er is ook nog een nuance. Meervoudig zwaar gehandicapten die wel baat hebben van gewoon leven. Bv uit de groep Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH. Vandaar de kreet: 'gewoon waar mogelijk, speciaal waar nodig.
LNKO heeft gelijk, vind ik. Community care is niet wenselijk voor zwaardere gehandicapten, die niet eens de behoefte hebben om mee te doen aan het maatschappelijke leven. Zij leven in een eigen wereld. Het is niet slim om alle verstandelijk gehandicapten over een kam te scheren. En het is zeker niet slim à om alls landelijk gelegen woongemeenschappen te sluiten.. Wie regelt en controleert dit soort zaken? Bij wie ligtt de verantwoordelinkheid als zulke besluiten worden genomen? Wordt hier niemand op aangesproken? Het is uitermate wenselijk om met meer beleid met dit soort zaken om te gaan. Anders gooien we steeds het kind met het badwater weg. Dat brengt onnodig hoge onkosten met zich mee. Men zou meer overleg kunnen plegen met mensen die ter zake kundig zijn, voordat dit soort zaken in gang worden gebracht. Het is ongehoord, dat dit sport dingen zo maar kunnen gebeuren.
Ik vind dat zwaar gehandicapten meer baat hebben bij wonen op een terrein met alles dichtbij, geen auto's rijden waarvoor ze iedere keer opzij moeten springen. Dit brengt meer rust dan wanneer ze zich rustig moeten houden omdat buren er last van hebben. ik heb zelf meegemaakt dat mijn dochter in het logeerhuis niet op zondag in de tuin mocht zitten omdat de buren er last van hadden. Dan maar beter op een groot terrein waar je heerlijk de ruimte hebt.
En gehandicapten die het fijn vinden om in de maatschappij te wonen en het aankunnen Prima.
Sorry voor de typfouten.
We kunnen niet alle verstandelijk gehandicapten over één kam scheren en we kunnen ook niet praten alsof 'alleen' een 'beperkte' groep daar baat bij heeft'; over welke groep hebben we het? Dan wordt er toch over één kam geschoren! En wie bepaald wat beperkt is? En wanneer is er sprake van 'baat bij hebben'. Dit ligt allemaal zeer genuanceerd en ingewikkeld omdat we over individuen praten, over personen. Een persoon is niet zijn handicap. Een persoon is niet 'een verstandelijk gehandicapte'; een persoon kan een verminderd dan gemiddeld iq hebben. Ja, en? Ik ken er zo zoveel, en ik zou willen dat anderen van hen eens iets zouden leren!
Niet alle mensen zijn in staat om in onze maatschappij te begeven; sommigen hebben veiligheid en specifieke zorgvragen die alleen binnen instellingsmuren gegeven kan worden (en zelfs dan nog is het maar de vraag.. mede gezien seksueel misbruik bij de 'meer kwetsbaren' binnen deze instellingen: wat is ware veiligheid?)
Des te meer belangrijk om goed te kijken welke noodzakelijkheden, condities er van belang zijn om in de maatschappij te kunnen wonen en of de persoon in kwestie in staat is zich hiernaar te voegen.
Dat is een individuele aangelegenheid!
Net als dat het ene kind na de basisschool naar een kaderopleiding gaat, en een ander naar het gymnasium. Andersom zou voor de ene ondermaats zijn en voor de ander bovenmaats; en zo is het maar net.
Het zou goed zijn als we ons beseffen dat ieder persoon uniek is, ongeacht welke afkomst dan ook.
Het is niet per definitie zo dat een persoon die doof is, niet in staat is om te luisteren, en evenmin is het ook niet per definitie zo dat iemand die wel gehoor heeft, in staat is om te luisteren.
Niemand is gelijk; en niemand is meer of minder...
Ruimte om te kunnen bewegen en te groeien in de maatschappij is voor velen niet toegestaan, niet mogelijk, ver weg van de realiteit. Als je het mij vraagt, is alleen belangrijk: beeldvorming en vormgeving. Want als mensen zich niet enigszins op een sociale wijze kunnen gedragen en er is professionele ondersteuning aanwezig voor deze mensen; hoe dan kan het zijn dat dit soort situaties dermate uit de hand lopen? Dat zou ik veel meer interessant vinden.
Als de organisatie mensen laat wonen in de maatschappij die er eigenlijk niet toe in staat zijn; wat dan kunnen zij betekenen? Kunnen zij hierbinnen iets betekenen? Welke locaties zoeken de woningstichtingen uit voor deze mensen? Kan de omgeving mogelijk minder bepalend zijn? Kan er worden uitgekeken naar randen van steden...
Iemand die nooit heeft leren zwemmen in het diepe gooien, is vragen om problemen. Eerst maar eens vanaf de zijkant, of vanaf het ondiepe... Opbouwen is een proces dat niet ineens mogelijk is; dit zijn fases, stapjes, ontwikkelingen......
Het lastige is dat deze mensen doorgaans wel de vrijheden hadden om gekke geluiden en weet ik veel wat te maken op het instellingsterrein. Deze mensen komen nu als 'volwassenen' de maatschappij in en dienen zich te houden aan gedragsregels die ieder ander maatschappelijk lid reeds van jongs af aan leert.
Dat is lastig. Dat vraagt om heel veel aandacht en veel oefenen.
Wat mij betreft: voorzichtigheid geboden; beeldvorming en vormgeven.
48 jaar geleden werkte ik in wat toen heette de Zwakzinnigenzorg met/voor mensen die toen heetten diep idioot te zijn (en ik heb geen idee hoe ik dat in moderne termen moet vertalen, helaas). Op het terrein van die instelling staan nu ook normale woonhuizen en dat lijkt mij perfect, aangezien daar mensen in gaan wonen die er zelf voor gekozen hebben en er dus positief tegenover staan. Dit lijkt mij voor erg veel verstandelijk gehandicapten het meest ideaal.
Mensen die 'verstandelijk minder begaafd' zijn dan de gemiddelde nederlander, maar sociaal miscchien wel beter (!!), hebben er baat
bij en recht op om normaal in de wijk te wonen, met de nodige begeleiding.
Mensen met n-ah behoren in principe niet tot 'de groep' (?!?) verstandelijk gehandicapten, ook al heb ik jaaaren beweerd verstandelijk gehandicapt te zijn. Maar in wezen is dit etiket voorbehouden aan verstandelijk gehandicapt geborenen, net zoals Doven doof geboren zijn en mensen die dat later worden Plots/Laat Doven heten. (en ja, mijn verstand is behoorlijk gehandicapt door mijn n-ah, maar desondanks super goed :) )
Soms echter zijn mensen door hun n-ah zodanig cognitief beperkt dat de meest prettige en veilige plek toch in een instelling voor verstandelijk gehandicapten blijkt te zijn, maar één speciaal voor mensen met n-ah is verre te prefereren.
Persoonlijk heb ik er niets op tegen dat "verstandelijk" gehandicapten in onze samenleving integreren. Maar daar zullen wel regels aan moeten zitten. Regels klinkt mss wel heel erg strikt, maar bedoel dit meer in de zin van richtlijnen over de locatie en welke personen er in aanmerking komen om daar te kunnen wonen.
Overlast in ook zo een persoonlijk begrip. De een vind het al overlast als je eens vanuit de tuin naar iemand binnen iets roept of als de kinderen in het zwembad, schreeuwen van plezier. terwijl de ander zich er daadwerkelijk niets van aantrekt.
Nu heb ik zelf 2 kinderen met een psychiatrische aandoening (is iets heel anders idd dan verstandelijk gehandicapt, die zijn bijzonder snel boos en dan ik het schreeuwen, schelden en gooien ,maar ook schoppen en slaan. Zeker geen wenselijk gedrag. De aandoening waar ze onder lijden vraagt veel begeleiding en structuur. Toch bij mensen die zich niet open stellen voor wat er werkelijk speelt, is er alleen maar onbegrip. Sommige denken zelfs dat er iets aan de hand is dat absoluut niet door de beugel kan.
Voordat er dus mensen met een 'verstandelijke' beperking in een wijk wordt geplaatst zal er ook zeker informatie naar de mensen in de wijk moeten gaan zodat die weten wat de 'moeilijkheden' van de betreffende persoon zijn.
Ik wil hierbij graag ook even opmerken dat ik de term verstandelijk gehandicapt erg degenerend vindt. Deze mensen hebben bepaalde moeilijkheden in hun cognitieve vermogens, maar ook zij hebben gevoel en emoties. Mss wordt die niet geuit op een algemeen aanvaarde manier, toch hebben ze er wel recht op om fatsoenlijk te worden behandeld, met respect en zorg.
Ik hoop dat er in de toekomst door de samenleving steeds meer begrip zal komen voor de groepen verstandelijk gehandicapten en psychiatrisch patiënten, waardoor de integratie in de samenleving ook echt iets zal bijdragen aan het woongenot van iedereen.
Hallo, het is niet aan ons hierover te oordelen vind ik, wie zijn wij om daar een beslissing in te nemen? Ik heb een broer die is verstandelijk beperkt, jaren thuis gewoond midden id bouw en ook wel luid aanwezig geweest net als de buurtkinderen, de jongeren met schooters en alcohol, de ruziemakers en gezinnen waar veel aan de hand is. Vergeleken met elkaar komt het dicht bij elkaar. Ik woon bij gezin met verstandiglijk beperking die wonen thuis maar kunnen veel lawaai maken dat je niet id tuin kan zitten! Maar wij maken ook wel weer lawaai dus wie weet waar zij weer last van hebben? Kijk het ligt aan veel oorzaken, wat je kan hebben of wel of niet over valt. Maar overal is wat. Inderdaad hebben sommigen weinig aan de bouw waar ze in hun eigen wereld leven, maar dat is niet anders dan de grote instellingen die ruimte hebben maar waar ze geisoleerd leven dus kijk per individu. Ouders kunnen kiezen waar ze hun kind laten opnemen en wonen en dat is zo verschillend dus per persoon bekijken. Je kan ook buren treffen die aso zijn,schreeuwen en boeren en bulken zeg maar, en dan? Horen ze dan ook achteraf, misschien wel of niet maar dat is niet aan ons denk ik dan.............Mensen die er niet naast wonen hebben makkelijk praten hoor ik jullie denken en dat klopt maar ik hoor ook veel klachten over 'normale gezinnen als buren'en dan kan je soms de dikke pech hebben...........Je kan praten,zelf verhuizen,helpen en open staan en begrip tonen want het zal jou zoon of dochter zijn die zo is en dan een fijn woonplekje heeft wat je aanstaat! Tja ik weet het niet, ik erger me ook soms aan de herrie vd buren maar soms een gesprek doet (even) wonderen ook al kan je de stoornis niet even oplossen. Tja wij zijn wel rustig en braaf en kunnen ons wel aanpassen en gedragen he? Maar er word dan ook gezegt dat wij vallen onder de normale burgers! ha ha
Natuurlijk is het vervelend om (geluids)overlast in je omgeving te hebben, dat bederft je woongenot aanzienlijk. En de kans dat dit gebeurt als er een groep mensen naast je komt wonen die jarenlang in een instellingsomgeving hebben geleefd en zich daar hun gedrags-repertoir hebben aangeleerd, is groot.
Het lijkt daarom ook beter om vanaf het begin goed te beginnen. Peuterspeelzalen en basisscholen zouden moeten samenwerken met zorgorganisaties, met elkaar en dichtbij elkaar, zodat kinderen met en zonder handicap en/of psychiatrische stoornis elkaar dagelijks kunnen ontmoeten. Ieder met zijn eigen deskundigheid en benodigde voorzieningen, maar "op het zelfde schoolplein". Het heet niet voor niets basisschool.
Dan zal zich ook uitkristalliseren voor welk individu het niet lukt om zich op een sociaal aanvaardbare manier te kunnen presenteren aan de andere kinderen om zich heen. En voor welk kind het meer nadelen dan voordelen heeft om dagelijks met (veel) andere kinderen/volwassen samen te zijn. Voor die individuen gaan we dan op zoek naar voor hen passende oplossingen.
Beginnen bij de kinderen, en niet bij voorbaat uitgaan van algemeenheden. De stelling dat "veel zwaarder verstandelijk gehandicapten vaak niet eens behoefte hebben aan meedoen aan het maatschappelijk leven" is zo'n algemeenheid die aan geen enkel mens recht doet.
De oorzaken van overlast kunnen zeer divers zijn. Een woonhuis met mensen die anders zijn en zich ook anders kunnen uiten is daarbij voor de een overlast en voor de ander niet. Dat is persoonlijk. Een gezin met kinderen die niet anders zijn, in de zin van zorgbenoeftig, kunnen ook overlast veroorzaken. Zolang je naast elkaar woont kan er dus door iedereen overlast veroorzaakt worden. Dat is inherent aan een samenleving. Je hebt wel rekening te houden met elkaar en dat geldt voor iedereen. Generalisatie is nimmer een oplossing.
Ik heb als moeder van een kind met een syndroom en complexe zorgvraag alles meegemaakt. Thuiswonend, in een klassieke wooninstelling op een beschermd terrein en in een woonhuis in een woonwijk. Voor mijn kind is het beter om beschermd te wonen dus met een hek eromheen. Een woonhuis in een woonwijk was voor haar eerder een beperking dan een vrijheid. Ik ben van mening dat er gekeken dient te worden naar wat het beste is voor het kind en de persoon in kwestie. Indien mogelijk in samenspraak met die persoon. De situaties waarin er over deze mensen wordt beslist zijn ook aan de orde valt mij op wanneer dat soms ook anders kan. Verder dien je op te passen met jouw perceptie van wat beter is. Jouw eigen wens als ouder kan daarin namelijk weleens te veel meewegen. Het belang van het kind waar het omgaat heeft altijd voorrang op alles. De voorbeelden van ouders die hun wens
projecteren op hun kind zijn zeker ook aanwezig -ook bij kinderen zonder beperking-. Dat is ook best lastig om te beoordelen juist omdat je emotioneel betrokken bent.
Kortom: het blijft maatwerk waarbij alle facetten goed bekeken moeten worden alvorens men een juiste keuze kan maken. Iemand met een beperking zal niet per definitie overlast bezorgen en iemand zonder beperking zal zich ook niet per definitie altijd volgens de norm gedragen.
Wel of niet in de samenleving? Vraag je eens af wat je zelf zou willen. Zie jij het zitten om in een instelling te wonen? En als je dan in de samenleving mag wonen hoe voelt het dan om in een groep te wonen met mensen die je niet zelf uitzoekt? Mijn dochter heeft in een woongroep gezeten met 5 anderen. Twee mannen van ca. 30 jaar konden het helemaal niet samen vinden, maar de instelling had bepaald dat ze in dezelfde woongroep moesten wonen in de wijk. Niet zo gek toch dat je dan problemen krijgt. Ik moet er zelf niet aan denken om dagelijks mensen tegen te komen in mijn huis waar ik het niet mee kan vinden.
We moeten af van het groepsdenken, dat werkt namelijk niet. Mijn dochter woont nu alleen in de wijk met 24-uurs ondersteuning en de buurt vindt het geweldig. Uiteindelijk wil ze wel in een woongemeenschap wonen maar dan met een mix van mensen (een afspiegeling van de samenleving) die er voor elkaar willen zijn. Er moet voor iedereen iets te halen/brengen zijn. Je bent geen huisgenoten maar wel meer dan buren.
Laten we per individu bekijken wat past. In instellingen is leven een onderdeel van de zorg en dat klopt niet. Zorg zou onderdeel van het leven moeten zijn. Doe alles zo gewoon mogelijk, van jongs af aan!
Vorige week sprak ik een trajectmanager van de GGZ instelling, hier net buiten Amersfoort. Behalve dat er allerlei bedden sluiten omdat mensen geacht worden (door onze overheid) zelfstandig te kunnen wonen (die daarop nauwelijks tot niet zijn voorbereid); vertelde deze beste man dat hij velen weer terug ziet komen binnen 'zijn instelling' omdat hangen op de bank weinig positieve effecten heeft.
Wat mij betreft dient de aandacht niet alleen uit te gaan naar de juiste ondersteuning om in de maatschappij te kunnen wonen; mensen dienen evenzo kansen te hebben om te kunnen (re)creeren in diezelfde maatschappij. Dat betekent dat er aandacht moet zijn voor werk, dagbesteding en voor vrije tijdsbesteding/sport en netwerkontwikkeling. De 4 pijlers van het leven wonen, werk, vrijetijdsbesteding en sociale contacten.
Mensen die zelfstandig (gaan) wonen, vervallen in niets doen omdat het aan passend dagbestedingaanbod ontbreekt. En.. ze rollen zo weer terug naar die instellingen.....
Dat vind ik triest. Tot en met het hoogste niveau is er eigenlijk nauwelijks informatie bekend over wachtlijsten voor mensen met een dagbestedingsindicatie. Helaas is het wel zo dat er ow zo velen met een dagbestedingindicatie aan de zijlijn staan... of er worden 1 of 2 dagdelen ingevuld en de overige 7 worden niet meer aangemerkt als behoeftig.
Ik herken veel verhalen hierboven, ook die van Marjan; ik ervaar datzelfde binnen die dagbesteding want wie nu wil de hele dag laurierblaadjes afwegen? Soort van fabriekswerk doen, met allemaal mensen om je heen die een beperking hebben? Mensen kunnen veel meer leren van elkaar als we mixen; en waarom niet?!
Dagbesteding is evenzo een onderdeel van zorg geworden en heeft nauwelijks te maken met de wensen die de mensen zelf hebben. Dat was in de jaren tachtig al zo. In 1996 heb ik een onderzoek gehouden, met 2 medestudenten, over deelnemen in de samenleving op werkgebied: we spraken alleen met mensen die binnen reguliere bedrijven aan het werk hadden, mensen met een zogenaamd 'verstandelijke beperking', en ondanks dat niemand zelf de keuze had gehad voor deze baan... De werkzaamheden en de plek waren voor hun gekozen; er wilde geen van hen terug naar het dagverblijf.....
en zo logisch.....
nu met de komst van de participatiewet 1 januari 2015 moeten werkgevers verplicht mensen aannemen.. Wat jammer dat er niet even wat meer tijd is om te zorgen dat we ook reguliere plekken kunnen organiseren....wat jammer eigenlijk dat we daar niet al jaren geleden op hebben ingezet. Maar goed, wat ik kan bijdragen dat ga ik bijdragen en zeker weten dat ik wat ga bijdragen want zowel mijn ambitie als de geconstateerde noodzaak is hoog. Beeldvorming en vormgeven........ Ik heb vrijwillig een project georganiseerd in Amersfoort in 2011 'Happy horeca Amersfoort'. Op youtube is hiervan een filmpje te zien; en daar borduur ik op andere wijze op voort. Als we willen dat mensen zich begeven in onze maatschappij (en waar anders) moet er ook ruimte zijn om zich te kunnen begeven in de maatschappij... eerlijk is eerlijk.
En niet alleen voorbehoudens aan mensen die verstandelijk verminderd dan gemiddels iq hebben, ook mensen met NAH, mensen met lichamelijke beperking, mensen met psychische achtergronden, dan wel psychiatrisch... wat is de reden dat er wel een plekje mag zijn voor jou, voor mij, en dat deze mensen .... en waarom dan? Perfecte mensen bestaan niet en iedereen kan zijn steentje bij dragen; dat zou toch ook de mooiste mengeling zijn, de meeste varieteit bieden en mogelijk wle veel meer gezelligheid opleveren.... Voorzichtigheid geboden... Kans op overschatting, onderschatting ligt op de loer........
Veel succes allen. Ik ben dankbaar voor de reacties hierboven omdat ik nu eens niet voel 'alleen te staan' met mijn beleving en ideeen hieromtrent. De zorg... daar heb ik ruim 25 jaar in gewerkt. Het heeft me meer tranen in mijn ogen doen geven vanwege de organisatiestructuren.. als ik een lach op mijn gezicht had, kwam dit door de mensen die gebruik maakten van die zorg......
Over reacties uit de maatschappij nog maar te zwijgen... ik weet van mensen die verboden werden zich aan te sluiten bij een badmintonvereniging, vanwege hun beperking, verboden door het asiel een hondje aan te schaffen, vanwege de beperking, verboden deel te nemen aan een vrije tijds club in een wijkcentrum, vanwege een beperking.
Wie nu eigenlijk is beperkt?! Werk aan de winkel!
@ Christel Steijger:
Die laatste 2 alinea's van jou, denk dat er heel veel mensen die eens heel goed moeten gaan lezen, zeker ook onze politici.
Soms heb ik het idee dat een individu niet kan bestaan, omdat je altijd deel moet uitmaken van een sociale structuur of in een of ander 'hokje' moet passen. Helaas voor de maatschappij, niemand past werkelijk in een hokje. Ook onze mensen met een beperking ongeacht of die van lichamelijk, verstandelijk, psychologische of psychiatrische aard is.
Ter overdenking een opmerking (uit het hoofd) die ik las in een boek over autisme.
Wie is er eigenlijk normaal? "Normaal" is het gemiddelde van alle afwijkingen!
Precies, Tryff:
normaal bestaat niet. Normaal is slechts een optel- en deeldoorsom; dan kom je op een gemiddelde.... dat gemiddelde is niets meer en niets minder dan een getal... En wat tellen we op eigenlijk? en door wat gaan we dan weer delen? Alles is zo subjectief.
Mensen altijd, en ik ook met regelmaat, denken dat we het weten.. We vergeten dat we denken. Ons denken is opgebouwd uit evenzo optelsommen, ervaringen: ons zien, ons horen, ons voelen, ons ruiken, ons proeven.
Alida, dank je wel: ik heb mijn best gedaan binnen lokale politiek in Amersfoort. En ik ga door, alleen niet op politiek vlak: ik wil praktijk!
En met allemaal mensen in Nederland om me heen denkend als jullie, geeft mij dit alleen maar meer kracht en meer moed. Vandaar oprecht: dank!
Het denken in hokjes zouden we al lang geleden hebben moeten uitsluiten; maar nogmaals, daar vanuit worden betalingen georganiseerd: vanuit Ministerie VWS, vanuit NZa: Nederlandse Zorgautoriteit -> vanuit Zorgkantoor....
Laatst genoemde wordt gecontroleerd door College van Zorgverzekeraars (CvZ) omtrent onder andere wachtlijsten. Deze cijfers waren, ondanks of dankzij nieuwe AZR systeem onbetrouwbaar (juist ingevoerd om goed overzicht landelijk te krijgen); begin januari kon CvZ daardoor politiek Nederland geen cijfers geven; zij hebben zelfs gezegd dat de informatie vanuit zorgkantoren dermate benedenmaats waren dat ze zich dus alleen hebben uitgesproken over 'onbetrouwbare cijfers' CvZ heeft onderzoek gedaan naar die aangeleverde cijfers van Zorgkantoor (verzekeringsmaatschappijen);
daar hebben ze ongeveer een half jaar over gedaan.
Knap om te zien hoe cijfers dan ineens een stuk beter ineens eruit zien... Jaja: op papier kunnen we alles mooi maken.
Ik zet mij al sinds begin in voor zorg/ en met name welzijn en wil ik blijven doen. Ik ben discussies 'op hoog niveau' aan het spelen ;o)
Vorig jaar heb ik gebeld met ministerie VWS met een vraag naar aanleiding van het stuk 'doelgroepdefiniering'-> in de eindconclusie schreef degene die dit rapport had opgesteld 'we hebben geprobeerd de doelgroepen etc etc'. Gooi maar weg denk ik dan! Als je in je eindconclusie van een rapport van ministerie moet schrijven dat je iets 'geprobeerd' hebt dan is het toch wel onmogelijk gebleken?
Ik heb onlangs gebeld met VWS met de vraag of mijn beperking ook bij de zintuiglijke beperkingen op de lijst mag; of dat dit alleen mogelijk is om een zintuig(e?)lijke beperking te hebben als je blind of doof bent? Ik kan mijn leven lang niet ruiken... en ik zou zo graag willen dat hieraan ook eens goed aandacht wordt besteed....
Helaas, wat er niet is dat bestaat ook niet.
Ik haat het inmiddels bijna als mensen praten over 'verstandelijk gehandicapten'; deze mensen denken bijna dat wij een ideale wereld leven en een perfect bestaan leiden! Daarom: beeldvorming en vormgeving.... Ik heb almaar moeten 'lullen als brugman' om uit te leggen dat er ook bij mij echt begrenzingen zitten aan mijn mogelijkheden...............
Ik bel ook met Wmo loketten om te vragen wat zij iemand bieden als iemand met een participatievraagstuk komt...
"een maatje" van de vrijwilligersorganisatie... is doorgaans het antwoord.
Mensen lijken niet te begrijpen dat participatie geen eenzijdig proces is. Met alle respect... 'een maatje' kan geen ontwikkeling in de maatschappij en in het menselijk denken beweegbrengen. Participeren is een proces en dat vul je niet even door met je vingers te knipperen... processen hebben tijd nodig.
Het komt goed: we gaan vooruit, alleen nogmaals er jammer genoeg wordt er ineens zo hard gesneden en spijtig genoeg, zijn zoveel taken nooit echt opgepakt in tijden dat er wel geld voor was...
En waarom ook eigenlijk hadden de zorgorganisaties dat moeten doen? Steeds meer managers uit de zakenwereld zochten de zorg op! Daar was het grote geld wel te verdienen.. Daar maakten vele bestuurders zich schuldig aan wanbeleid; kochten kastelen, luchtbellen en maakten niets waar...
want de ondersteuningsvragen van de mensen waren bij een volgende indicatie aanvraag eerder vermeerderd en verergerd dan verminderd...
wie wilt zijn klanten kwijt raken?
Tja... dta zeg ik tranen in mijn ogen, maar dat is niet geheel terecht: ik heb ook heel heel veel goede zorg gezien, en nog. Dus het kan, dat weten we: en vanuit die gedachte is er zoveel mogelijk!
Een buitenlandse vriend zei mij eens: In nederland zetten ze ramen open; geen deuren. In zorgland moeten we bakstenen voorzichtig zien af te brokkelen....muren moeten omlaag... en platte steigers richting maatschappij dienen te worden aangelegd.
Groeten!
Positief nieuws van MEE:
http://www.zorgwelzijn.nl/Gehandicaptenzorg/Nieuws/2013/7/Gehandicapten-niet-aankijken-op-geluidsoverlast-1322859W/?cmpid=NLC|zorgwelzijn|2013-08-01|%20Gehandicapten_niet_aankijken_op_geluidsoverlast
Wij wonen naast een gebouw wat 3 jaar geleden is gebouwd, er zouden 12 mensen met een licht verstandelijke of een lichamelijke beperking in komen wonen, de formule heet begeleid wonen.
Aangezien alles in de wereld om geld draait werden er wandjes extra geplaatst en worden er nu 23 mensen gehuisvest.( 18-27 jarige)
Naïef dachten we er nog het beste van, maar we zijn onze rust kwijt in de buurt, vanaf 7 uur 's ochtends wordt er af en aan gereden met busjes/ taxi's.
Er zijn een aantal clienten met eigen auto en scooters, dit is allemaal nog te doen. Echter de clienten ontvangen vrienden, er wordt muziek gedraaid met open ramen, er wordt in groepen door de buurt getrokken en dit gebeurd voornamelijk tussen 22.00 en 5.00 uur in het weekend.Het brandalarm gaat regelmatig af en dan komt de brandweer met groot materiaal uitgerukt en ga zo maar door.
Er is uiteraard een slaapwacht, maar die slaapt haha, toen onze kinderen in de uitgaansfase waren waakte ik ervoor dat ze niemand overlast bezorgde en zeker de buren niet.Ons kleine laantje waar nog geen 25 huizen staan is een schreeuwerige beetje asociale straat geworden!Dit hele project is veel te grootschalig geworden, waardoor het niet meer in de hand te houden is.
Wat is toch steeds de behoefte van mensen dat andere mensen zich intergreren in de 'samenleving'? Ik snap dat niet. Wat is dat intergreren eigenlijk?
Is het je houden aan de regels die gesteld zijn en dus jezelf niet meer mogen zijn? Is het jezelf mogen zijn binnen bepaalde grenzen? (kan dat wel?) Is het net zo ongelukkig zijn als de rest?
Ahh je leest het al, ik ben er zo een die vooral niet intergreren wil. Ik wil mezelf zijn. Ik wil geen medicijnen gebruiken waar ik een zombie van wordt. Ik zie de 'medicijnen' als een middel die door 'hulpverleners' wort gebruik om vooral maar de verantwoordelijkheid af te schuiven. Geef maar een lading pillen en hij wordt rustig en we hebben er geen last meer van.(neem die pillen zelf eens voor een tijdje en kijk eens wat er dan met je gebeurd. Kan je dan een roos nog werkelijk mooi vinden?) Nee ik doe geen vlieg kwaad als ik alleen gelaten wordt. Maar ik wordt erg snel knetter van veel mensen om me heen.
Helaas woon ik in een stad. Ja een buurt met rijtjes huizen. Helaas kan ik niet ergens anders gaan wonen. Maar gelukkig kan ik in de zomer wel elders zijn en hoef ik niet in mijn huis te zijn.
De winters zijn niet fijn. Ik denk dat als ik op meer afstand van anderen zou wonen dat dat een stuk beter zou gaan.
Intergreren zou iets zijn wat voor mij absoluut niet zou werken. En zo zijn er meer...
Heel top, Merel; en zeker ook heel kenbaar. "Onze maakbare maatschappij". Door alle bezuinigingen moeten mensen zelfstandig gaan wonen, weg uit instellingen (en inderdaad: weg met die medicijnen het liefst!!!!). Hier om de hoek woont een vrouw met twee medebewoners; zij moet nu alleen gaan wonen (bezuinigingen) -> 3 huizen nodig, 3x zo hoge kosten? 3x zo hoge kans weer in GGZ instelling te belanden?
Waar het om gaat, is een balans: een balans die bestaat uit keuzemogelijkheden om er het beste uit te halen voor jezelf.
Als die keuzemogelijkheden al niet bestaan en er wordt voor je bepaald (medicijnen/ doelgroepdefiniering/ woonplek/ dagbesteding) dan weet je in ieder geval zeker dat je naast de maatschappij staat. Dat je meedoet in een soort van stigmatiserend hokje.....
En voor sommigen met nadelige gevolgen van dien...
Dus misschien is niet eens integreren het belangrijkst, misschien gaat het er om dat je keuzemogelijkheden hebt in onze 'democratie'.
En dat, als je wilt meedoen met de maatschappij, als je een dagbestedingindicatie hebt etc etc, daartoe ook keuze hebt!
Tja ik krijg een pgb en er komt iemand schoonmaken wat ik ook erg fijn vind. Een dagbesteding is er niet, gelukkig maar. Want zou dat niet betekenen dat ik ergens heen zou moeten onder de mensen en iets (zinnigs?) zou moeten doen? Nee hoor ik houd mezelf wel bezig.
En wat medicijn gebruik daar heb ik redelijk onorthodoxe oplossingen voor gevonden. Maar ze werken voor mij prima. Geen enge psychofarmica in mijn lichaam aub.
Hmm nouja misschien moet ik daar wat meer over zeggen want het is aannemelijk dat mensen die ook van dergelijke dingen 'last' hebben hier wat lezen.
Ik wordt geplaagd door oa angsten die niet erg in de realiteit staan en ontiegelijk enge dromen. Als het heel erg slecht gaat zie ik dingen die er niet zijn.
Het antwoord van heren medici is een doos vol pillen.
Het antwoord van mij is heel bewust eten. Alles biologisch geen E-nummers (hoe ontzettend goedgekeurd dan ook) geen alcohol geen suiker geen vlees geen vis zo min mogelijk zuivel (liever helemaal niet). Het gebruik van vegetarische voedings supplementen van Ohrtica. Van oa dierlijk materiaal krijg ik enge dromen.
Dan is er nog me veilig voelen. Dat is heel belangrijk. Mijn slaapkamer heeft heel veel knuffels en een bed wat een grote U is van matrassen. Waarvan de opstaande zijkanten van een stofje is met plaatjes van lieve knuffelberen. Als ik verschrikt wakker wordt of ga slapen is er iets fijns en blijs om naar te kijken en zijn er knuffels waar ik ook blij van wordt. Als ik me rot voel kan ik daar naartoe en wordt het vaak snel minder maar ben ik voor mijn gevoel altijd veilig.
Maar soms zijn er toch dingen waardoor ik wel erg over mijn grenzen ga. Ik krijg dan het gevoel dat ik half uit mijn lichaam hang. Mijn handen en benen worden dan ook minder gevoelig.
Ik las er over dat sommige autisten het fijn vinden druk over het gehele lichaam te voelen. Daar was een soort van opblaasbaar pak voor. Van het idee alleen al krijg ik het benouwd. Dus heb ik een harnas van segufix gekocht wat om m'n heupen schouders en kruis gaat. Een kwartiertje de limieten van m'n eigen lichaam voelen en ik ben weer mezelf. Ja het is een heel gedoe maar het werkt wel.
En in de zomer dan is er een zeilboot waar ik heen kan en dan zou je zeggen met die man, daar is niets mis mee. Lekker m'n eigen gang gaan zolang ik maar niet in de haven hoef te komen, veel te veel mensen daarzo.
Ik vindt dit een heel moeilijk onderwerp en ben dan ook verdeeld in mijn mening. Zelf al vele jaren werkzaam in zorg voor mensen met een beperking. Zie veel mensen met beperking van allerlei nivo's in huizen in de wijk wonen en vaak komt er door buurt klachten over eentonig lawaai van bijv. client die aan het schommelen is. maar wat ook ik hoor is dat gezinnen in hun eigen tuin ook veel lawaai maken (schreeuwende/huilende/roepende kinderen, mopperende ouders), mensen die aan het verbouwen zijn en op de meest onmogelijke tijden zagen/boren, enz. Daar ondervind je als burger ook geluidsoverlast van. wat is reeel? Misschien eens met elkaar in gesprek. Kom eens kijken hoe gewerkt wordt, wie de client is en waarom hij zo doet. Ik weet ook dat er op veel instellingsterreinen vlele mogelijkheden zijn/waren en dat het er zo gek nog niet was. Maar wie ben ik om te oordelen? We zijn allemaal mensen met hebbelijk- en onhebbelijkheden.
In ieder geval dienen er een aantal zaken georganiseerd te worden. Want feit is, dat het aantal mensen dat woonachtig is binnen intramurale instellingen verminderd, gezien de bezuinigingen. Dit staat vast. Er zijn al veel bedden opgeheven en dat worden er in de nabije toekomst tot en met de komende jaren nog veel veel minder. Ik heb respect voor het verhaal van Merel en dat is ook waarin ik geloof.
Ik denk dat het uitermate van belang is om te stoppen met denken over mensen alsof er mensen bestaan die geen beperking hebben. Dit geeft hen een onjuist beeld en het is geen realiteit. Geen mens is perfect en niemand heeft zijn wereld perfect op orde.
Termen die stigmatiserend werken mogen van mij direct de prullenbak in; want inderdaad: we zijn allemaal mensen. Sommige mensen hebben het nodig om een ondersteuningsbehoefte formeel te regelen. Indien dit zelfstandig en op andere manieren ondervangen kan worden (chapeau, Merel!) is het uiteraard van belang dat mensen hiertoe eveneens MOGELIJKHEDEN krijgen;
en dat betekent dat er georgniseerd dient te worden! Wat er georganiseerd dient te worden, is onder andere bekendmaking. Onbekend maakt onbemind. Ik vind het vervelend dat Merel soms geplaagd wordt door angsten; ik vind het niet eng. Ik heb alle gelederen van de maatschappij min of meer in variaties mogen ontdekken, ook ik leef mijn levenlang met een beperking. Wanneer volgt het besef dat de beperking een gegeven is en de ondersteuningsvraag de leidraad van handelen dient te zijn?
Nogmaals: de woningcooperaties dienen hun medewerking te verlenen en goed geinformeerd te worden over de komst van de woonvoorziening: zijn dit mensen voor wie het belangrijk is dat zij in relatief drukke gebieden wonen, zijn er plekken waar het rustiger is etc etc! Het zou zo jammer zijn als de 'luidruchtigen' een voorbeeld zijn; zoals 'de criminele Marokkaan'; onder elke stigmatiserende groep zijn mensen die bepaalde normen en waarden overtreffen. Dat hebben we nu eenmaal in een maatschappij waarin niemand gelijk is.
Als aan mij de keuze was; zou ik mensen die jarenlang hebben geleefd in een bosinstelling niet plaatsen te midden van drukte. Als er prettig wordt geleefd en -nog- meer drukte is gewenst, dan kan dit altijd nog.
Overigens, ik weet zelfs van zorgorganisaties die nu leefgroepen in de wijken aan het opheffen zijn omdat dit eveneens niet meer rendabel is; mensen mogen niet meer met een bepaalde indicatie op die wijze wonen. Deze mensen dienen totaal ambulant (zelfstandig) te wonen, met ambulante ondersteuning. Laten we alsjeblieft allemaal enigszins uitkijken naar onze buren, de maatschappij vormen we nu eenmaal met zijn allen. En als u het mij vraagt, zet ik liever mensen apart die bewust en welwillend anderen beroven hetzij van hun intimiteit, hetzij van hun vertrouwen, hun materialen of hun seksualiteit, in plaats van ons druk te maken over omgevingsgeluid.
Als mensen geen geluiden willen horen dan moet men zorgen dat men op een plekje woont waar geen anderen leven, als ze zelf dan ook stil zijn.....
Mijn buurvrouw wilt nog geen vogeltje op het balkon omdat er dan misschien een poepie valt..... Sorry hoor.... dit is de wereld waarin we leven: het is nemen en het is ook geven.
Ik wil Merel danken, ik ben geen persoon die een formele ondersteuningsvraag heeft, ook ik heb wel eens angsten, ik vond het sowieso mooi om te lezen. Deze zelfkennis overigens is wel uniek! Daarom zou het ook goed zijn te organiseren dat mensen minder afhankelijk worden gemaakt en dat die 'zelfregie' en die 'onafhankelijkheid' waarover het kabinet praat ook werkelijk eens tot stand kan komen. En dat heeft weer heel veel met onze democratie te maken; die op zorggebied nogal zijn bureaucratische structuren heeft...... Helaas zijn veel graaiende zakenmensen in de toppen van de zorg beland. En waar een begeleider mogelijk persoonlijk aansprakelijk wordt gesteld als er onprofessioneel is gehandeld, kan een graaiende bestuurder zijn 'hoge' en vooral dure werkzaamheden elders vervolgen: wanneer wordt daaraan eens gewerkt, dan hebben we al deze huidige en toekomstige radicale bezuinigingen helemaal niet nodig?!Onnodige trieste investeringen (ons AWBZ zorggeld) zijn gedaan in onroerende middelen: kastelen, hotels, restaurants etc etc. En we weten allemaal wat er gebeurt met de waarde van de woningen.... dat is niet anders voor kastelen, hotels etc. etc. Dag gespaard AWBZ geld... Voor de mensen met een formele ondersteuningsvraag.
Fijne dag!