Vriendschap met cliënt moeilijk
Van tijd tot tijd duiken er verhalen op over nauwe banden tussen zorgverleners en cliënten. Er kan ene vriendschappelijke band ontstaan waarvan sommigen zich afvragen of die niet gauw te ver gaat.
Het gaat om de professionaliteit van de zorgverlener ten opzichte van de cliënt. Er zijn situaties denkbaar waarin het beter is als een bepaalde zorgverlener niet meer de professionele hulp komt verlenen bij een cliënt. Dat wil overigens niet zeggen dat de persoonlijke band ook verbroken moet worden.
Er zijn ook zorgverleners die menen dat er periodiek een wisseling van de wacht nodig zou zijn. Dat gaat dan wel heel erg tegen de behoefte van veel zorgvragers in omdat zij juist naar stabiliteit verlangen. Uit diverse verhalen blijkt dat thuiszorgers vaak erg terughoudend zijn en in elk geval niet uitgebreid praten over goede contacten die ze met cliënten onderhouden. Zorgbedrijven stellen op dat gebied soms ook heel strenge regels.
Koffiedrinken, privé telefoontjes, als zorgverlener kun je er op ingaan maar je kunt er ook duidelijk voor kiezen om geen bijzondere banden aan te gaan.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
zorgbedrijven stellen soms zulke strenge regels op dat het voor een cliënt niet mogelijk is een normaal intermenselijke contact te onderhouden. Dit wordt door de cliënt ook als onprofessioneel ervaren.
Als je als cliënt alleen jouw verhaal kan doen en je niets terugkrijgt dan ben je gauw uitgepraat.
Ik hoop dat op dit onderwerp maar zeer weinig reacties komen. Ik erger me groen en geel aan dergelijke onderwerpen. Alsof er niets anders meer is in de zorg waar we ons druk over moeten maken. Ik heb een fantastisch team om mij heen voor de zorg en ik hoop dat dat zo nog jaren mag blijven. Hoezo "professioneel".??? We kennen elkaar door en door en hebben een zeer goede verstandhouding met elkaar, respecteen elkaar en weten exact van elkaar waar onze grenzen liggen. Meer wil en kan ik er niet over zeggen. Ik ga er van uit dat dit onderwerp een "vakantietijdvulling" is. Graag andere onderwerpen die zinvoller voor de zorgverlening zijn.........
Geen gemakkelijk onderwerp en zeker geen vakantievulling! Ik kan mij voorstellen dat er regels gesteld worden door zorgbedrijven, maar als intermenselijk contact tot iets krampachtigs wordt waarbij het voor de hulpverlener moeilijk wordt prettig te werken, zodat deze zichzelf kan zijn en dus een ontspannen sfeer creëerd, moet ik onmiddelijk denken aan het verbod te lachen bij het maken van een pasfoto.
We hebben hier een overigens professioneel werkende verpleegster, die onderweg naar ons toe een bosje wilde bloemen plukt, die in een vaasje bij het bed zet, een kopje koffie inschenkt en met ons onderwerp van liefde en zorg babbelt over wat er zoal leeft in de gedachte wereld van mijn vrouw nu ze aan de laatste fase van haar leven bezig is. Ondanks de ernst hiervan wordt hier ook ontspannen en smakelijk gelachen, een prachtig voorbeeld van een zorgverlener die zichzelf kan en mag zijn, misschien daardoor nooit verzuimd en met plezier werkt.
Naar mijn ervaring laten vriendschappelijke intermenselijke gevoelens zich niet tegenhouden door regels en overeenkomsten, waar harten niet-fysieke liefde en vriendschap beleven en zo de door hun ervaren zorg een gouden randje geven.
Beste Ad, maar het is ene onderwerp dat gezien de gesprekken op internet heel veel verzorgenden bezighoudt....
"Koffiedrinken, privé telefoontjes, als zorgverlener kun je er op ingaan maar je kunt er ook duidelijk voor kiezen om geen bijzondere banden aan te gaan".
Voor een professional is het geen keuze, maar een plicht.
Het moet voor de cliënt altijd duidelijk zijn waarvoor je komt. Datgene wat je zegt, doet en laat moet daarop zijn terug te voeren.
Dit moet voor de cliënt duidelijk zijn en blijven.Die mag niet het risico lopen, dat die aan hulpverleners blijft hangen: Probleem opgelost, hulpverlener weg!
De hulpverlener moet m.i. zelfs de schijn vermijden, dat hij/zij voor iets anders komt.
Het is en blijft wel zo, dat de toon de muziek maakt.
Ik zelf vind "vriendschappen" met zorgverleners algemeen genomen niet zo'n probleem.
Als zorgverleners voor mij komen werken vind ik professioneel gezien een aantal dingen belangrijk. Hoeveel ervaring heeft iemand, wat voor opleiding, is de persoon bevoegd en bekwaam, spreekt de zorgverlener de nederlandse taal en nog wel meer van dit soort dingen. En wat ik zelf belangrijk vind is er de beroemde klik. Zorg ontvangen zonder dat er een klik is, is voor mij afschuwelijk. Professionaliteit komt altijd eerst, en soms ja dan vloeit daar een vriendschap uit. Ik denk niet dat dit met elke zorgverlener kan, want het is inderdaad heel belangrijk dat beide (client en zorgvrager) blijven zien waar de professionele grens, ophoudt en de vriendschap begint.
Ik denk dat Ad het verkeerd begrepen heeft, het gaat hier om de relatie tussen hulpvrager en hulpaanbieder en niet om collega,s onder elkaar dat is weer een heel ander verhaal.
Zelf ben ik hulpverleenster in hart en nieren en werk al vele jaren bij mensen met psychiatrische problemen, met heel veel plezier en humor, maar voorop staat altijd respectvolle en goede zorg voor de cliënt, en mijn problemen mag nooit het probleem van de cliënt worden (dat gebeurd helaas soms wel in de zorg) Bij collega's onderling kies ikzelf of ik en aan wie ik iets wil vertellen als mij iets dwars zit. Maar gelukkig heb ik daar mijn vrienden voor.
ik denk altijd dat je als zorgverlener je grenzen moet stellen, de client duidelijk maken wat je wel of wat je niet wilt, ik heb met iedere client een vriendschappelijke band opgebouwd maar ze weten ook dat ik grenzen heb, ik blijf een proffesionele zorgverlener en daar word van verwacht dat je dat ook blijft tonen, zodra je dit als zorgverlener niet meer kan bij een client, vind ik dat het tijd wordt om op te stappen als zorgverlener en verder te gaan met alleen vriendschap.
Tegenwoordige geeft een zorgverlener zelf wel aan of hij of zij nog bij een client wil zijn als proffesionele zorgverlener bij zijn werkgever.En ieder zorgverlener heeft zijn grenzen ergens anders liggen maar vooralsnog moet de proffesionaliteit niet uit het oog worden verloren, zolang dit er is ,is vriendschap met een client aanvaardbaar.
agnes
comfortzorg weert
Werk je als professional bij de mensen thuis zul je merken dat je je bij de een prettiger voelt en meer jezelf kan zijn als bij de ander. Het voelt dan bijna als een vriendschappelijke band. Dat kan nooit kwaad zolang je je werk maar voorop stelt. Het is juist fijn om af en toe jezelf te kunnen zijn. Vervalt het werk zul je merken dat het toch niet is zoals een gewone vriendschap hoort te zijn. Het verwatert vanzelf weer. Wat wel erg is is als een client een team om zich heen heeft verzameld en laat blijken met 1 verzorger meer band te hebben dan met de rest. Dat wordt vervelend en werkt een gespannen sfeer in de hand. Het mooiste is als met alle verzorgers binnen een team een klik is met de client, wat voor klik dan ook. Dan kan je een hoop plezier hebben met z'n allen.
Het is fantastisch dat het mogelijk is dat je als professional een heel goed band kan hebben met een zorgvrager. Ik heb dat een aantal keren meegemaakt. Maar wat zeer frustrerend is dat sommige thuiszorg organisaties hier een probleem van maken. Wat is dan het probleem!! Een beetje menselijkheid is toch goed juist in deze onpersoonlijke maatschappij? Ik stel ook zeker mijn grenzen maar soms heb je zo'n klik met iemand dat kun je niet voorkomen. Ik ben een aantal jaren bevriend geweest met een client van mij. Toen ik niet meer als professional daar kwam is de vriendschap gebleven. Zij was erg blij met mij en ik met haar! Laten we hier toch niet zo moeilijk over doen.Er zijn echt veel belangrijkere dingen waar we ons echt mee bezig moeten houden wat de zorg betreft.
@ Agnes Ik ben het in hele grote lijnen absoluut met je eens. Ik ben zelf PGB houder (zorgvrager) maar ook zorg professional (niet voor PGB clienten) Misschien maakt dit, dat voor mij de grenzen makkelijker duidelijk te houden zijn...Maar ik wil er ook graag een gedachte aan toevoegen. Ik ben het met je eens dat je als zorgverlener grenzen moet stellen, de vriendschappen die met mij en mijn zorgverleners ontstaan zijn, zijn dat veelal nadat een zorgverlener bij mijn team heeft verlaten, dit is een aantal keer gebeurd wegens verhuizingen van mijn kant ed. Maar ik vind het tegelijkertijd ook heel belangrijk dat een client zijn haar grenzen, ook bewaakt.
Ik heb het in 15 jaar PGB 2 keer meegemaakt dat een zorgverlener diepere gevoelens kreeg voor mij, die vriendschap zelfs al passeerde. Dit kan gebeuren we zijn tenslotte allemaal mensen, en gevoelens kun je gewoon niet uitschakelen. Ik ben hier niet op ingegaan, simpelweg omdat ik de gevoelens niet deelde. Ik heb toen wel de moeilijke beslissing gemaakt om niet verder te gaan met desbetreffende zorgverleners.
Dit is de andere kant van het verhaal.
Ik ben budgethoudster en vind een vriendschappelijke band niet prettig.
Dat wil niet zeggen dat we niet goed met elkaar omgaan. Ik koop begeleiding in, daar heb ik ondersteuning in nodig. Het blijft een zakelijke overeenkomst die om wat voor reden dan ook (stopzetten van mijn pgb b.v.) beëindigd kan worden.
Degene die ingehuurd wordt en een vriendschap aangaat dient dit in het achterhoofd te houden. Het gevaar bestaat dat iemand behalve van de zorg ook afhankelijk wordt van de vriendschap, dat brengt vergaande verantwoordelijkheid mee.
Een PGB relatie/werkverhouding heeft altijd een zakelijke basis, wat je daar bovenop zet is aan de hulpverlener en hulpvrager, dit kanvriendschappelijk zijn, en vertrouwd, maar geen vriendschap..voor vriendschap betaal je immers niet..dat is een contradictio in termiminis..Zodra het financiele aspect wegvalt zul je ervaren wat dat ''vriendschappelijke''werkelijk is, veelal gaat er dan snel een knop om bij die hulpverlener..
Professioneel zou ik willen invullen als ": wat ontbeert de pgb houder, wat is nodig voor hem/haar en is goed voor hem/haar
Hulpverleners die gesloten zijn, dus 1 richtingsverkeer is niet prettig en kan beleefd worden als ''contaktgestoord''gedrag.
Ik denk dat als je als profesionele zorgverleenster je grenzen bewaakt er niks mis mee is om een vriendschappelijke band te hebben met een client. Mits daar duidelijkheid is naar beide partijen er er geen verwachtingen gewekt worden die beide partijen kunnen schaden.
ik heb me nooit iets van de regels aan getrokken van de organisatie omdat het werk anders eg kil en zakelijk wordt. Ieder contact is individueel en kan enorm mooi zijn.
Fijne oprechte vriendschapelijke contacten zullen altijd gerespecteert worden.
Er zijn inderdaad genoeg verhalen waar hulpverleners de grens van professioneel handelen (waarbij overzicht in de situatie, betrokkenheid bij de persoon en vriendschappelijk contact samen kunnen gaan) en intimiteit overschreden hebben.
Het lijkt mij duidelijk dat je wel een vriendschappelijke band mag opbouwen met een zorgvrager. Sterker nog: in mijn werk heb ik dat nodig om het werk goed te doen. Mensen moeten zich zo vertrouwd met mij voelen dat ze kwetsbaar durven zijn en diepe emoties durven delen.
Tegelijkertijd vraagt, nee eist het van mij als hulpverlener dat ik mij zeer goed bewust ben en blijf van mijn grenzen, van wat correct handelen is en waar ik te ver ga als professional. Het afstand nabijheid dilemma is in mijn opleiding uitgebreid aan bod gekomen want het is iets wat zorg breed zeer sterk speelt.
Ik heb meermalen bewust een relatie afgebouwd omdat de cliënt naar mijn gevoel mij meer en meer in een intieme zone wilde inzuigen waar ik uitdrukkelijk uit wil blijven. Ik heb meerdere cliënten gehad die verliefd of zelfs smoorverliefd op mij waren. Met soms positieve maar soms ook risicovolle situaties tot gevolg (met name wanneer een cliënt de wens uit intiemer te willen zijn dan ik wenselijk vind vanuit een professioneel standpunt)
Het is in zo een situatie erg belangrijk dat je als professional alert bent op de grenzen en nauwkeurig rekening houdt met wat wel acceptabel is, ook vanuit de optiek van omstanders, en wat niet.
Omdat deze grens zo precair is en zo nauw luistert is het goed om dat als organisatie regelmatig bespreekbaar te maken en vind ik het een goed idee om dit bespreekbaar te maken. Vanuit de cliënt gezien is het ook belangrijk om alert te blijven op zorgverleners die te intiem willen worden. Helaas gebeurt dat ook vaker dan over het algemeen naar buiten komt, om nog niet te spreken over de situaties waarin zorgverleners of cliënten grensoverschrijdend gedrag vertonen, en mogelijk zelfs een ander beschadigen (psychisch danwel fysiek).
Met vriendelijke groet,
Pim van der Most
MostCare
Banden brengt soms genezing in de hart van de mensen.
Dit is meestal een tijdelijke zaak,heb dit dikwijls meegemaakt.
In deze koude wereld is dit nodig.
Liefde en genezing,geborgenheid,vervulling zoek de mens.
Ik geef me helemaal aan over,maar er moet wel balance zijn.
Dag
Ik sluit me aan bij Karin, in mijn vorm van zorg moet je gewoon weleens vriendschappelijke banden/ vertrouwensbasis kweken om de goede zorg te verlenen.mijn jongens /meiden zijn gewoon niet makkelijk, hebben vaak een achtergrond waardoor het voor hen moeilijk is om "de regels'te volgen. Ik begrijp dat, mijn grootste compliment is van een client die zei roland wordt nooit oud, dat is zelf een boefje. ik buig de regels weleens maar ik heb wel mijn grenzen, maar ik sluit weleens vriendschappen met mijn clienten. Mijn grote trots is een client die als 12 jarig jochie binnen kwam en nu(10 jaar later) een baan heeft en zijn zoontje kwam laten zien.Is het vriendschap?ik denk van wel.
Maakt het mijn werk in de zorg iets waard?
Ja en ik ga morgen weer, want ik vind het geweldig
voor mij heel makkelijk, ik toon mijn clienten mijn trouwring en daar mee klaar.
was bedoeld voor pim
Mooie discussie.
Ik probeer als hulpverlener in een traject altijd vriendelijk, inlevend, hartelijk, attent etc. te zijn. Dit maakt het werken voor mij fijner en beter vol te houden. Het is voor de cliënt prettiger en je bereikt vaak veel meer in een goede sfeer. Daarnaast maak ik de cliënt vrijwel aan het begin duidelijk dat we een werkrelatie aangaan en zo nodig herhaal ik later in het traject dat we (hoewel het heel prettig en gezellig kan zijn) nog altijd een werkrelatie hebben en dat dit wat anders is dan vriendschap. Als hulpverlener bespreek ik soms moeilijke onderwerpen met cliënten die aan emoties raken en soms over intieme onderwerpen gaan. De hulpverlener moet hier ten allen tijde alert blijven en reflecteren op zijn positie en eventuele gevoelens. Een goede intervisieclub kan hierbij heel zinvol zijn.
@Huib
Heel herkenbaar wat je schrijft, zo deed ik dit zelf ook destijds toen ik nog in de zorg werkte, en nu als ik counseling of coaching sessies doe ook nog steeds. Ik vind dat binnen een traject ik professioneel moet blijven, maar zeker niet afstandelijk, daarnaast als PGB cliënt hanteer ik dezelfde regels. Het is voor mij alleen soms lastig omdat ik zelf naast PGB cliënt ook professional ben, dat overlapt elkaar soms gewoon. Maar heb een aantal ex PGB hulpverleners die bij mij gewerkt hebben in de verzorging en verpleging mooie dierbare vriendschappen overgehouden. Ik (we) merkte dat toen de zorg bij mij stopte wij zoveel met elkaar gemeen hadden, dat er weinig voor nodig was om een echte vriendschap op te bouwen. Sommige werken al heel lang niet meer bij mij, ik vind dit heel dierbaar. En andersom, vanuit mijn positie als counselor is het mij ook wel is gebeurd dat er als de behandeling gestopt is een vriendschap ontstond, maar nooit als er nog een professionele band was, ik niet met cliënten en zorgverleners ook niet met mij
Druist in tegen "Gentle Teaching"... en daar ben ik dan weer voor
zie ook www.gentleteaching.nl
@ Gerda,
Misschien handiger als je gewoon verteld wat het is, en waarom "dit"er tegenin druist