Want 80 word je maar een keer..

Mijn moeder is 80 geworden. Dat wil je natuurlijk vieren. Zij niet maar wij wel. Zelf heeft ze geen idee maar 80 laat je niet zo maar voorbij gaan.

Mijn broer Jan en schoonzus Ella zijn van het design, events en haute couture. De 80 ste verjaardag van Ella’s moeder is groots gevierd met een High Tea in een uitmuntend restaurant en een hele stoet van familie, vrienden en kennissen. Maar Ella’s moeder is dan ook nog volledig bij de pinken, staat volop in het leven, zit nog op allerlei clubs, kerkkoren en dansensembles.

“Zullen we haar ophalen?” oppert Jan. “Goed plan”, zeg ik. “Wat gaan we doen?”

“Gewoon, wij en dan koffie met taart. Een uurtje, meer redt ze niet en dan gaan we ’s middags in het tehuis even thee drinken. Ook met taart” vindt Ella. “Komen jouw Karin en Erik en hun kinderen ook?” vraagt ze dan lief en belangstellend. Ik krijg meteen een visioen van mijn zes kleinkinderen die gillend door de gang en kamer rennen en hun chocolade handen samen met een verdwaalde snottebel aan de gordijnen smeren. Of elkaar beschieten met Smarties. Om nog maar niet te spreken van mijn kleindochter die standaard de toiletdeur open laat en dan luid gaat zitten verkondigen wat ze er heeft gedaan en wie het op moet ruimen. Ook Roan en zijn Peg-sonde vertonen weinig design.

“Doe maar bij mij” zeg ik. “Fijn” zegt Jan. “Dan doen wij de taart, halen Ma en bellen nicht Ingrid om te vragen of ze ook kan komen en haar vader meeneemt. Kan jij het dan met jouw kinderen regelen? Zo tussen 11.00 uur en 12.00 uur”

Dus bel ik mijn dochter. “Natuurlijk komen we! Zeker, maar….Aiden moet wel weer zwemmen op zaterdagochtend en dat doe jij altijd dus daar hebben we wel een dingetje maar….daar komen we wel uit. Wij komen. En……Hero moet ’s avonds wel duiken toch?”

Dus bel ik mijn zoon. “Natuurlijk komen we. Tenminste…..Jill, Jiiiilllllllll schreeuwt hij door het huis. Kunnen wij 3 september naar mijn ouders voor de verjaardag van de oude Oma. O, jee shit, dat is ook zo. Jill staat op de Kunstmarkt in Almere Haven. Ik moet wel helpen opbouwen en …….we gaan het regelen. Ik weet nog niet hoe maar we regelen wel wat. Ik kan vast wel met de kinderen komen.”

Maandag, dinsdag, woensdag en donderdag werk ik. Vrijdag 2 september ben ik bezig om boodschappen te doen en cadeautjes te kopen. Dat valt niet mee want wat moet je in godsnaam kopen voor iemand die zelf niets meer kan of weet. “Een mooie gouden ketting of ring” bedenkt mijn broer. “Dacht het niet” vinden Ella en ik. Ze is de laatste paar jaar al haar kettingen, armbanden en ringen kwijtgeraakt. Verloren of gewoon weggegeven aan de eerste de beste die ze tegenkwam. "Een horloge dan?” bedenkt Jan. “Hetzelfde laken een pak.” vinden wij en ze kan niet meer klokkijken dus het is een zinloos cadeau. “Ze moet zeker pakjes hebben maar het pakje is belangrijker dan de inhoud.”

Dus zit ik vrijdagavond de cadeautjes in te pakken. Luchtje, puzzelmagazine, boekje met spreuken voor 80-jarige, een mooie kaart en een warme pyjama. Daarna de ballonnen opblazen en de slingers ophangen. Natuurlijk zijn de touwtjes net iets te kort of veel te lang, ben ik duizelig van het blazen en sta ik wankel op een stoel met wieltjes omdat ik mijn trapje heb uitgeleend aan de buurvrouw.

Zaterdagochtend gaat de wekker om 7.00 uur want ook dit keer hebben we de organisatie en planning weer stevig in eigen hand. Geert haalt de kinderen van Erik en Jill op. Dan gaat Erik met Jill naar de kunstmarkt en helpt opbouwen.  Terwijl Geert weg is haal ik het bed voor Roan naar beneden, klap het uit en zorg dat zijn kussens er in liggen. Dan verbouw ik de kamer. Alle stoelen in een kring en de salon- en bijzettafels op een andere plek. Zo tegen 9.00 uur komt mijn dochter met haar kinderen. Roan en Hero blijven hier en zij gaat met Aiden naar zwemles.

Om 9.15 komt Geert terug. Damian trekt subiet al gillend door het huis met een losgeraakte ballon, Robin heeft de chocolade te pakken en Julia zit meteen op het toilet. Terwijl Roan medicijnen moet komen mijn broer en schoonzus de taarten in de koelkast zetten, bekijken het slagveld en vertrekken om Ma op te halen.

De ouders van Ella hebben de tijd niet goed begrepen en staan drie kwartier te vroeg voor mijn neus. Jan en Ella krijgen Ma bijna niet mee uit het verzorgingshuis want ze weet van niets en wil niet mee. Gelukkig zijn ze toch op tijd en kunnen we zingen en taart serveren. Mijn nichtje komt met haar vader. Ook ver in de 80, slechtziend, fragiel en licht incontinent. Gelukkig herkent mijn moeder hem wel en hebben ze het gezellig. Zo gezellig dat de taart wel drie keer van het schoteltje glijdt en oom te lang niet naar het toilet gaat. De volwassenen kiezen ervoor het te negeren maar mijn kleindochter komt subtiel aanzetten met een luier van Roan.

 Om 11.30 uur komt mijn zoon. De marktkraam is opgebouwd en hij komt feliciteren en de kinderen halen. Rond 12.30 uur stapt iedereen weer op. Tot 14.30 uur loop ik schoon te maken, op te ruimen en terug te zetten. Om 15.00 uur zitten we in het verzorgingshuis om opnieuw verjaardag te vieren. Met taart en de bewoners. Ma weet weer van niets. De rest van de bewoners ook niet maar de taart vinden ze lekker. Rond 17.00 uur vertrekken we en kan ik gelijk door naar mijn dochter want om 18.00 uur moet ik in het zwembad zitten waar Hero duikles heeft. Dat duiken duurt tot 21.00 uur en dan rijden we standaard langs de MacDrive voor een HappyMeal met een Milkshake. Daar valt niet aan te tornen en rond 21.30 uur lever ik het kind, met de patatten, af bij zijn moeder.

“Dat was een lekkere rustige verjaardag” zegt mijn dochter. “Voor oma prima natuurlijk maar als jij ooit 80 wordt gaan we lekker de hele dag op stap.”

God verhoede het.