Wat doe je als je ouders geen hulp accepteren?
Stel je vader eet alleen nog maar brood en wil niet dat er iemand komt koken. Je moeder wil geen hulp voor de persoonlijk verzorging, ondanks haar ongewassen haar en vieze kleding. Je tante weigert te verhuizen naar een woon-zorgcentrum omdat zich niet thuis voelt tussen oude mensen.
Klinkt dit je bekend in de oren? Niets is moeilijker voor een mantelzorger dan een familielid die de benodigde hulp weigert. Het is een van de meest voorkomende en moeilijkste uitdagingen waarmee volwassen kinderen worden geconfronteerd. Hoe ga je hier nou mee om?
Voordat je je ouders te hard gaat pushen om hulp te accepteren, is het belangrijk de onderliggende angst voor ouder worden te begrijpen. Veel oudere mensen zien zichzelf als trotse overlevenden. Ze denken "Ik heb goede en slechte tijden achter de rug, dus het gaat goed met me. Ik kan het alleen.". Bovendien geloven ze niet dat hun kinderen de fysieke en emotionele problemen van het ouder worden echt begrijpen. Om verder te komen zul je eerst moeten proberen hierover te praten.
Een ouder persoon die in de vroege stadia van cognitieve beperkingen zit is misschien wel het moeilijkst om mee om te gaan. Je boze vader of geagiteerde moeder is zich bewust van deze ellendige verandering in hun hersenen die ze niet helemaal begrijpen. Geruststelling en begrip zal hen helpen om te gaan met een beangstigend verlies van functie.
Het is normaal dat mantelzorgers woede, hulpeloosheid, frustratie en schuld ervaren terwijl ze proberen een onverzettelijke ouder te helpen. Je kunt terugvallen op dezelfde coping-mechanismen die je had tijdens de puberale machtsstrijd met je ouders: schreeuwen, boos worden of de kamer uitlopen. Maar beter is het om te begrijpen welk gedrag jouw emotionele reactie activeert en te beseffen dat je andere keuzes hebt. Je bent nu volwassen, ga er dan ook volwassen mee om!
8 strategieën om je ouders hulp te laten accepteren
Begin vroeg
Idealiter hebben gezinnen ontspannen gesprekken over zorgverlening lang voordat er een gezondheidscrisis is. Zoek naar mogelijkheden om vragen te stellen, zoals: "Mam, waar zie je jezelf ouder worden?" of "Wat vind je van het inhuren van een huishoudster of verzorger, zodat je thuis kunt blijven wonen?".
Wees geduldig
Stel open vragen en geef de ander de tijd om te antwoorden. Je kunt zeggen: 'Papa, hoe is het om 24 uur per dag voor Mam te zorgen?'." Maar wees gewaarschuwd: deze gesprekken kunnen repetitief zijn en snel van het onderwerp afdrijven. Het kan verschillende gesprekken vergen om te ontdekken waarom je ouders het zo vervelend vinden om een hulp in huis te hebben.
Ga de diepte in
Stel vragen om vast te stellen waarom een ouder hulp weigert. Pas als je het echt begrijpt kun je een oplossing verzinnen. Gaat het om een gebrek aan privacy, angst voor de kosten van verzorging, het verliezen van onafhankelijkheid of de aanwezigheid van een vreemde in huis? Luister met empathie en accepteer de angsten in plaats van ze te ontkrachten. Je kunt bijvoorbeeld zeggen "Ik begrijp dat je geen vreemde in huis wilt, maar laten we dan op zoek gaan naar iemand waarmee je een klik hebt."
Betrek ze en geef meerdere opties
Betrek je ouders bij de sollicitatiegesprekken en het maken van een zorgplan. Laat hen zelf bepaalde dagen van de week of tijden van de dag kiezen om hulp te krijgen. Benadruk ook dat een hulp ook kan helpen bij het verbeteren van de kwaliteit van leven. Bijvoorbeeld om mee te wandelen, concerten te bezoeken of andere favoriete activiteiten weer mogelijk te maken. Nodig zzp-ers uit en lokale zorgorganisaties om je ouder te laten kiezen uit meerder opties.
Gebruik een externe expert
Soms is het voor een ouder gemakkelijker om met een professional in plaats van met een familielid te praten. Aarzel niet om een maatschappelijk werker, een arts of verpleegkundige, een priester of zelfs een oude vriend te vragen om een gesprek hierover te voeren. De gemeentes kunnen ook helpen via het Wmo loket.
Maak een prioriteitenlijst
Maak twee lijsten, één voor de problemen en een andere voor de stappen die je al hebt genomen en waar je eventueel meer hulp voor wilt. Als je je inspanningen niet bijhoudt gaat alles door elkaar lopen en wordt het al snel teveel. Opschrijven en prioriteiten stellen kan veel stress verlichten.
Gebruik een indirecte benadering
Soms kan het geven van minder informatie juist effectiever zijn. Je kan dan bijvoorbeeld alleen zeggen dat er een aardige mevrouw komt die komt kletsen en meegaat met wandelen. Je hoeft niet elk aspect van de zorg meteen over te dragen. Pas als de relatie tussen de ouder en hulp is gevormd, kun je wat meer de diepte in gaan. Het is belangrijk dat je ouder zich niet bedreigd voelt. Als je met kleine, leuke dingen begint kun je daarop gaan uitbreiden.
Accepteer je eigen grenzen
Zolang je ouders zichzelf of anderen niet in gevaar brengen, laat ze dan hun eigen keuzes maken. Je kunt niet alles voorkomen, ook oude mensen houden hun eigen verantwoordelijkheid. Je moet grenzen stellen aan wat je kunt bereiken en je niet schuldig voelen als het niet lukt. Dat klinkt misschien ongevoelig, maar misschien is een dag of twee zonder hulp ook voor de meest koppige ouder de druppel en willen ze dan wel hulp accepteren.
Heb je hulp nodig voor je ouders? Kijk dan eens naar onze betrouwbare thuiszorg hulpen.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Als ik dit zo lees, zou ik in mijn handjes mogen klappen geen kinderen te hebben. Brrrrr...
Soms moet je als kind gewoon accepteren dat je ouder geen hulp wil. Als ze zelf daar bewust voor kiezen, dan hoeft het niet jouw keuze te zijn, je hoeft het er niet mee eens te zijn. Maar je moet het soms gewoon respecteren dat ze een andere keus maken dan jij dat graag ziet.
Ik heb wel eens gehad dat iemand mij aanhield op straat omdat m'n vond
dat mijn vader in het verzorgingshuis wel eens met vlekken op zijn broek liep.
Of een te oude broek, deze vond hij zo goed zitten en als deze kapot was
gat van slijtage dan liet hij deze maken, maar liep hij wel met een stop in
z'n broek.
Het is ook wel de buiten wereld die zich stoort aan dingen, waar je zelf
als kind of mantelzorg mee moet handelen.
De een zegt maak me niet uit wat m'n zegt en de ander vindt dit heel erg
want je weet soms niet in wat voor situatie iemand zit.
Zoals mag ik zelf nog een keuze maken.
Maar naaste kunnen er op aangesproken worden. Ik ben er wel sterker door geworden
nu loop mijn broer met een niet geschoren gezicht naast mij in de stad.
Ach, het is mijn broer en ook hij heeft een eigen keus net zoals ik zelf om
met hem op te lopen.
Wat een griezelig eenzijdig artikel. Ben het eens met Asjemenou en Sandra.
Mijn moeder accepteert ook niet dat ik me met haar zaken bemoei. Ik heb al allerlei suggesties gedaan voor hulp en hulpmiddelen. Wou haar behoeden voor eenzaamheid. Soms zegt ze even 'ja' om mij terwille te zijn. Zodra het er werkelijk op aan komt om bijvoorbeeld bij een woonzorgcentrum te gaan kijken, een sta-op-stoel te kopen of er eens op uit te gaan, protesteren haar darmen. Dan heeft ze ook argumenten waarom ze het eigenlijk gewoon niet wil.
Ik leer van haar. Ik heb haar keuzes voor haar leven te respecteren.
Al mijn goede bedoelingen zijn vooral voor mijn eigen gemoedsrust. Bij mijn moeder geven die 'goede bedoelingen' juist onrust en buikloop. Waar bemoei ik me mee?
Ik doe het niet meer. Als ze iets echt zelf wil, blijkt ze er wel naar te vragen.
O heremetijd wat ben ik het eens met de voorgaande reacties. Het valt me op dat het vooral de mensen tussen 35 en 55 zijn, en dan vooral de WMO-begeleiders of zgn "coaches" die het allemaal zo goed weten. Ze hebben de mond vol van reukwoorden als "mensen in hun kracht zetten" en "respect", maar ondertussen hebben ze geen greintje respect voor de eigen mening van anderen (vooral van ouderen dus). Ik hoop dat er een pil van Drion komt voor ik zo afhankelijk word dat ik ook moet luisteren naar die betweterige huppelkutjes. Leg anderen toch niet zo je eigen normen en waarden op. Waar bemoei je je mee?
Vaak is het zo dat na een incident bv gebroken heup men de kans grijpt om iemand naar een verzorgingshuis te verplaatsen. Laatst was ik bij een negentigjarige man die toen hij opstond om naar de toilet te gaan erg wankelde. Ik vroeg zijn vrouw heb je wel een rollator in huis?Het antwoordt was nee. Mogelijk een idee om er een aan te schaffen ter preventie. Nee dat wil hij niet zei ze. Toen dhr terug kwam van de toilet vertelde dhr dat de dokter vol bewondering tegen hem had gezegd. "Geweldig dat je nog zelfstandig kunt lopen" Er zijn maar weinig 90 jarigen die dat kunnen. Zijn vrouw gaf aan dat zij hem altijd vasthoud tijdens een wandeling bang dat hij vallen.
Dan denk ik huisarts waar ben je mee bezig???? Help deze mensen!!!! Preventie????
In reactie op Annie. Volgens mij is het heel goed wat de huisarts doet: versterking van zelfvertrouwen. Als mensen onzeker worden, of bang omdat jij het griezelig vindt, dan gaat het fout. Dus.. gewoon vertrouwen op die man en ook op die vrouw. Als die vrouw het echt niet meer vertrouwt, of denkt het zelf niet meer aan te kunnen om hem te steunen zal ze wellicht wel hulp vragen. Of een rollator de oplossing is?
Niet zo snel oordelen en klaarstaan met oplossingen voor een ander! Eerst eens bekijken en vragen hoe ze het doen en waar ze op vertrouwen. Maak mensen niet onnodig onzeker, want dan gaat het dus wel fout!
Jammer dat bovenstaande reacties nogal negatief zijn.
Misschien is de kop van het artikel nogal rechtlijnig en ietwat onvriendelijk.
Ik geloof echter wel dat de adviezen kunnen helpen om op een bredere manier naar toenemende afhankelijkheid/hulpbehoevendheid van je ouders/familielid of ander lief waarover je je zorgen maakt te kijken.
Bovendien werkt het bij veel mensen zo dat iets wat moeilijk is, daar praat je niet over.
Het lijkt mij heel beangstigend om te ervaren dat er steeds meer beperkingen ontstaan. Je wilt niet afhankelijk worden! Als je dit dan ook nog met niemand kunt delen, lijkt me deze situatie nog veel enger.
Het is maar voor weinigen weggelegd om gezond en volledig zelfstandig de 90 of 100 te halen.
Beste Marian,
Ik denk dat je de spijker op de kop slaat. De kop van het artikel is rechtlijnig en er zit een duidelijke overtuiging in nl.: Je ouders kunnen zich op een goed moment niet meer zelf helpen en dan moet jij ze helpen! En dan is het natuurlijk heel vervelend als ze je hulp niet accepteren.
Dat je op een bredere manier naar toenemende afhankelijkheid en hulpbehoevendheid zou moeten kijken, ben ik ook met je eens.
En dan zeg je iets moois... dat het jou beangstigend lijkt om te ervaren dat er steeds meer beperkingen ontstaan. En juist die angst is datgene waardoor we ons als kinderen laten leiden als het onze ouders betreft.
Volgens mij zouden we moeten beginnen om met onze ouders het gesprek aan te gaan hoe het is om steeds minder te kunnen. Om steeds minder mobiel te worden, om dingen te vergeten. En dan te vragen waar je hen mee zou kunnen helpen.
Dan leer je van ze hoe je oud wordt, hoe je met je beperkingen kunt omgaan. Dan leer je over berusting, acceptatie en van het genieten van de kleine dingen. Dan leer je nog veel meer.... en misschien leer je dan ook hoe dat zit met je eigen angst daarvoor.
Ik heb heel veel geleerd van mijn moeder, die al mijn bemoeizucht niet hoeft. Ik wist niet eerder dat mijn moeder zo wijs was en dat al mijn bemoeienissen vooral ter bescherming van mezelf zijn. Onze band wordt er alleen maar intenser van.
Dankjewel Cora, voor al je positieve en juiste reageren.
Dankjewel!