Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt
Ik leef en doe mijn ding in de overtuiging dat iedereen in wiens leven ik een rol te spelen heb of andersom, mijn pad wel zal kruisen.
Zo wandelde op een zonnige ochtend in maart mevrouw de Ridder ineens mijn leven binnen. Ik was bij de bakker croissantjes aan het afrekenen toen een lange, slanke dame van in de tachtig, in een fleurige, roze bloemenjurk de bakkerij binnenstapte. Ze vroeg aan mij en aan een andere meneer of wij haar man hadden gezien. Deze was volgens haar “de hort op.” De meneer schudde van nee en draaide zich om maar ik vroeg door en kreeg al gauw in de gaten dat er iets met haar aan de hand was. Ik nam haar mee naar buiten, ze pakte toen mijn arm en zei: “Weet u waar hij naar toe is? ….... Waar zijn we?! U moet mij helpen!” Ik vroeg haar waar ze woonde, maar dat kon ze me niet vertellen. Gelukkig had ze een tas bij zich met een ingelijste foto van haar man én een mobieltje waar achterop een nummer op een sticker geschreven stond. Ik belde dit nummer en kreeg haar dochter aan de telefoon en zo kon ik mevrouw de Ridder veilig thuis afzetten. Een week later was mevrouw de Ridder één van mijn cliënten en wat voor één……Twee keer per week bezoek ik haar en lunchen we gezellig samen, gaan we wat leuks doen buiten of laat ze me foto’s van vroeger zien. Ik weet nooit van tevoren in welke levensfase ik haar aantref, dementie kan soms wat dat betreft zó fascinerend zijn…….De ene keer is ze de jonge schoonheidsspecialiste die ter plekke een huidanalyse bij mij doet en mij handige make-up tips geeft: “Nee….Kijk! De eyeliner kun je het beste aanbrengen terwijl je je elleboog ondersteunt”. De andere keer is ze de vrouw van meneer de Ridder en moeder van vijf kinderen die haar man kwijt is: “Weet jij waar mijn man is? Hij had allang thuis moeten zijn.” Voorzichtig vertel ik haar dan dat haar man 7 jaar geleden is overleden waarop ze ontdaan zegt: “Ach jaaaa….De stakker! Het was zó’n lieve man…..Maar waarom vergeet ik dat? Misschien wil ik het gewoon niet weten….” Soms zijn er van die dagen dat ze beseft dat haar geheugen achteruit gaat, ze kijkt me dan strak aan en zegt: “Kind, ik vergeet veel de laatste tijd, is dat normaal? Zal wel bij mijn leeftijd horen. Ik ben al…….Hoe oud ben ik eigenlijk? Gelukkig ben ik niet dement, dat zou ik verschrikkelijk vinden.” Steevast moet ik haar iedere keer opnieuw vertellen wie ik ben en wat ik kom doen. Met een verbaasd gezicht zegt ze dan: “Ben je hier écht al vaker geweest? Hoe kan ik jou dan vergeten?! Je bent zo’n bijzonder mens!” Mevrouw de Ridder is zelf een heel bijzonder mens en heeft een warm plekje in mijn hart. Als ik bij haar ben geweest realiseer ik me des te meer dat ik mooi werk doe en dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik mensen zoals zij thuis mag begeleiden en ondersteunen. Daarom dit keer, dit gedicht speciaal voor mevrouw de Ridder!
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Wij, 86 jaar en allebei een hersens infarct gehad, Nog goed van verstand, maar een erge vermoeidheid en verstijfde ledematen er van over gehouden, ik ben diabetisch .Wij hebben
een hulp van de nationale hulp dienst voor 4,25 uur per week. gekregen,
Er kwam een jonge vrouw voor een keukentafel gesprek, Ze vroeg wat mijn man en ik nog zelf kunnen doen, nou dat is niet veel, wij zijn vaak duizelig, we kunnen ons niet zonder een rollator verplaatsen in huis om naar het toilet te gaan. We zijn blij dat we
op ons zelf wonen. Ik zei, dat ik niet in de keuken kon staan om de maaltijd te bereiden Nou, dan belt U toch de site,( appetito) dan krijgt U de maaltijd kant en klaar op Uw tafel.Nou, dat hebben we al geprobeerd, Het smaakte naar de maaltijd uit de oorlog tijd uit de gaarkeuken, Dan smaakt een snee brood met kaas er hemels bij, Ik heb 65 jaar met genoegen gekookt voor mijn man en 5 kinderen en vind het vreselijk dat ik nu afhankelijk moet zijn. Ja , zei zij, maar de gemeente moet bezuinigen, nou, zei ik, als we naar een bejaarden huis moeten, dan is de gemeenten veel duurder uit, bovendien gaan er al bejaarden huizen sluiten.
Want wat ik nog wel heel goed weet is.... wat ik voel..
Mooi en lief artikeltje. Kan er maar weinig aan toevoegen, behalve dat het een beetje universeel en voor iedereen iets heeft, iedereen die voelt. Het goede in de mens blijft veelal bewaart, zelf als het brein een stukje van je persoonlijkheid heeft lijken te willen beschadigen. Dank je wel voor dit. Ik (h)erken.
Wat een ontroerend verhaal. Ik blij dat er mensen zijn zoals jij die weten wat werkelijk belangrijk is!
mooi geschreven zo is het.
ja het is erg dat er een zoveelste bezuiniging heeft plaats gehad, waar is al dat geld gebleven?We hebben er niets van teruggezien. Als ik het goed hoor en zie, dan zij wij ouderen er wel heel slecht afgekomen.
Eerst de oorlog, daarna de chemische middelen en toen de bejegening van de overheid en de kinderen
Ze hebben niets geleerd en wat mij betreft, ik heb eerbied voor de ouderen , ze hebben zoveel geleerd van het leven.
En dan hebben ze ook nog geleerd , het maar te accepteren, daar kan geen overheid of kind tegen op.
De komende generatie en de overheid zullen de rekening wel in de zak vinden, ze zullen het weten op de duur.
Ik heb mijn ouders verzorgd en mijn dochter, mijn man had parkinson, en ik heb er geen spijt van gratis.
Ja lees dit maar goed, ik hoef niet betaald te worden voor waar ik van houd,,want ze hebben ook voor mij gezorgd.
Ik weet dat ik in deze maatschappij nergens op hoef te rekenen. Ik ben tenslotte een vrouw en die werkt niet maar blijft bij de kinderen en heeft nergens recht op.
En verdiend minder, kijk maar naar de overheid een vrouw verdiend een tientje per uur op afroep, zoals de overheid zei , ze is economisch nog niet volwaardig, de meeste zijn monddood gemaakt
Zij heeft geen recht alleen het aanrecht zoals Arie Groene......................zei., het werkt nog steeds door.
Gelukkig mogen vrouwen nu studeren , maar alleen omdat de overheid meer en meer geld nodig heeft
Ik bid voor een betere toekomst van vrouwen en de mijnen
Ora pro nobis